Hoofdcategorieėn
Home » All Time Low » Cause I'll Be Damned If I Do Ya, Damned If I Don't! » It Takes A Big Facade To Hide The Cracks.
Cause I'll Be Damned If I Do Ya, Damned If I Don't!
It Takes A Big Facade To Hide The Cracks.
Gespannen drukte ik toch weer een oor tegen de muur aan.
“… wil ik niet,”¯ hoorde ik Zack zeggen.
“Ik kan er toch godverdomme niets aan doen?!”¯ schreeuwde Alex.
“Alex, doe eens rustig, de muren…”¯ begon Rian en ik hoorde een geluid wat op slaan leek.
“FUCK OFF! Die lelijke muren kunnen me toch niets schelen!”¯ huilde Alex.
Ik hoorde een onverstaanbaar geroezemoes.
“LAAT ME ALLEEN!”¯ gilde Alex en ik voelde bijna al zijn woede en verdriet.
“Zolang je maar niet uit het raam springt,”¯ zei een onbekende stem, “Dan kunnen we die hele tour annuleren.”¯
Ik hoorde hoe de voetstappen wegstierven en de deur dicht ging. Verbijsterd staarde ik naar de muur en legde mijn hoofd ertegenaan. Ik ademde diep in en langzaam uit, voordat ik zelf in huilen uitbarstte.
Ik schrok toen ik een krakend geluid hoorde. Het geluid van een raam dat openging. Voordat ik het wist stond ik recht overeind, mijn vuisten gebald, mijn voeten genageld aan de grond. Ik deed mijn mond open en weer dicht.
Dit mocht niet. Hij mocht het niet doen. Dan zal er nog iemand waarvan ik hield sterven. Ik snelde naar de deur, deed de deur met geweld open en met mijn volle lichaam ramde ik tegen de deur van Alex’ kamer.
“ALEX!”¯ snikte ik, terwijl mijn handen langzamerhand pijn deden van het bonzen op de deur.
“Alex! Doe open!”¯ schreeuwde ik.
Er kwam geen antwoord.
“Alex!”¯ gilde ik en barstte in tranen uit.
Er gingen wel duizenden vragen door mijn hoofd heen. Was hij al gesprongen? Zat hij nu te twijfelen? Was het te laat? Hij mocht het niet doen. Het mocht niet. Het kon niet. “Alex, alsjeblieft!”¯ huilde ik. Ik voelde mijn hart als een gek bonzen, ik voelde pijnscheuten in mijn hele lichaam. Mijn gebons verzwakte en ik zakte ineen en sloot mijn ogen.
Ik had zoveel dat ik hem had moeten vertellen. En nu was het te laat. Hij was er geweest. Ik kon niets meer. Langzaam begon ik te snikken en keek naar de grond.
“Rosalie?”¯ klonk een gesmoorde stem.
In een tiende van een seconde viel ik een beetje achterover. Gehaast steunde ik op mijn handen en hees mijzelf op. Ik keek op en ik zag het trieste gezicht van Alex. Witte strepen waren te zien op zijn wangen en zijn ogen waren nog steeds rood.
“Gas- Gaskarth..?”¯ zei ik verward en snapte niet waarom ik hem nu bij zijn achternaam noemde. Ik stond stilletjes op en gooide mijn armen om Alex’ nek.
“Het spijt me. Zonder mij was dit niet gebeurd..!”¯ fluisterde ik hikkend en verstopte mijn hoofd in zijn shirt.
“Het- Het is niet jouw schuld,”¯ zei Alex met een trillende stem en hield me stevig vast, met gebalde vuisten.
“Ik- Ik dacht dat je…”¯ begon ik hikkend en snikte luid.
Er kwam geen vorm van antwoord.
“Het spijt me,”¯ zei hij opeens en ik liet los.
“Waarom?”¯
“Ik heb je pijn gedaan. Elke keer als ik bij jou ben en jij bij mij doe ik je pijn. Shh, zeg niet dat het niet zo is…”¯
Ik veegde verward een traan van mijn wang.
“Alex?”¯
“Je dacht dat ik dood was. Dat was ook bijna zo. Het doet er niet toe. Het is misschien beter als we niet samen zijn,”¯ zei hij knarsetandend en hield zijn tranen met moeite in.
Mijn adem stokte en ik was sprakeloos.
