Hoofdcategorieën
Home » Twilight » (AFGEWERKT) Alles veranderde bij één woord, Cyn » Hoofdstuk 7; School.
(AFGEWERKT) Alles veranderde bij één woord, Cyn
Hoofdstuk 7; School.
Ik stapte in mijn auto en reed naar de school toe. Nog steeds had ik een brandend gevoel in mijn keel. Toen ik uit mijn auto stapte kwamen Sophia en Thom op me afgelopen.
‘Waar ben jij geweest?’, vroeg Sophia.
‘Wow en je ogen! Sinds wanneer draag je lenzen?’, vroeg Thom.
Gelukkig merkte ze niets van mijn huid, maar dat kwam waarschijnlijk omdat ik altijd al abnormaal blank was geweest. Mijn donkerbruine krullen versterkte mijn huidskleur altijd.
Mijn keel begon weer te tintelen.
‘Ik ga even naar de wc’, zei ik snel en ik liep weg.
Ik hoorde Sophia nog vragen aan Thom: ‘Wat heeft die nou?’.
Ik zag er gelijk een beeld bij voor mijn ogen, ze had het gefluisterd.
Had ik dan zo goed gehoor? En wat waren die beelden nou steeds?
Het was gelukkig nog pauze en ik liep snel de kantine naar binnen. Ik zag de Cullens aan hun tafel zitten. Misschien moest ik er toch maar heen.. Maar ze wilden nooit wat met anderen te maken hebben, ze houden afstand.
Ik besloot om alleen aan een tafel te gaan zitten.
In mijn hoofd kwam weer een beeld:
‘We moeten naar haar toe, weten wie het heeft gedaan.’
‘Ze houdt haar dorst wel goed onder controle’
‘We moeten stoppen, ze hoort ons’De laatste woorden die ik opving, begonnen met Carlisle, maar voor de rest hoorde ik niets.
Zouden zij weten wat ik voelde? Was het zo duidelijk van mijn gezicht af te lezen.
Ik pakte snel mijn flesje water, misschien kon ik zo de dorst lessen. Het hielp niet, in tegendeel het leek alleen maar erger te worden.
Opeens stond één van de meisjes van de Cullens op.
‘Ik kan het zo niet langer aanzien. Ik ga erheen, wie gaat er mee? Jasper?’, hoorde ik haar zeggen.
Ondanks dat ik met mijn rug naar haar toe zat, zag ik haar in mijn beelden naar mij toe lopen. Eigenlijk kon je haar looppas beter dansen noemen, ze liep heel sierlijk naar mij toe.
Ik draaide me om. Ze schrok zichtbaar van mijn felblauwe ogen, ze had blijkbaar wat anders gedacht.
Ik hoorde de grote spierbundel aan de tafel zeggen: ‘Je hebt het vast verkeerd, Edward.’
‘Ik ben Alice.’
Ik had door dat ze even niet uit haar woorden kwam. Ik begon haar maar te helpen.
‘Ik moest naar jullie toe. Jullie zouden me meer kunnen vertellen. Ik ben speciaal.’
Ze leek zichtbaar verbaasd. Ik begon ondertussen met mijn amulet te spelen.
‘Hoe, hoe kom je daar aan? En wat bedoel je?’
Opeens kwamen de rest van de Cullens ook aangelopen. Alleen Bella bleef aan de tafel zitten.
‘Dit amulet? Dat zat bij de post, met een brief voor mij. Daarin stond dat ik naar jullie moest gaan, jullie zouden me meer kunnen vertellen. En ik moest dit amulet gaan dragen.’, zei ik.
‘Van wie heb je het gehad?’, vroeg de jongen die naast Alice stond.
‘Geen idee. Onder aan de brief stond: van vrienden uit Italië.’
Ze keken elkaar even aan.
‘Ga maar met ons mee naar huis, we vertellen je wel meer’, zei Edward.
Hij liep terug naar Bella en terwijl ik mijn spullen in mijn tas deed, verscheen er weer een beeld.
Ik zag Bella en Edward praten.
‘Ik kom zo terug. Ik moet even wat regelen met Carlisle. Geen stomme dingen doen.’
‘Als ik het wel doe, kom je me dan redden..’, vroeg ze ondeugend.Opeens keek Edward onze kant op, ik draaide me hoofd maar om en zag hem met een verbaasde blik mijn kant op kijken. Wat heb ik níº weer fout gedaan?
Ik liep met ze mee over het plein en zag alle hoofden naar ons staren.
Ik hoorde Lizz nog mijn naam roepen, maar ik besteedde er geen aandacht aan. Ik had nu geen tijd. Ik zal nu meer te weten komen. Ik wilde meer weten, antwoord op mijn vragen.
Opeens voelde ik me rustiger worden. Ik wil niet rustig zijn, ik wil antwoorden, dacht ik boos.
Ik wilde in mijn auto stappen, maar werd tegen gehouden door Alice.
‘Kom maar bij ons in de auto’, zei ze.
Rosalie had nog steeds niets gezegd. Ze ging samen met de spierbundel in een andere auto.
We gingen naar het huis van de Cullens. Misschien zijn die ‘’vrienden uit Italië’’ nu tevreden. God mag weten wie ze zijn.
Ik zag de bomen langs ons flitsen en realiseerde dat ze dezelfde kant op gingen, als ik altijd naar toe ga. Ik wil niet naar mijn huis, dacht ik boos.
Gelukkig reden we mijn huis voorbij en reden we dieper het bos in.
We gingen opeens rechts de bosjes in, maar het bleek een pad te zijn. Uiteindelijk kwamen we bij een groot open huis aan.
Reacties:
Melikesss!
Sneeel weer verder jij!
Hihihi,
Ik ga een poging doen tot quoten:
Ik hoorde de grote spierbundel aan de tafel zeggen: ‘Je hebt het vast verkeerd, Edward.’
En daar komt ie: Waaaaaah!
Emmett! De spierbundeeeel! Okeee, ja, ik heb een huge obsession (aa)^^
En dit was even een uitbarsting
xkus
Woeeeeehoeee!!!!
I like it!!!
Snel verder, want ik vind dit verhaal super!
x
Echt weer geweldig! ;d
Ik heb enkel een klein vraagje (: Heeft ze er nou minder dan drie dagen over gedaan om te transformeren?
Snel verder!
Liefs,
Soetkin