FanFic.nl

Our Farewell

Chapter 16, Prachtige nachtmerrie of angstaanjagende droom?

De regendruppels vielen op de bladeren en het geluid klonk heerlijk. Alleen zo voelde ik me niet. Ik wist niet waar ik naar moest zoeken, maar wat ik wel wist was dat ik droomde. Dat kwam omdat ik me herinnerde dat ik ging slapen.
Onrustig liep ik verder en het stopte abrupt met regenen.
M'n ogen vlogen naar iets wat bewoog in de verte en m'n hart sloeg een sprong over. Daar tegenover me stond Daniel. M'n hart zei dat ik moest rennen, maar vol angst bleef ik staan. Hij gebaarde dat ik dichterbij moest komen, maar m'n verstand zei dat ik hem niet kon vertrouwen. 'Ik ga!' riep ik tegen mezelf en ik zette langzaam en stap. Mijn voet raakte de grond en ik voelde hoe het wegzakte. Een gil verliet m'n mond en Daniel kwam naar me toegerend. Hij pakte m'n hand vast en probeerde me weer op te trekken. Met alle kracht die we samen hadden kon hij me optrekken.
Toen ik in z'n armen lag keek ik naar het gat wat ik had gemaakt. 'Hoe kon dit?' m'n stem trilde van angst en Daniel opende z'n mond om wat te zeggen, maar er leek niks uit te komen en hij sloot hem weer. 'Daniel?' fluisterde ik en hij liet me weer los.
Hij liep terug de duisternis in en ik bleef geruisloos liggen en sloot m'n ogen. Ik moest ontwaken, weggaan en opzoek gaan naar de échte Daniel. Niet z'n droomvorm.
Zodra ik m'n ogen weer opende zag ik dat het gat er nog steeds was, net als m'n angst en het bos. De regen kwam terug en ik liet alles op me vallen. Misschien zou de kou me beter doen.
Verdoofd strompelde ik naar het gat en keek erin. Er leek een soort van witte gloed uit te komen en ik besloot beter te kijken. Met m'n armen over de rand leunde ik naar voren.
Maar op het moment dat ik nog wat beter wilde kijken voelde ik de aarde onder m'n handpalmen wegglijden. Met één hand hield ik de rand nog net goed vast. Ik had geen kracht meer in me en ik besloot los te laten. 'Vaarwel, Daniel...' fluisterde ik, wetend dat hij me niet zou horen.
Door alle snelheid die ik had toen ik viel begon m'n hart steeds sneller te slaan.
Voor ik het wist zag ik dat ik weer in m'n bed lag. Een zucht verliet m'n mond en ik keek naar het klapperende raam en ik stond op vanuit m'n bed, sloot het raam en ging op de grond zitten. Dit was misschien de meest vreselijke droom ooit. Maar aan de andere kant ook weer prachtig...
Onrustig stond ik weer op en liep naar beneden. Op dat moment werd er op m'n deur geklopt en ik opende het. Voor me stond Veronika en ze trok me mee naar buiten zonder wat te zeggen. Daar in het hoekje zat Luke te hijgen van de pijn. 'Leg uit!' riep ze in m'n gezicht en ik schrok. 'Wat kan ik hier aan doen?' snauwde ik en ging bij Luke zitten. Hij keek me aan en wendde z'n blik toen weer af. 'Hij zegt dat jij vannacht z'n droom heeft gehad!' Veronika liep boos naar me toe en ik fronste. 'Wat bedoel je?' Veronika rolde haar ogen en ik pakte haar arm. 'Ik weet écht niet waar je het over hebt...' Veronika kalmeerde weer.
'De dromen die Luke heeft,' begon ze. 'houden hem deels in leven. Sinds jaren geleden heeft Luke een gevecht gehad met een Strigoi-Dhampir. Het was bijna z'n dood en een andere Dhampir heeft er voor kunnen zorgen dat hij weer beter kon zijn, maar toen kreeg hij dromen. Als hij die niet heeft, sterft hij. En wat we nu niet begrijpen is hoe het komt dat jij z'n dromen hebt..' Luke stond op en liep naar me toe. 'Je mag niet meer dromen...' fluisterde hij en sloeg z'n armen om me heen.

Reacties: