Hoofdcategorieën
Home » Twilight » (AFGEWERKT) Alles veranderde bij één woord, Cyn » Hoofdstuk 1; Forks
(AFGEWERKT) Alles veranderde bij één woord, Cyn
Hoofdstuk 1; Forks
Mijn eerste dag op school. Het was verschrikkelijk! Iedereen keek me aan en ik steeds snel wegkijken. Waarom moesten we nou naar Forks verhuizen? Helemaal vanuit Nederland naar het kleinste plaatsje ooit, Forks. Het zou goed zijn voor mijn Engels. Nou ik wilde liever Nederlands blijven praten.
Ik liep ondertussen naar mijn auto. Het enige pluspunt aan dit nieuwe dorp, ik had een auto gekregen. Het was een knalblauwe auto met een laadbakkie zoals ik dat noemde. Heerlijk in mijn stijl. Misschien ga ik er van het weekend nog bloemen op schilderen. Als ik er bij kon komen, want alles zat nog in de verhuisdozen. De lucht werd steeds donkerder en ik zag al een bliksemflits in de verte. Ik bedacht dat ik snel naar huis moest. Ik ging snel in de auto zitten, terwijl ik me sleutel in het contactslot duwde begon het te hagelen. Ik ben blij dat ik droog in de auto zat.
Ik begon te rijden over de weg naar mijn huis. Het lag net buiten Forks, vlak bij het bos. Want ja mijn moeder wilde wel lekker in de natuur wonen. Het begon steeds harder te regenen.
Opeens zag ik een bliksemflits wel heel dichtbij. Ik hoorde gekraak, zag voor me een boom vallen. Ik drukte snel op de rem, maar het was al te laat. Ik hoorde geschreeuw en alles werd zwart voor mijn ogen.
Toen ik wakker werd lag ik in een wit bed. Ik keek om me heen, alles was zo netjes. Waar was ik?
De vraag werd beantwoord toen er een dokter binnen kwam.
‘Ik ben Carlisle Cullen, hoe voel je je?’, vroeg hij.
De dokter zag er zo knap uit. Ondanks dat hij extreem wit was, maar dat zal wel komen doordat hier in Forks nooit de zon schijnt.
‘Ik denk wel goed’, antwoordde ik. Opeens kwam alles weer naar boven. De lichtflits, de boom en het geschreeuw. Ik vroeg me af waar mijn vader was. Tegelijkertijd kwam hij binnen gelopen.
‘Cyn, wat ben ik blij dat je weer wakker bent. Ik was zo ongerust’, zei Johan, mijn vader.
Ik glimlachte maar even naar hem.
‘Wanneer mag ik naar huis?’, vroeg ik aan de dokter.
‘Er is niets mis met je, dus wat mij betreft nu. Je moet alleen wel nog even rustig aan doen’.
Ik mocht van mijn vader deze dag nog thuis blijven. Ik verveelde me alleen. Eigenlijk was ik niet alleen, mijn moeder was thuis. Maar om de een of andere reden had ik altijd ruzie met haar. Volgens mij wilde ze gewoon geen kind hebben, ik was ook een ongelukje. Ik ging het bos in dat vlakbij ons huis was. Ik moest nog een klein stukje lopen, maar dat maakte me niets uit. Ik moest gewoon even weg zijn uit het lege huis. Gelukkig was het een mooie dag. Een van die waardevolle dagen in Forks, waarvan je het moest nemen. Ik moest lachen bij de gedachte dat al mijn klasgenootjes in de klas zaten. Begon een heuvel op te lopen. Toen ik halverwege was, was ik al uitgeput. Ik had echt geen conditie, maar dit deed ik ook nooit in Nederland. Ik begon te zingen. ‘Oooohooh New York’. Alle vogels vlogen in één keer op. Ik keek om me heen, maar zag niemand. Ik voelde een windvlaag om me heen gaan. Keek weer opzij, maar zag weer niemand. Ineens werd ik op me schouder getikt. Ik keek recht in de ogen van een vrouw. Ik zuchtte opgelucht. Totdat ik haar ogen zag, ze waren vuurrood. Ze was zo mooi, maar ook zo beangstigend. Ik deed snel een paar stappen naar achter. Ik rende weg, keek nog achterom en zag dat ze me niet volgde. Ik zag een jongen bij haar staan. Hij was heel knap, ondanks zijn bleke huid. Ik had een gevoel dat ik moest rennen. Ik begon traag te lopen, steeds sneller totdat ik eindelijk echt rende. Ik hoorde de vrouw gillen, maar durfde niet achterom te kijken.
Ik rende snel naar ons huis toe. Ik deed de schuifdeur naar de tuin open, maar rende dit keer naar binnen. Mijn hart bonkte in mijn keel terwijl ik de trap op rende. Snel deed ik mijn kamerdeur open. Ik liet me op mijn bed vallen nadat ik mijn kamerdeur met een klap had dichtgegooid. Ik keek naar de nog lege kamer. Nou leeg kon ik het eigenlijk niet noemen, overal stonden verhuisdozen. Het enige wat ik al had neergezet was mijn bed en wat foto’s. Mijn muren zagen er nog kaal uit, met het vale bloemetjesbehang van de vorige bewoners. Dat was een oud vrouwtje wat een half jaar geleden was overleden. Toen mijn moeder dit huis op internet zag was ze er gelijk verliefd op geworden. Ik niet, ik wilde gewoon in Nederland blijven. Bij mijn vrienden. Ik begon stilletjes te huilen, sloot mijn ogen en raakte verwikkeld in een van mijn engste dagdromen ooit.
Ik rende door het bos heen, het was mistig en ik moest oppassen dat ik niet tegen een boom op rende. Ik hoorde een angstaanjagende lach achter me. Durfde niet om te kijken, bang dat ik de vuurrode ogen zal zien. De ogen die zo afleidend waren, maar zo eng. Opeens hoorde ik wat boven me. Ik keek snel naar de bomen, maar ik zag niets, op wat opvliegende vogels na. Opeens hoorde ik een stem ‘je bestaat niet lang meer...’Met een gil werd ik wakker in mijn bed. Ik sprong op en keek snel uit mijn raam richting het bos. Er was niets te zien, alles leek zo, zo gewoon, zo rustig. Maar mijn hart ging als een gek te keer. De mooie jongen was er dit keer niet geweest om me te redden. Ik vroeg me af wí¡t die vrouw was.
‘Eeeeeeeeten!’
Ik deed mijn kamerdeur open en de heerlijke geur van spaghetti kwam me tegemoet, mijn lievelingseten. Snel rende ik de trap af. Ik wilde deze nare droom zo snel mogelijk vergeten...
Reacties:
Héél leuk !
Indd een beetje letten op de tijden maar verder echt héél mooi !
Ik ga meteen verder lezen als ik terug tijd heb.
x
Echt leuk, ik schrok toen die roodharige vrouw daar stond (victoria?)
Ik lees graag fanfics over Twilight-achtige dingen.
en dit verhaal, 'k vind het super! ik ga zeker meteen het volgende hoofdstuk lezen!
Die jongen? Die haar (denk ik) helpt wanneer ze de vampier met de rode ogen tegenkomt. Is het iemand van de Cullens? of is het iemand anders?
Ohh, ben benieuwd!
haha, op naar het volgende hoofdstuk!
leuk !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx