Hoofdcategorieën
Home » Twilight » (AFGEWERKT) Alles veranderde bij één woord, Cyn » Hoofdstuk 10; Menselijkheid
(AFGEWERKT) Alles veranderde bij één woord, Cyn
Hoofdstuk 10; Menselijkheid
We waren al snel bij hun huis aangekomen. Elke keer verbaasde ik me weer over hoe mooi een huis kan zijn. Voordat we de deur open konden doen, keek ik in de ogen van Emmet. Ik moest opeens aan een zinnetje denken wat we altijd bij filosofie zeiden in Nederland:
‘Big Brother is watching you!’
‘He’s gonna kill you!’
Een glimlach verscheen op mijn gezicht, totdat Emmet mijn hand vastpakte en me naar binnen sleurde.
‘Auww! Stop daarmee!’
Tranen begonnen over mijn gezicht te glijden. Yes, nog zo leuk mensending...
Hij keek me verbaasd aan, maar ik had geen tijd om wat uit te leggen. Carlisle kwam namelijk de trap afgelopen.
‘Ik was gebeld door Alice...’
‘Ik weet het. Kijk nou maar even naar mijn pols. Hij doet zó veel pijn!’
Ik liep achter hem aan een trap op, naar een of andere kamer. Alice liep met me mee.
Toen ik achter Carlisle de kamer naar binnen liep, leek het net alsof ik in een ziekenhuis was beland.
‘Hoe kom je aan deze spullen? En voor wie zijn ze, jullie kunnen toch niet gewond raken?’
‘Doordat ik in het ziekenhuis werk, kan ik gemakkelijk aan deze spullen komen. Deze spullen zijn voor als Bella weer eens wat heeft.’
Ik hoorde wat gegrom uit een kamer komen, Edward...
‘Nou, ga maar zitten. Dan gaan we eens naar je pols kijken.’
Ik keek naar mijn pols, die al helemaal was opgezwollen. Ik liep naar de behandeltafel toe en ging erop zitten.
‘Je moet er niet aankomen! Het doet verschrikkelijke pijn’, zei ik nog, maar alsnog kwam Carlisle aan mijn pols.
Ik gilde het uit van pijn. Waarom had ik nou net deze menselijke eigenschap gehouden?
‘Ik denk dat je pols gebroken is, maar voor de zekerheid moeten we nog even een röntgenfoto nemen.’
Ik wilde opstaan, totdat Alice me lachend aankeek.
‘Wat?’, vroeg ik.
‘We hebben hier í¡lles, dus ook een röntgenfotoapparaat.’
Ik moest ook lachen. Carlisle was ondertussen het mobiele röntgenfotoapparaat aan het pakken.
Op de foto was een mooie botbreuk te zien. Als je een breuk mooi kan noemen.
Ik kreeg gips en moest rustig aan gaan doen.
Mijn moeder zal het hier vast niet mee eens zijn. Dat werd gewoon koken en de was doen...
Het brandende gevoel in mijn keel werd erger.
‘Carlisle’, ik slikte. Hoe moest ik dit vragen?
‘Of je wat bloed voor haar hebt.’
Edward... Ik had hem helemaal niet zien binnenkomen.
Carlisle ging wat bloed halen, samen met Alice. We waren alleen in de kamer.
‘Ga maar weer naar Bella toe. Het gaat goed met me!’
‘Jij gaat eerst vertellen wat er écht is gebeurd.’
‘Als jij het al weet, waarom zal ik het dan nog een keer vertellen?’
‘Je moet het ook aan de rest vertellen!’
‘Misschien, later...’
Gelukkig hadden Carlisle en Alice niets gemerkt van ons kleine ruzietje.
Edward liep de deur uit.
Ze kwamen met een glas bloed naar binnen. Het zag eruit als aardbei limonade.
Ik begon gulzig te drinken en mijn brandende keel, begon minder te branden.
Mmm, het smaakte nog best lekker ook.
Het glas was naar mijn idee veel te snel leeg.
‘Mag ik nog meer?’
‘Tuurlijk’, zei Carlisle en Alice ging wat halen.
‘En vertel me nu maar eens hoe het kwam dat je je pols gebroken hebt.’
Had hij toch onze ruzie gehoord? Zijn gezicht verraadde niets.
‘Ik liep ’s avonds de trap op en toen ben ik gestruikeld en op mijn pols geland.’
Phieuw, ik had nog niet eens zoveel gelogen.
Alice kwam weer binnen met een nieuwe beker bloed.
Mmm, wat was het toch lekker.
Mijn keel was opgehouden met branden.
‘Ga nu maar naar huis, voordat je ouders ongerust worden’, zei Esmé.
Ik liep naar de deur toe, uit het raam springen was ik nog niet gewend.
Voordat ik wegging, fluisterde Edward nog wat in mijn oor. Het fluisteren zou toch niets uitmaken, de rest zou het toch horen.
‘Jij zegt het morgen, of ik zeg het morgen. Jouw keuze...’
‘Of we zeggen het beide niet...’
Toen liep ik weg, het bos in. Mijn gedachtes stonden op nul en ik liep zomaar een kant op.
Waarom zal ik naar huis gaan? Het bos lokte me. Het was volle maan en het bos zag er hierdoor sprookjesachtig mooi uit.
Ik sprong over een rivier heen en liep verder.
Ik had geen zin om te rennen, lopen was goed.
Opeens struikelde ik over een boomstam. Ik moest beter opletten!
Mijn hoofd begon te bonzen, hij was ergens tegen aan gebonsd.
Opeens vervaagde alle pixels. Ik kwam zo wel weer bij, hoe vaak was dit wel niet gebeurd...
Toen was alles echt zwart.
Ik probeerde omhoog te klimmen uit het zwarte gat, maar het lukte niet.
Ik legde me erbij neer en ging in het zwarte gat zitten. Ik zal zo wel wakker worden...
Reacties:
Zeg HALLO ;o
Vind jij het heel toevallig leuk om op dit punt te stoppen? ;o
Waarschijnlijk wel, okee xd
Anyway;
Weerr een goed en leuk hoofdstuk!
Ik vind dat jij maar weer sneeeel verder moet!
Xkus
oohhhhneeeeeee!!!
Je moet snel verder want ik hou het niet meer uit!
weet je wel hoé geweldig dit is?
Ik wil zoooo graag meeeerrr!!!
x
How, we hebben een Bella II ^^
Eigenlijk is Edward wel heerlijk bezorgd en is dat wel lief ;D
Ga je snel verder?
Liefs,
Soetkin