Tell Me What Your Best Friend Knows, I Don't Know

Hoofdcategorieën

[complete lijst]

Nu on-line: (0)

[complete lijst]

Home » All Time Low » Tell Me What Your Best Friend Knows, I Don't Know » We Say Summer

Tell Me What Your Best Friend Knows, I Don't Know

Geschreven door:

MusicFish

Onderdeel van:

Tell Me What Your Best Friend Knows, I Don't Know

Laatst bijgewerkt:

7 mei 2011 - 20:59

Aantal woorden:

695

Aantal reacties:

Aantal keer gelezen:

330

We Say Summer

Haha, mijn eerste stukje hier. Hope you'll like it?

“Echt cool hè, dat we hier zo met z’n drieën op vakantie zijn!” zegt Laura.
“Geweldig.” Zuchten Veerle en ik. Het is een paar minuten stil. Met zijn drieën staren we in het vuur. Ik voel me helemaal thuis hier op het strandje naast de camping, met mijn twee beste vriendinnen om me heen. Voor het eerst met zijn drieën op vakantie, geen zeurende ouders…
“Ik mis nog iets,” zegt Veerle opeens.
Vragend kijken we haar aan. “Wat?” vraagt Laura. “We hebben toch alles? Vakantie, vriendinnen, gezelligheid, kampvuur, zon, zee, strand…” somt ze op.
“Waar zie jij zon?” Vraag ik lachend, terwijl ik naar de lucht wijs. De zon is inmiddels bijna helemaal ondergegaan, maar het is nog niet echt donker.
“Je begrijpt wat ik bedoel.” Zegt Laura lachend. “Nou, vertel, wat mis je, Veer?”
“Muziek.”
Da’s een goeie. Ik wil mijn iPod al tevoorschijn halen, maar Veerle kijkt me uitdagend aan. “Dat bedoel ik niet!” Ze gebaart naar onze tent, die twintig meter verderop staat. Mijn gitaar leunt er tegenaan.
“Wat… je bedoelt dat ik iets moet spelen…? Hier?”
“Waarom niet?” bemoeit Laura zich ermee.
Ik wijs een eindje verderop. “Jongens.” Verklaar ik.
“…Dus…? Ben je opeens bang geworden voor jongens?”
Ik zucht. Het slaat inderdaad nergens op dat het groepje jongens, dat zo’n 30 meter verderop staat, de enige reden is dat ik níét hier bij dit kampvuur wil spelen. Maar aan de andere kant… mijn vriendinnen hebben mij ook nog nooit horen spelen. Ze denken dat ik het heel goed kan, en ik wil ze niet teleurstellen.
“Ik zal er wel bij proberen te zingen, oké?” vraagt Laura.
“Kan je zingen dan?” vraagt Veerle.
“Ik kan het in elk geval proberen! We kennen die jongens toch niet.”
Zuchtend sta ik op. “Oké, je hebt me weer overgehaald. Maar lach me niet uit!”
Ik pak mijn gitaar en loop weer terug naar ons vuurtje. De jongens zullen zo wel gillend wegrennen. Laura, Veerle en ik hebben nog nooit samen gespeeld, en ik heb geen idee of Laura een beetje kan zingen.
“The Only Exception?” vraag ik. Dat nummer kennen we alledrie uit ons hoofd, en ik vind het een heel leuk liedje om te spelen op mijn gitaar.
Laura knikt, terwijl ik mijn gitaar uit mijn koffer haal. Veerle zegt dat ze eerst even naar ons wil luisteren.
“Klaar?” Als mijn vriendinnen knikken, begin ik de intro te spelen. Het begint zacht en een beetje bibberig, ik ben best zenuwachtig om voor het eerst voor mijn vriendinnen te spelen, en mijn vingers trillen een beetje. Maar al snel valt Laura in. Die lijkt nergens last van te hebben. De zenuwen vallen van me af, en terwijl ik speel, luister ik naar haar heldere stem. Wauw, ik wist helemaal niet dat ze zo goed kon zingen! Ik werp een blik naar Veerle, die bewonderend naar Laura, en daarna naar mij kijkt. Bij het refrein houdt Veerle zich ook niet meer in, en begint zachtjes mee te zingen op de achtergrond. Ik vergeet alles om me heen, en ga helemaal op in de muziek, in het gitaarspelen, in de mooie stem van Laura. Haar stem past perfect bij die van Veerle, die nu de ‘backing vocals’ doet.
De laatste tonen sterven langzaam weg, en het is even stil. Vol bewondering kijken we elkaar aan. “waaauw…” Ik had nooit gedacht dat het zo goed zou klinken, wij met zijn drieën samen!

Plotseling hoor ik zacht geklap achter me. “Huh?” is mijn intelligente reactie. Door de muziek was ik even vergeten waar we waren. Nadat ik me weer bedacht heb dat we hier op het strandje naast de camping zitten, draai ik me langzaam om. Achter me staat het groepje jongens. Ik was ze helemaal vergeten! Oh shit, misschien vonden zij het wel heel slecht!
“Niet slecht, niet slecht!” roept één van de vier jongens. Hij heeft bruin haar.
“Niet slecht? Het was hartstikke goed!” roept een ander. Hij heeft ook bruin haar, maar dan een donkerdere kleur. Ze zijn niet lelijk, valt me op.
“Mogen we erbij komen zitten?” Vraagt de jongen met het donkerbruine haar. Hij wacht niet op een antwoord, maar komt gelijk tussen mij en Laura inzitten. “Ik ben trouwens Jack.”