Hoofdcategorieėn
Home » All Time Low » Cause I'll Be Damned If I Do Ya, Damned If I Don't! » The Flavour Of You Lips Is Enough To Keep Me Pressing.
Cause I'll Be Damned If I Do Ya, Damned If I Don't!
The Flavour Of You Lips Is Enough To Keep Me Pressing.
Het was geweldig om na een lange tour weer in je eigen bed in je eigen huis wakker te worden. Ik mompelde woorden die ik zelf niet kon verstaan en hees mezelf op om te kijken hoe laat het was. Ik tastte naar mijn mobiel en ik vond hem uiteindelijk. Ik opende één oog om op de klok te kijken, maar in plaats daarvan zag ik dat ik een voicemailbericht had. Verrast beluisterde ik hem.
“Hé Rose, het is Amy hier. Vind je het ook zo heerlijk om in je eigen bed wakker te worden? Haha. Ik vroeg me af of je Buttercup, ja, je gitaar, al had gerepareerd. Er zaten toch allemaal krassen op? Nou, als we ze samen inleveren krijgen we korting dus..”¯
Ik luisterde maar half. Het was toch een vaag verhaal wat nergens op sloeg. Amy kon ook geen dag zonder me. Ik glimlacht naar niets in het bijzonder en belde Amy terug.
“Hoi Amy!”¯ zei ik opgewekt door de telefoon.
“Hé, ik had net..”¯ begon ze, maar ik onderbrak haar.
“Ja je had ingesproken. Ik wilde alleen even zeggen dat ik geen tijd hem om deze ochtend bij je langs te komen. Ik ga naar de…”¯ Ik slikte. “Ik ga naar de begraafplaats.”¯
“O, dat is goed hoor. Moet ik mee?”¯
“Nee, ik wil er even alleen zijn, is dat goed?”¯
“Natuurlijk! Dan zie ik je vanmiddag wel, oké?”¯
“Is goed, doei,”¯ mompelde ik en drukte op de rode knop.
Met een zucht gooide ik mijn benen uit het bed en liep naar de kledingkast om me aan te kleden.
Het miezerde toen ik op de begraafplaats aankwam. Ik slofte onder de poort door en schopte de kiezelsteentjes weg die op het pad lagen. Mijn voeten leidden me naar de grafsteen van mijn broer en ze lieten me niet verder lopen. Ik keek naar de verlepte bloemenkransen en uitgebrande kaarsjes. Meestal haalde men ze weg na een maand. Maar nu dus niet. Ik hurkte en raapte ze op om ze in de vuilnisbak te gooien. Met een zucht zette ik een nieuw boeket in de vaas en gooide er wat overbodig water in met de gieter. In stilte staarde ik naar de steen. Het vertelde me zoveel, maar ook zo weinig. Het stelde me vragen en gaf antwoorden. Het was een mooi gezicht, maar ook weer iets bedroefd. En de regen maakte het erger.
Ik hoorde voetstappen mijn kant op komen en ik keek op.
Alex.
Hij glimlachte toen hij zag dat ik hem zag. Alex was mooi. Zijn haar, zijn glimlach, zijn talent ... Hij was perfect. Maar wat deed hij op de begraafplaats? Nee, wat deed hij op een begraafplaats waar geen familielid van hem was begraven? Ik staarde naar de grafsteen van Tom. Alsof het mij kon zeggen wat Alex hier deed. In plaats daarvan staarde het me aan, met de letters nog steeds sprankelend nieuw.
"He, Roos," begroette Alex opgewekt.
"Wat doe jij hier?" giechelde ik en porde hem.
Hij glimlachte en zuchtte. “Het spijt me nog steeds van je broer ... "zei hij.
"Het is niet jouw schuld."
Alex liet zijn arm rusten op mijn schouders en trok me dicht tegen zich aan. Zijn lichaamswarmte was niet te koud en niet te warm, eigenlijk precies goed. In stilte begonnen we weer te staren naar de grafsteen.
'Wat zou je broer denk dat als je een rocker als een vriendje had? " vroeg Alex plotseling.
Ik lachte en keek in zijn fonkelende ogen en probeerde ze te lezen. Ik kon het niet. Ik liet zijn arm van mijn schouders glijden en staarde naar de grond, naar mijn versleten All Stars. We waren gevaarlijk dicht bij elkaar en ik wist maar al te goed wat er ging gebeuren.
"Je bent mooi," fluisterde hij plots, "Ik heb opeens de drang om je te zoenen."
Hij grijnsde en trok me dicht bij hem, zijn handen rond mijn middel. Zijn gezicht kwam dichterbij, zijn lippen een millimeter verwijdert van de mijne.
En het mocht eigenlijk niet. Maar toch duwde ik hem niet van hem af, schreeuwde hem om weg te gaan omdat het toch onmogelijk was.
"Something’s telling me to leave, but I won’t…”¯ Ik zong zachtjes.
Alex neus raakte de punt van mijn neus. "I’m damned if I do ya, damned if I don’t." maakte hij af.
De warmte van zijn lippen waren alles. Iets diep vanbinnen vertelde me dat ik had bereikt wat ik wilde bereiken voor een zeer lange tijd. Ik kuste Alexander William Gaskarth. Ik sloeg mijn armen om zijn nek en trok me dichter tegen hem aan.
"Wat een schande," zei ik toen we loslieten. Hij keek me verward aan.
