FanFic.nl

Cause I'll Be Damned If I Do Ya, Damned If I Don't!

Smile Like You Don't Give A Damn About The Consequence.

Mijn spiegelbeeld keek me vreemd aan. Ik zag er raar uit. Onherkenbaar, met mijn groene highlights, lelijke neonroze zonnebril, een vernietigde mini jeans met daaronder een neongele panty. Maar wel opvallend. Met een nors gezicht trok ik twee verschillende All Stars aan en griste mijn ticket van de tafel. Ik liep langzaam de gang op en zag dat mijn bandleden er ook al stonden, met net zo’n verschrikkelijke kleding aan.
“Waarom moesten we dit nou van Harry aan doen?”�
“Hij zei dat we zo niet bekend waren als Goodbye December,”� lachte ik, “Maar ik denk dat hij ons gewoon voor gek wil zetten.”�
“Dat klinkt logisch,”� zei Amy en verzette haar neon gele zonnebril, zodat die nu recht op haar neus stond. Ik porde Laura.
“Laten we gaan,”� sprak ik en trok mijn vriendinnen mee naar de hoofdingang van de zaal, denkend dat we morgen ook verder moesten naar de volgende uitdaging met een show: New York City. En daarna in Baltimore, in mijn thuisstad zelf. Ik werd er al moe van en schudde mijn hoofd.

Na een tijd was het in mijn tanktop zelfs ondragelijk. De hitte, de bezwete lichamen die tegen je aan schuifelden. We waren tamelijk stil en waren niet aan het springen, we probeerden te leren van deze gasten. Ik focuste op alle leden en zong eerst ook erg zacht mee met de liedjes, maar omdat ik de tekst niet echt uit mijn hoofd wist, hield ik maar op.
“Heeft een van jullie misschien een flesje water meegenomen?”� schreeuwde Charley over de muziek heen en prikte in mijn schouder, recht op de roos die daarop was getatoeëerd.
“Nee, sorry…”� zei ik schor en schraapte mijn keel.
“Ugh. Het is warm,”� zei Laura, “Nog warmer dan als je zelf staat te spelen.”�
“Ik ben het helemaal met je eens,”� zei Amy, “Ookal hebben we dan niet deze gestoorde kleding aan.”�
Ik proestte en richtte mijn concentratie op All Time Low.
Een liedje was weer afgelopen en Alex veegde wat bezweet haar weg.
“Hé, lieve mensen,”� zei hij door de microfoon en het publiek begon te schreeuwen.
“ Hoe voelen jullie je vandaag?”�
Charley porde me. “Raar,”� zei ze en ik lachte.
Na een hard applaus vroeg Alex: “Ik voel me ook geweldig. En dat is te danken aan jullie, lieve fans. En ook aan onze tourmensen. En zeker aan… Aan…”� Alex keek Jack vreemd aan.
“Hé, Jack.”�
“Yo.”�
“Hoe heette die band nou met die vier knappe dames?”�
Ons vieren proestten het uit van het lachen. Bedankt dat je ons zogenaamd bent vergeten, Alex.
“Iets met Hey July, toch?”� vroeg Jack en sloeg een noot aan.
Alex draaide zich om naar Rian en Zack.
“Weten jullie het? Jack is weer een loser aan het spelen.”�
Zack lachte en vervolgde: “Volgens mij waren het de Neon Rainbows.”�
Zack had ons blijkbaar ook al gezien. Ik hoorde dat Amy lachte.
“Volgens mij was het Goodbye December, toch?”� zei Alex een keek weer naar de menigte, die juichte.
“Ja, kan niet missen. Hoe vinden jullie ze?”� vroeg hij, en weer steeg er een gejoel op.
“Ik vind ze ook geweldig. Weet je wat? We gaan een liedje van ze coveren. Dat vinden jullie goed, toch?”�
Jack kwam weer naar zijn microfoonstandaard toe en zei: “Hopelijk maken ze ons niet dood of beschuldigen ons van plagiaat.”�
“Jack, dat is bijna hetzelfde,”� lachte Alex en voordat ik het wist, keken we elkaar aan.
Er was wat met die ogen. Ze wilden wat vertellen. Wat wilden ze vertellen?
“Anyway,”� begon Alex en scheurde zijn blik van me af, “Het zou zo cool zijn als ze dit konden horen, vinden jullie ook niet?”�
Een luid gegil.
“Daarom gaan we extra luid spelen. En Julie moeten extra luid meezingen!”�
Alsof ik nog niet doof genoeg was. Ik lachte naar mijn vriendinnen. Maar waarom gingen ze ons coveren? Zo een geweldige en fantastische inspiratiebron waren we nou ook weer niet. Maar het klonk goed, dus ik mocht niet klagen.

