Hoofdcategorieën
Home » Twilight » (AFGEWERKT) Alles veranderde bij één woord, Cyn » Hoofdstuk 9; té veel informatie.
(AFGEWERKT) Alles veranderde bij één woord, Cyn
Hoofdstuk 9; té veel informatie.
Toen ik klaar was met eten, kwam Carlisle binnengelopen.
‘Je hebt blauwe ogen, je bent ongelofelijk snel en sterk, je eet mensenvoedsel, maar ook bloed. Je weet dat echte vampiers niet zo zijn?’
‘Ja, maar hoe komt dat? Wat ben ik dan?’
‘Ik heb met je vrienden uit Italië gebeld.’
‘Wie zijn dat dan?’, vroeg ik geschrokt.
‘Laat me even uitpraten, je komt er vanzelf achter.’
Ik knikte en Carlisle ging verder met zijn verhaal.
‘De meeste mensen doen er drie dagen over om te transformeren, ze hebben maar een klein beetje gif nodig om vampier te worden. Je hebt er twee dagen over gedaan, dat komt doordat je niet genoeg gif in je hebt gekregen.’
‘Maar nu spreek je jezelf tegen. Je zei dat mensen maar een beetje gif nodig hadden.’
‘Ja, dat klopt. Maar jij was al nooit een normaal mens geweest. Jouw vader was een vampier en mensvampiers hebben meer gif nodig om helemaal te transformeren.’
‘Mijn vader? Dat kan niet. Hij heeft helemaal geen lichte huid en eet ook normaal! En waarom had ik vroeger dan geen neiging tot bloed?’
‘Jouw vader is je echte vader niet, je moeder is ook niet je echte moeder. Je bent geadopteerd, ik dacht dat je dat wel wist. En over dat bloed, je echte moeder was sterker dan je echte vader. Je was dus niet voor de helft vampier en voor de helft mens, maar driekwart mens.’
‘Heb ik dan nog meer eigenschappen van mensen? En wie is mijn echte vader en moeder.’
‘Jouw vader is één van jouw vrienden uit Italië. Ze wonen in Volterra. Daar is het koningshuis van de vampiers gevestigd, ze noemen zichzelf de Volturi.’
‘Dus ik ben belangrijk voor ze, omdat ik van één van hen de dochter ben en ik niet helemaal een vampier ben?’
‘Dat heb je heel goed geraden. En om op je vorige vraag terug te komen: Ik weet niet welke eigenschappen van mensen jij ook hebt, daar gaan we achterkomen.’
Ik knikte, snel keek ik op de klok.
‘Ik moet naar huis, mijn moeder zal het niet fijn vinden al kom ik zo laat thuis.’
Snel dacht ik aan de klappen die zouden komen, ze zouden nu geen pijn meer doen. Misschien zou ze wel mijn ijskoude huid opmerken.
Opeens voelde ik me keel weer branden.
Ik liep naar de deur toe en zei iedereen gedag.
‘Alice..’ Voordat ik mijn vraag kon afmaken, gaf ze al antwoord.
‘Ik kom vanavond om 12 uur en leer je dan jagen. Denk je dat je het nog zo lang kan volhouden?’
‘Ik zal wel moeten.’
Ik liep naar buiten en realiseerde me dat mijn auto nog steeds op de parkeerplaats bij school stond. Dat werd dus rennen, maar gelukkig was ik nu een stuk sneller.
Toen ik de deur open deed, kwam mijn vader naar me toe gerend.
‘Waar was je? We waren zo ongerust!’
‘Spreek voor jezelf’, hoor ik mijn moeder zachtjes fluisteren. Maar ik kon het horen.
Ze stond op en liep naar me toe. Ze stuurde mijn vader naar de kamer en deed de deur dicht.
‘Waar ben jij geweest? Nu moest ik zelf koken!’
Ik wilde naar boven rennen. Terwijl ik op de eerste tree stond, pakte ze me vast bij mijn pols. Ze trok me achteruit en opeens lag ik onder aan de trap.
Mijn pols begon te kloppen.
‘Je mag pas naar boven, als ik dat zeg! En nu naar je kamer zonder eten!’
Ze wist gelukkig niet dat ik vannacht ging jagen met Alice en ik van Esmé al een broodje had gehad.
Toen ik opstond, begon mijn pols nog zeerder te doen. Hij begon op te zwellen. Ik legde mijn koude hand erop en gelukkig verzachtte dat de pijn.
Ik liep snel de trap op naar mijn kamer. Nog twee uur en dan zal Alice er zijn.
Misschien kon ik nog slapen, nog dromen! Maar mijn pols begon met de minuut harder te kloppen, de pijn werd steeds ondraaglijker. Misschien moest ik de jachtpartij toch uitstellen...
Opeens hoorde ik een tik op het raam. Ik keek snel naar buiten en zag Alice in de boom naast mijn raam staan.
Ik deed mijn raam open en gilde het uit van de pijn. Misschien moest ik mijn pols toch niet gebruiken.
Alice keek me vragend aan.
‘Niets aan de hand, gewoon mijn pols gekneusd ofzo.. Ik denk dat we morgen maar moeten gaan jagen.’
‘En ik denk dat we naar Carlisle moeten gaan. Hoe is dat gebeurd?’
Ze duwde me lachend aan. ‘Heb je nog wat menselijks.’
‘Auw!’
‘Sorry, ik was even je pols vergeten. Kom maar mee, we gaan naar Carlisle.’
Voordat ik het door had waren we uit het raam en gesprongen en hing Alice aan de telefoon. Met wie belde ze? Ik concentreerde me op haar telefoon en een beeld sprong voor me ogen, Carlisle... Ik dacht het al.
Reacties:
Ma houuu, ik hou te veel van je verhaal ^^
en ik vind het totaaaaaal niet erg hoor dat er vandaag een nieuw stuk is ;D
- er mag er stiekem zelfs nog een bijkomen ^.^ -
Snel verder, wil je?
Liefs,
Soetkin
Sorry voor t t late lezenn!
Anyway:
Oke, dat met die ouders kwam onverwachts ;o
Ik vind t weer echt een superhoofdstuk!
Heeel mooi en goed geschreven ook!
Ik vind dat jij maaar weer sneeel verder moet!
Xkus