"Wat?"
“Zoenen op een kerkhof, en dat is niet het enige rare, zoenen voor het graf van mijn broer …”¯zei ik en lachte nerveus. Hij glimlachte.
"Niemand ziet ons hier," verklaarde hij.
Ik grijnsde. Alex had gelijk. Er waren geen andere bandleden zichtbaar. De enigen die konden kijken waren de grafstenen.
"Ik wed dat mijn broer nu aan het lachen is," lachte ik.
"Ik denk dat hij het geweldig vindt,”¯grapte Alex.
"Liefde op een begraafplaats, wie had dat kunnen denken," zuchtte ik opgelucht.
Alex stak zijn hand uit als een teken voor ons om te vertrekken. Ik nam het gretig en we liepen weg van Toms grafsteen.
Alex. Het stukje van de hoop dat me aan het lachen maakte op de tour en me niet zelfmoord had laten plegen omdat Tom dood was en omdat ik Drake kwijt was geraakt. En dat stukje hoop, wat nu ook naast me liep, was eindelijk van mij.
“Waar gaan we heen?”¯ vroeg ik aan Alex.
Hij fronste alsof ik het al wist.
“Naar mijn huis? Waarom niet naar het jouwe?”¯
Alex haalde zijn schouders op.
“Jouw huis is veel gezelliger,”¯ zei hij.
En zo liepen we naar mijn huis.
“Je weet dat wat net is gebeurd niet kon,”¯ zei ik.
“Wat?”¯ speelde Alex.
Ik rolde met mijn ogen.
“O, dit,”¯ grijnsde hij en gaf me nog een kus op mijn mond.
“Alex, even serieus,”¯ zei ik en mijn stem trilde licht.
Hij zuchtte diep.
“Ja, ik weet het. Maar ik vond dat het moest gebeuren. Kom op, dat vond jij ook, al wist je dat niet van jezelf.”¯
“Mijn ouders,”¯ fluisterde ik, “Als zij erachter komen zit ik echt in de problemen.”¯
“Dat zal heus wel meevallen,”¯ zei Alex eigenwijs.
“En, trouwens,”¯ begon hij, “Ik heb al een heel goed planntje verzonnen mocht het zo erg zijn.”¯
“O ja?”¯ grijnsde ik.
“Jup. Maar ik ga het niet vertellen.”¯
“O, Gaskarth, alsjeblieft?”¯ zeurde ik.
“Nee,”¯ grijnsde hij.
“Ook niet als ik een lied voor je schrijf?”¯
“Nee.”¯
“En als ik nou… De wereld afzoek om iets te halen wat je zo graag wilt hebben?”¯
Alex lachte.
“Rose, dat heb ik al.”¯
“Maar natuurlijk, dat ben ik,”¯ mompelde ik.
“Precies, jij begrijpt het,”¯ zei Alex opgewekt.
“Ligt het aan mij of ben je echt opeens een stuk blijer?”¯ vroeg ik nieuwsgierig.
“Ja, dat is de vraag.”¯
“Je bent hyper.”¯
“Beter dan dronken of een kater hebben.”¯
Ik porde Alex en hij lachte.
Ik had mijn zin na veel gezeur gekregen. Sinds mijn ouders werkten en Alex wist dat ik nog bij ze woonde, had hij bedacht om me te bezoeken in de uren dat ze er beide niet waren. Als ik naar Alex ging in die uren was er ook niets aan de hand. Toen ik zei dat ik mijn eigen bandwerk ook op orde moest houden, zei hij dat we dat ook samen konden doen. Als mijn ouders vroegen waar ik was geweest zei ik gewoon dat ik bij vriendinnen was geweest. Wat Alex ook zei is dat ik niet altijd hoefde te liegen, omdat hij soms de rest ging uitnodigen en dat ik dat eventueel ook kon doen.
Het plan was best goed in theorie. Ik hoefde alleen te hopen dat het in de praktijk net zo goed ging.
Thuis was het gezellig met Alex in de buurt. We deden wat computerspelletjes en later kwamen Rian en Amy ook aanwaaien. Helaas moesten die weer snel gaan en uiteindelijk zaten Alex en ik dromerig voor ons uit te staren met onze vingers in elkaar geweven.
En toen ging er onverwacht de deurbel.
Ik liet Alex’ hand los en keek naar buiten.
“Wie is dat nou met dit hondenweer?”¯ vroeg ik en Alex hield zijn schouders op.
Ik slofte naar de voordeur en deed open.
Ik kon mijn ogen niet geloven toen ik zag wie daar stond.
Zijn donkerbruine haren waren door en doornat van de regen. Zijn jack zag eruit of hij dat een paar uur onder een waterval had gehouden en het leek of zijn gympen zowat verdronken waren. Zijn blauwe ogen waar ik lang geleden voor was gevallen waren een beetje rood en hij keek triest.
“Je mag me buiten laten staan,”¯ mompelde hij laag en ik kon het nauwelijks verstaan.
Ik hapte naar adem.
Drake Walls stond voor mijn deur.
Reacties:
Oh, ze hebben gezoend! En zo romantisch?
De reacties zijn precies wel wat minder hé, laatste tijd.
Dit verhaal laat mijn hartje sneller slaan...
<3 <3
"I'm gonna break down Drake Walls" nee JK
AAAH GA SNEL VERDER!! ;D