FanFic.nl

xxs [4/4]

4

”�Ik doe en plan juist ook leuke dingen om met positiviteit bezig te zijn want dat heeft ieder mens nodig. Het frustrerende aan de hele situatie is dat zowel Tom en ik, niets liever willen dan beter worden, maar beide zelf niet in staat zijn beter te worden. Ik heb er alles voor over om hem beter te maken, hij heeft er alles voor over mij beter te maken. Hij wil mij niet kwijt, de anorexia wil hij wel kwijt. En ik, ik wil mijn vriend niet kwijt, de kanker wel. Het ellendige is en blijft, voor Tom geldt dat het lichamelijk is, bij mij is het psychisch en lijkt de oplossing zo simpel, maar als die zo simpel was... We kunnen er enkel voor elkaar zijn, veel van elkaar houden en knokken door!”�

Het is een zonnige dag, ondertussen alweer lente. Het lijkt beter met me te gaan en langzamerhand kruip ik omhoog uit mijn ziekte anorexia. Dat is niet gekomen zonder zijn pieken en dalen. Het gaat al een lange tijd slecht met Tom, wat veel invloed heeft gehad op mijn eetpatroon. Door de moedige woorden van Tom wist ik mezelf op te hijsen en mijn hoofd boven water te houden. Nu moet je me eens zien. Ik ben op normaal gewicht, het eten blijft moeilijk, maar het lukt! Ik ben qua gewicht gezond verklaart, psychisch moet het één en ander nog veranderen, maar dat komt wel.

Toch lijkt deze zonnige lente dag toch niet zo’n zonnige dag. Het is een sombere, emotionele dag. De dag lijkt te zijn aangekomen. De vogels lijken minder vrolijk te fluiten, alsof ze het aanvoelen. De bomen waaien zacht heen en weer voor het raam van Tom, die op de intensive care ligt. Slangetjes lijken in zijn huid te kruipen. Zijn ogen zijn gesloten en zijn huid is bleek.

“Hij lijkt zo vredig,”� snikt Bill. Zijn hand houdt die van Tom stevig beet. Ik zijn andere. Hij voelt koud, alsof hij al is overleden, maar het tegendeel wordt bewezen door de hartmonitor die af en toe eens piept. Toms hartslag is onregelmatig en ik weet dat het niet langer meer zal duren dan een uur.

Ik voel Toms vingers in mijn hand bewegen en snel kijk ik op. Toms doffe bruine ogen staren naar het plafond en even lijkt mijn hart stil te staan. Hij ademt zwaar.

“Ik zal jullie missen,”� zegt hij met een brakke stem en zijn ogen weer half dicht. “Maar ik zal over jullie waken. Ik zal jullie beschermengel zijn, pas alsjeblieft goed op jezelf,”� fluistert Tom hees. Het is een tijd stil terwijl ik zacht begin te snikken. Toms ogen zijn weer gesloten en Bill denkt met tranen in zijn ogen na over de woorden van Tom. Ik huil zacht terwijl ik in Toms hand knijp.

“Ik wil dat het stopt. Haal alsjeblieft een dokter,”� zegt Tom met een trillende stem. Ik zie tranen in zijn ogen staan terwijl hij mijn richting uitkijkt. Ik knik zacht, terwijl ik opsta, buig ik over hem heen en druk een stevige kus op zijn mond. En nog één, wel vier keer. De laatste twee teder en zacht, terwijl een traan over mijn wang rolt en op Toms gezicht landt.

----

Tom wilt euthanasie. Hij wilt niet langer meer vanwege zijn pijn. Hij geeft op. Stevig houd ik Toms hand vast terwijl de dokter langzaam het dodelijke vloeistof in zijn spierweefsel spuit. Bill is naar buiten, hij kan het niet aanzien.

Toms ogen sluiten langzaam, de vermoeidheid slaat toe. Zijn hartslag lijkt steeds langzamer te gaan en de dokter zegt dat het nog maximaal twee minuten kon duren.

Ik heb zijn hand vast in mijn beide handen terwijl ik teder zijn knokkels kus. Zijn ademhaling wordt zwaar en ik krijg het er moeilijk mee. Het is ontzettend moeilijk om te zien dat je vriendje voor je ogen langzaam dood gaat. Maar het is beter voor hem, zijn pijn zal over zijn en zijn energie zou bespaart blijven tegen het langdurige vechten.

Een luide langdurige piep vult het kleine witte kamertje en de dokter controleert snel de hartslag van Tom in zijn nek. Ik sluit mijn ogen stevig terwijl ik Toms hand tegen mijn wang aandruk en voel hoe de tranen langzaam mijn ogen beginnen te doorprikken.

“Het is over. Gecondoleerd,”� fluistert de dokter en verlaat geruisloos de kamer. De opgehoopte traan dwarrelt verloren over mijn wang en eindigt op Toms pols. Mijn snikken in de kamer worden gedeeld met Bill die langzaam naar binnen schuifelt. Hij slaat zijn armen om me heen terwijl hij met waterige ogen naar zijn tweelingbroer kijkt.

“Het is goed zo,”� snikt Bill, “dit was niet te doen voor hem,”� probeert Bill zichzelf en mij te troosten. Ik begin harder te snikken, wat eigenlijk nu echt huilen is. Ik ben ontroostbaar. Ik heb nooit verwacht dat ik op mijn achttiende al ‘weduwe’ zou zijn. Niet officieel want we hebben onze droom, trouwen, nooit waar kunnen maken. Het doet me zeer om te weten dat ik toch niet Tom zijn wensen hebben kunnen vervullen. De anorexia heb ik dan wel bijna overmeestert, maar ik wist dat het trouwen er toch niet meer van zou komen, helaas.

“Tom, als je het waagt niet over me te waken, kom ik je halen,”� grapte ik zachtjes waarop Bill even lachte door zijn tranen heen. Ik weet zeker dat ook Tom hierom heeft moeten lachen en misschien ook wel om zal lachen als hij van boven af kijkt naar ons.

----

Het is al bijna een maand geleden. De crematie van Tom was ontzettend mooi en het zal een dag zijn die nooit meer van mijn netvlies zal verdwijnen. We weten allemaal dat Tom ontzettend van het strand en de zee hield en daarom heb ik met de naasten van Tom besloten dat we de helft van Toms as uit zullen strooien over de zee, een plek waar Tom tot rust kon komen.

De ouders van Tom blijven op de achtergrond staan terwijl Bill en ik op een rots in de zee staan. Het water kletst wild tegen de rots aan zorgt voor een aantal spetters op onze broeken. Samen houden we de urn van Tom beet. We tellen tot drie, kijken elkaar even aan dan strooien we samen de as van Tom over de zee uit. Een dag die mij lijkt te genezen van de anorexia en een dag die Tom de vrijheid geeft zonder eindeloze gevechten.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.