En toen was het einde in zicht. Daar kwam ik achter, omdat ze ‘Dear Maria Count Me In”� aan het spelen waren, en ik had de line-up gezien: Hierna kwam alleen nog Remembering Sunday. Maar tot mijn grote verbazing vertelde Alex nog een verhaal.
“Ik ga nu Remembering Sunday spelen, wat tevens het laatste nummer is, maar eerst wil ik een verhaal vertellen,”� zei Alex.
“Er waren eens twee mensen. William en Rosalie,”� vervolgde hij.
Bedankt voor het gebruiken van mijn naam, Alex. Dat waardeer ik. Maar niet heus.
“Dus ja. Op een of andere manier kruisten hun paden. Ze werden de beste vrienden. En in het geheim wisten ze dat ze van elkaar hielden, dat ze elkaar nooit meer wilden laten gaan. Maar ze lieten het niet zien, bang voor de gevolgen. William was onzeker over hun toekomst samen, of ze ooit hun liefde voor elkaar gingen uiten. En Rosalie wilde de woorden zeggen, maar wist dat het niet kon of mocht. Elke dag staarde ze samen in stilte naar de zonsondergang, elke dag, wachtend op het magische moment. Maar het kwam niet.
“Tot op een dag William het initiatief nam en Rosalie kuste. Alle zorgen van hun samen smolten weg. En toen wisten ze, dat ze voor elkaar bestemd waren. Dat ze elkaar nooit lieten gaan. Dat ze elkaar nooit iets gemeens toedoen. Ze trouwden en bleven bij elkaar tot de dood hun scheidden.”�
De woorden hadden me compleet verlamd gemaakt. Het was zo een mooi verhaal. Hij probeerde er weer wat mee te zeggen. Maar wat?
En toen drong het tot me door dat Alex’ tweede naam William was.
Ik hield mijn hand voor mijn mond om niet te gaan schreeuwen, terwijl er een gejoel opsteeg. Ik schudde hevig mijn hoofd om weer op aarde te komen en klemde mijn handen op het rek voor me.
“En dat was mijn verhaal,”� zei Alex nonchalant.
“Oké. Laten we het laatste liedje spelen, Remembering Sunday. Jammer dat Juliet Simms er niet is. Ik kan wel een vrouwenstem gebruiken…”� Alex tuurde het publiek in en toen zag hij mij weer.
“Hé, Rose Bedford, zou jij misschien even willen zingen?”�
Mijn adem stokte terwijl mijn vriendinnen glimlachten en me toe juichten. Vanachter steeg een gejuich op en sprakeloos knikte ik langzaam.
“Mooi,”� zei Alex onverschillig, “Dames en heren, Rose Bedford, van Goodbye December!”�
De beveiliging hees me het podium op en zenuwachtig liep ik naar de microfoon.
“Hé,”� begon ik, “Sorry dat ik er zo verschrikkelijk uitzie, maar ik wilde niet dat jullie me allemaal gingen bespringen…”�
Er werd gelachen.
“En Alex wist dat ik hier de hele tijd vooraan stond, toch, Alex?”�
Alex knikte.
“Maar om nou niet te gaan zingen is ook weer zoiets. Remembering Sunday, toch? Ik weet niet of ik de tekst ken, haha,”�lachte ik nerveus.
“Oh, natuurlijk ken je de tekst wel. Je bent een fan.”�
“Dat wil niets zeggen.”�
“Jawel.”�
Alex en ik staarde elkaar voor een paar seconden in stilte aan.
“Jullie helpen me wel als ik het verkeerd doe, toch?”� zei ik tegen het publiek en het juichte enthousiast.
Alex sloeg een noot aan.
“Oh, Rose, voordat ik het vergeet, jij zingt een couplet, daarna ik weer en we zingen samen het refrein , oké?”�
Ik knikte en de zenuwen werden overspoeld door adrenaline toen Alex begon te spelen en te zingen.