“Kom. Je weet dat het beter is,”¯ zei hij met een trillende stem, “Ga wat slapen. Ik verdoe jouw tijd de hele tijd al.”¯
Alex gaf me een laatste knuffel en wilde de deur dicht doen, maar ik hield hem tegen.
“Alex, voordat je gaat…”¯ kraamde ik bevend uit.
Hij keek verdrietig op en knikte.
“Alex, ik kan niet zonder je. Ik hou van je.”¯
De woorden gleden van mijn tong af voordat ik wist wat ik überhaupt wilde zeggen. En het waren die woorden. Degene die ik liever voor mijzelf had gehad.
Alex slikte en glimlachte zwak.
“Ik weet het. Ik denk daar precies hetzelfde over. Welterusten.”¯
De deur ging dicht en ik stond alleen in de gang. Verlamd. Sprakeloos. Ik had die woorden niet moeten zeggen. Ik had niet moeten horen dat hij ook van hij hield, en nooit meer wilde laten gaan. Want ik zat nu middenin een crisis. Een liefdescrisis. Ik zag hoe een papiertje onder de deur vandaan kwam. Nieuwsgierig pakte ik het met trillende handen op.
Lieve Rosalie,
Our love is like a time bomb set into motion
We knew that it is destined to explode
And if I had to pull you out of the wreckage
You know I'm never gonna let you go
Baby, we're like a time bomb
But I need it
Wouldn't have it any other way.
Onze liefde is onmogelijk. Ik doe je pijn. Ik kan het niet aan om jou zo’n pijn te doen. Ontwijk me. Alsjeblieft.
“Alex, je doet me geen pijn.”¯ Fluisterde ik en wilde naar mijn kamer sloffen, maar ik botste tegen iemand op.
“Oh, hoi Zack,”¯ fluisterde ik.
“Hoe is het met Alex?”¯ vroeg hij.
“Hij- Het is goed,”¯ zei ik en verstopte het briefje van Alex in mijn vuist.
“Zeker weten?”¯ vroeg Zack.
“Ja.”¯
Zack keek me onderzoekend aan.
“Sorry,”¯ zei hij en gaf me een knuffel, alsof hij wist wat er gebeurd was.
“Iedereen biedt zijn excuses aan, maar ik moet dat juist doen,”¯ snikte ik en liet los.
“Alex houdt van je. Hij heeft die dromerige blik al sinds het begin van de tour in zijn ogen en je weet niet hoe vaak hij het al over jou en jouw band heeft gehad. Hij is gewoon bang voor de gevolgen van jullie samen.”¯
“Echt?”¯
“Echt waar. Het komt goed tussen jullie. Ik houd mijn mond gesnoerd. Beloofd.”¯
“Dank je, Zack, je bent een van de beste vrienden ooit,”¯zei ik zwak en ging mijn kamer in.
Ik plofte neer op mijn bed en viel in een onrustige slaap.
Midden in de nacht hoorde ik een geklop recht achter mijn hoofdeind van het bed. Bezweet opende ik mijn ogen en klopte zacht terug.
“Kunnen we praten?”¯ klonk een gedempte stem.
“Alex, het is midden in de nacht. Morgen moeten we weg. Wat nou weer?”¯
“Rose, ik wil niet dat onze paden scheiden. Nooit. Vergeet het briefje. Ik hou van je.”¯
“Ik weet het,”¯ citeerde ik, “Ik denk daar precies hetzelfde over. Welterusten.”¯
Ik draaide me om en reageerde niet op het zachte geklop van Alex. Maar wat ik mezelf wel dwong te horen, was hoe hij me in slaap zong.
I'll be waiting miles and miles away,
Fall in the grave I've been digging myself
But there's room for two
I know she's glitter and gold
We're all part of the same, sick little games,
Round in circles, let’s start over
even though I’m not always right
I want you to mean it
I would've married you in Vegas
And you've given me the chance to say I do
And I'm building a place
Something amazing just for the sake of saving us
And whatever's left of that little box that beats in your chest
But I need it
Wouldn't have it any other way.”¯
Reacties:
Aww, dat was zielig D:
Maar ik denk trouwens dat Jack toch wel een burrito fokt XD Ook als er wel reacties geplaatst worden (nu dus wel ;D), waaaant dat is zijn biggest hobby ofcourse
(wazige reactie, I know ^^)