Hoofdcategorieën
Home » Twilight » He... and Me? » hoofdstuk 3.3
He... and Me?
hoofdstuk 3.3
Met al mijn kracht probeer ik mijn instinct en Demetri’s gave aan de kant te schuiven. Het gaat echter niet. Mijn instinct is te sterk voor mijn wil. Door mijn instinct kan ik Demetri’s gave niet aan de kant zetten. Ik moet en zal die vampier vinden en het liefst doden, als het aan mijn gave licht. Iedere vezel in mijn lichaam zint naar wraak en dat terwijl mijn verstand nog niet eens weet wie het is. Zijn of haar geur word steeds sterker in de lucht. Het maakt mijn instinct er alleen maar krachtiger op. Lastiger voor mij om het aan de kant te schuiven. Al probeer ik het nog steeds.
De dieren, die me al die tijd al volgen, beginnen vermoeider te worden van mijn hoge tempo en komen meer in beeld. Een steek trekt door mijn hart, het is Jacobs roedel. Ik herken ze één voor één. De snelste grijze wolf Lea gevolgd door de zandkleurige Seth, daarna, aangevuld sinds ik er niet meer ben, een grijze, slanke wolf, die ik herken als Embry, en als laatst de chocoladebruine Quil. Alleen Jacob is er niet bij, maar die zit waarschijnlijk nog in het vliegtuig op weg naar hier. Hij zal hun wel gewaarschuwd hebben.
Alec rent vlak achter me. Hij heeft me bijna ingehaald. Net als hij mijn arm wil pakken, sta ik plots stil. Eindelijk heb ik de controle weer. De wolven zien het niet gelijk en rennen nog even door, maar merken het dan ook. Dan ruik ik zijn geur, heel sterk. Mijn ogen schieten naar waar het vandaan komt. Daar staat hij, zich nog niet bewust van mij. Ik sla mijn handen stevig om me heen. Mijn benen voelen slap aan. Het lijkt alsof ik in slow-motion op de grond val. Ik schreeuw het uit van de pijn aan de herinnering van Hem. Alec kijkt in paniek om zich heen. Hij ziet niemand, behalve de wolven. Ik, echter, kan alleen naar hem in de verste staren, daar waar Hij staat. Ik zie hem omkijken, door mijn door merg en been gaand gegil. Ik zie zijn bronskleurige haar, dat verwaait zit door de wind, of door Alice haar haarkunsten. Zijn perfecte, hoge jukbeenderen. Zijn volle lippen. Als laatste zie ik zijn topaaskleurige ogen. Ze kijken me verschrikt, angstig, vol pijn en toch hoopvol aan. Ik ben me vaag bewust van de omgeving. Van Alec, die me aan het troosten is. Me probeert overeind te helpen en me de pijn af te nemen met zijn gave. Van de wolven, die niet weten wat ze nu moeten doen. Ik zie alleen Hem. Al mijn aandacht is bij Hem, en de pijn die hij veroorzaakt in mijn hart.
Reacties:
Oké.
Ik ga hier niet meer woorden aan verspillen dan nodig is: PRACHTIG
Ik kan het gewoon voelen!
Snel verder hè
xxxx
Lieve schat, wat had ik nou gezegd over dubbele berichten in mijn gastenboek. Nu moest ik namelijk bijna gaan zoeken naar het eerste bericht. En daarbij zal ik dit echt niet aan de kant laten staan. Daar is het veels te leuk voor.
x
ik sluit me ook bij de andere aan
echt prachtig gedaan
heeel snel verder gaan
Oooooooooh,
dit is echt GEWELDIG!!!!!!!
achja, snel voor een volgend hoofdstukje zorgen he
XxX
zoooooooooo mooi!!!
echt late reactie
maar ik wil gewoon laten merken dat je fantastisch schrijft!