Hoofdcategorieėn
Home » Tokio Hotel » Our last days [Afgelopen] » 11.
Our last days [Afgelopen]
11.
“Moet je nu echt zoveel kleren passen? Je koopt toch niet alles?”¯ vroeg Tom.
“Ja, dat moet echt,”¯ zei Bill.
Hij verdween in het pashokje. Tom zuchtte en ging op een krukje zitten dat er stond.
Hilke kwam er ondertussen bij staan. Zij had, net als Bill, ongelofelijk veel kleren vast.
“Ik ga even passen,”¯ glunderde ze.
Tom moest nu grijnzen. Bill was net als Hilke. Veel kleren. Ookal was ze niet zijn echte moeder, ze was toch een echte moeder voor Bill. Ze was zijn voorbeeld al zestien jaar lang. Tom begreep dat hij net zo was als Hilke. Hij voelde nu ook vooral onbegrip voor zijn moeder. Hoe kon ze hem afstaan? Dat wilde hij eigenlijk niet eens meer begrijpen.
Bill haalde hem uit zijn gedachten door uit het hokje te komen. Hij droeg een onmenselijke strakke broek en een zwart T-shirt.
“wow, het staat je goed,”¯ zei Tom met een glimlach.
“Ja?”¯ Bill bekeek zichzelf in de grote spiegel.
“Ga nu maar verder passen,”¯ grinnikte Tom. Bill glimlachte en verdween het hokje weer in.
Na zeker tien outfits had Bill besloten dat hij de derde broek en het laatste T-shirt nam. Ook Hilke had gekozen. Eindelijk konden ze gaan betalen.
“En nu ijs!”¯ grijnsde Tom toen ze weer buiten stonden.
“Ja!”¯ kirde Bill enthousiast. Hij moest wel nog eens niezen. Tom had altijd al gevonden dat Bill een grappige niesgeluidje had.
“Je moet pikachu zeggen als je niest, dat is grappig,”¯ grijnsde Tom.
“sukkel,”¯ gniffelde Bill.
Met z’n drieën wandelde ze naar een ijssalon. Hilke kocht drie potjes ben&Jerry ijs en gaf aan elk één. Ergens op een bankje gingen ze het opeten. Tom keek met een half oog hoe dat Bill met een gelukzalige glimlach zijn ijs opat. Alsof hij nog nooit ijs had gegeten. Tom begreep wel dat Bill van elk klein dingetje zou genieten nu en dat vond hij niet erg. Hij had ook liever dat Bill zou sterven met een glimlach dat zou het voor hem ook makkelijker maken om dit alles te verwerken. De afgelopen week was alles zo snel verandert. Tom kwam te weten dat hij nog een tweelingbroer had en dat hij nog dood ging ook nog. Het liefst van al was hij enkel te weten gekomen dat hij een tweelingbroer had. Dat hij dood ging hadden ze wel achterwege mogen laten. Dan had hij nog heel zijn leven met hem kunnen doorbrengen, maar dat gaat helaas niet.
“Eet je dat nog op?”¯
Tom schrok op en keek in Bill zijn ogen. Ze stonden ondeugend. Tom grijnsde.
“Natuurlijk eet ik dit nog op, vreetzak.”¯
Bill trok een pruillipje en zette puppyogen op.
“Damn, waar heb je dat geleerd?”¯
Tom duwde de rest van zijn ijsje in Bill zijn handen, die nu triomfantelijk begon te glimlachen.
Na het avondeten in het hotel gingen Bill en Tom terug naar hun kamer. Ook Hilke ging douchen. Bill ging op bed liggen en sloot zijn ogen.
“Billa wakker blijven, we gaan over een halfuurtje naar het strand, je moet je omkleden.”¯ Probeerde Tom, maar het was onbegonnen, Bill was al in dromenland. Tom grijnsde en trok zijn korte broek uit en ruilde hem om voor een lange broek. Het was flink gaan afkoelen. Tom besloot dan ook maar even te gaan liggen. Hij dacht na over vandaag. Het was een leuke dag geweest. Zelfs het winkelen was leuk, iets dat hij normaal haatte. Moesten zijn vrienden dit weten, dan zouden ze hem héél zeker uitlachen, maar wat maakte hem dat nu uit? Hij had Bill blij gemaakt en niet enkel door hem zijn ijsje te geven, maar ook door hem te steunen.
Tom draaide zich op zijn zij zodat hij Bill zag. Die lag diep in dromenland. Zijn mutsje was wat krom gaan zitten en zijn make-up was wat uitgesmeerd. Tom voorspelde nu al dat als Bill wakker zou worden, dat die meteen om zijn make-up ging vragen. Hij moest al lachen om het idee alleen al. Tom wist ook wel al heel zeker dat hij hem ging missen en het gedacht dat niemand van zijn klas of dergelijke hem zou missen, dat deed hem wel pijn.
Gelukkig kwam Hilke zijn gedachtes verstoren door binnen te komen.
“Zijn jullie klaar jongens?”¯
Bill opende zijn ogen en schoot omhoog.
“Is mijn make-up uitgelopen?”¯ vroeg hij.
Tom grijnsde en knikte kort.
“Een beetje.”¯
Bill schoot het badkamertje in. Tom lachte en trok zijn schoenen aan.
“Hij was al inslaap gevallen voordat ik kon zeggen dat hij zich beter eerst kon omkleden.”¯
Hilke lachte.
“Typisch hij.”¯
Bill kwam terug uit de badkamer en trok snel een andere broek aan. Of toch zo snel mogelijk. Tom merkte dat hij pijn had, maar zei er niets over. Hij wilde niet te bezorgd overkomen.
Bill liep enthousiast vooruit. Hij praatte over van alles en nog wat. Tom liep achteraan met Hilke langs hem.
“Bedankt Tom, je hebt hem echt vrolijk gemaakt. Het is een wonder dat hij zich zo gedraagt. Normaal zegt hij een hele dag niks en zit hij alleen in zijn kamer. Je hebt hem weer doen leven en nogmaals bedankt. Ik ben er zeker van dat je zijn laatste wens hebt volbracht.”¯
Tom glimlachte.
“Ik ben zeer blij om hem zo te zien. Het enige wat me stoort is dat we binnenkort afscheid zullen moeten nemen, voor altijd.”¯
Reacties:
“Je moet pikachu zeggen als je niest, dat is grappig,”¯ grijnsde Tom.
Dat wil ik horen x'D
Ik wil niet dat Bill dood gaat... Tom en hij zijn nu zo gelukkig!
Ijs....
Heb ik drstrx in het ziekenhuis nog gegete btw, ben&jerry's ijs
Met koekjesdeeg...
Maargoed, ik vind jou gemeen
Neem Bill mee naar Lourdes, geef hem een wonderlijke genezing en laat Tom en Bill voor altijd broertjes zijn ^^
voilí , probleem opgelost
Snel verder !!!
aah nee
Afscheid, voor altijd? Ik denk niet dat Tom én ik afscheid kunnen nemen van Billa!
Maar een geweldig stukje!
“Eet je dat nog op?”¯
Tom schrok op en keek in Bill zijn ogen. Ze stonden ondeugend. Tom grijnsde.
“Natuurlijk eet ik dit nog op, vreetzak.”¯
Bill trok een pruillipje en zette puppyogen op.
“Damn, waar heb je dat geleerd?”¯
Tom duwde de rest van zijn ijsje in Bill zijn handen, die nu triomfantelijk begon te glimlachen.
^ mijn favoriete stukje!
Snel verder?
bill mag niet dood gaan!!
snel verder?
xx