Het ging goed, ook al wilde ik zo snel mogelijk het podium weer af. Ik wist het niet meer precies, maar de tekst kwam zo van mijn tong gerold dat ik eigenlijk niet echt wist wat ik zong. En toen kwam het laatste stuk.

“I’ll guess I go home now…”�

Zong ik zachtjes en ik hoorde dat Alex’ stem een beetje trilde. Voor de laatste keer de zin gezegd te hebben, ging Alex het podium af, zonder nog iets te zeggen. Verdwaasd zong ik dan maar de laatste zin en schreeuwde dat ik van de fans hield, voordat ik ook backstage ging.

Ik zag Alex rennen. Eerst snel lopen, klunzig huppelen en toen rennen. Hij deed onhandig de deur van zijn kamer open en dook de badkamer in.
“Alex? Alex? Alex!”� gilde ik toen ik wist wat hem overkwam.
Het was net een déja-vu. Ik had dit meegemaakt, alleen was ik dan in de badkamer. Hij had een paniekaanval. En het kwam door mij. Als ik niet op het podium was verschenen had hij niet aan ons gedacht. Niet aan wat we samen hadden beleefd. Niet aan wat er met onze broers was gebeurd.
“Gaat het daarbinnen?”� vroeg ik ongeduldig. Ik hoorde een zachte ‘ja’ en ik stormde de badkamer binnen.
“Het gaat niet,”�zei ik, “Maar het geeft niet.”�
Ik trok Alex mee en plofte samen met hem op het bed.
“Water?”� vroeg ik.
Met zijn handen in zijn haar en in elkaar gedoken knikte Alex. Ik snelde naar de badkamer en hield een glas onder de kraan. Toen ik terug kwam zette ik het glas op het nachtkastje.
“Moet ik de anderen halen?”� fluisterde ik.
Hij schudde zijn hoofd en snikte: “Blijf hier, alsjeblieft. Anders spring ik uit het raam.”�
Ik lachte zwak en sloeg een arm om hem heen.
“Wat gebeurde er?”�
“Ik weet het niet. Ik kreeg opeens geen lucht meer.”�
Ik legde mijn hoofd op zijn schouder en fluisterde: “Ik ben er altijd voor je. Altijd.”�
We zaten er in stilte toen er plotseling iemand binnenstormde.
“ALEX! ALEX! ALEXANDER!”�
Het was Jack. Niet al te zacht duwde hij me weg en sloeg op zijn beurt een arm over hem heen terwijl de rest van All Time Low binnenkwam. Onder protest ging ik weg nadat ze dat hadden gevraagd, maar ik wist niet waarom. Ik bedacht me dat de muren gehorig waren.
In mijn kamer spitste ik mijn oren en legde er een tegen de muur. Ik kon gedempt de conversatie horen. Hij ging net zoals toen ik een paniekaanval had, en besloot om iets wat nuttiger was te gaan doen: Koffers inpakken voor de grote reis van morgen. Ergens wilde ik ook dicht bij Alex zijn. Ik wilde hem troosten. Ik wilde niet bij hem weggaan. Ik had over hem gedroomd.
En toen wist ik het.
Ik was tot over mijn oren verliefd op Alexander William Gaskarth.
En hij op mij.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.