FanFic.nl

Like a dream.

Hoofdstuk 24

Een rilling ging door Gitte heen. het was kwart voor acht, vrijdagavond. Ze had maar vier lesuren gehad die dag en heel de namiddag was ze te vinden geweest in het cultureel centrum, samen met de rest van de groep. Dit was anders dan de dansshows, want hier was ze zekerder over, maar het bleef toch wel pure stress in die laatste tien minuten. De halve school en hun ouders, leerkrachten en haar vrienden zaten zowat achter het rode doek en ook al was ze zelfzeker genoeg om te denken dat ze dit goed zou doen, toch doken er ook al eens doemscenario’s in haar hoofd op.
“Hé, ik ken die blik. Zo kijk je voor elk toneelstuk dat je perfect speelt!”� pepte Natalie haar op.
“Ach ja, ieder zijn ritueel, hé.”� glimlachte ze.
“Als jouw ritueel zorgt voor een goede show…”� grijnsde Natalie.
“Trek je mondhoeken niet zo open, al je found de teint vliegt de lucht in.”� maande Gitte haar aan. Om toneel te spelen, moest er altijd wel schmink aangebracht worden en deze keer was het er echt over. Het was heel mooi, maar niet iets waarmee ze dagdagelijks naar school zou gaan.
“Het doek gaat bijna open!”� riep mevrouw Wouters, de regisseuse van het toneelstuk.
“Succes, topper!”� sprak Natalie haar moed in.
“Jij bent de beste, Natalie.”� zei Gitte en ze lieten hun vuisten tegen elkaar knokken. Daarna haastte ze zich de bühne op.
Toen ze de houten planken op ging, voelde ze een vertrouwd soort vlinders in haar buik. Dit voelde ze altijd bij een voorstelling. maar zodra ze begon te spelen, verdween dat meestal ook wel. Alsof ze nooit iets anders had gedaan en vol zelfvertrouwen stapte ze op Leandro af, met slechts één enkele vlinder die stilletjes weg fladderde in haar binnenste.
Zacht nam hij haar gezicht in zijn handen en streelde hij de kuiltjes in haar wangen. Het publiek hield hun adem hoorbaar in. Zijn ogen bevatten een bepaalde tristesse die ze niet meteen kon plaatsen. Het was alsof hij ook zachter geworden was, alsof hij één was geworden met zijn personage.
En toen hij haar kuste, voelde dat minder ongemakkelijk dan tijdens de repetities. Het voelde bijna oprecht. Gitte stond er zo perplex van dat ze zelfs haar duimen tussen hun lippen vergat te plaatsen. Ze wist niet wat ze hem had proberen wijs te maken tijdens de repetities, maar Leandro was een geweldig goede kusser.
Toen hij haar los liet, hadden zijn ogen nog steeds een vreemde ondertoon. Verward keek ze hem aan, maar daar zette ze zich snel over. Na dat redelijk gíªnante moment kon ze haar tekst perfect opzeggen en zat ze helemaal in haar rol.
“Wí¡t was dat?”� vroeg Natalie haar na afloop.
“Wat?”� vroeg Gitte onschuldig.
“Moet je dat nog vragen? Die blikken, die aarzeling, die handen die overal zaten behalve tussen jullie mond. Gitte, toch Leandro niet?!”� zei ze afkeurend.
“Indien je het nog niet gemerkt had, ik ben samen met Nick en ik ben niet van plan dat snel op te geven.”� antwoordde Gitte. “Het was gewoon… een raar moment, dat ontken ik niet. Goh, zeg, ik weet niet wat er precies was, maar je moet er niet te veel achter zoeken.”�
Dat probeerde zij zelf ook niet te doen, dat veroorzaakte te veel hoofdpijn.

Heel het weekend stond in het thema van het schooltoneel. Na de première stonden er nog twee voorstellingen op het programma. Zondagnamiddag was misschien nog de leukste van de drie. Ze waren een hechte groep geworden en hadden allerlei grapjes in het toneel gestoken, zoals de traditie van het schooltoneel dat aangaf. Over de popcorn die Andrew op moest eten, hadden ze zout gestrooid, er werden woordspelingen en verbale mopjes gemaakt in verband met hun leerkrachten - en dan vooral over de leerkrachten die die dag in de zaal zaten.
Het was een geweldig weekend geweest. Het enige wat ze ergens wel erg vond, was dat Nick er niet bij kon zijn. Hij had zich niet vrij kunnen maken, maar de school nam de voorstelling op en hij had haar doen beloven om de video op te sturen. Ze was blij dat hij zo geïnteresseerd was in wat ze deed en zo trots was op haar. Nick was echt een droom.
Rond vijf uur zat de laatste voorstelling erop en dat vond ze eigenlijk wel jammer. Ze was er bijna zeker van dat ze er volgend jaar toch wel bewust voor zou kiezen om auditie te doen. Niemand had haar iets verweten of strenger beoordeeld en zelfs als dat wel zo was, kon dat nog niet op tegen de geweldige sfeer die er onderling hing.
Ze stonden allemaal naast elkaar op het podium en bogen voor het publiek, dat hen een staande ovatie gaf. Dat was volgens Gitte nog nooit gebeurd in al die jaren dat ze al naar het schooltoneel was komen kijken. Zij stond tussen Natalie en Andrew, die eigenlijk best grappig kon zijn zonder zijn aanhangsel, dat Leandro heette.
“Zo, dat was me het weekend wel.”� blies Natalie. Gitte zag zo hoe ze zich voelde: moe, maar voldaan. Dat was namelijk exact hoe zij zich zelf voelde.
“Hé, en het hoogtepunt moet nog komen!”� keek Julie al uit naar vanavond. Dan werd er voor alle acteurs, dansers en medewerkers een fuif georganiseerd om hen te bedanken voor hun inzet. Haar eigen inzet was van niet zo’n lange duur geweest, maar ze was toch welkom. De fuif werd georganiseerd in de polyvalente zaal van de school en als ze de verhalen mocht geloven, werd dat elk jaar weer een wild feestje. De volgende dag werden ze pas in de namiddag op school verwacht. Het was al één van de redenen op zich om deel te nemen aan de productie. Gitte had er echt ontzettend veel zin in. Het was lang geleden dat ze nog eens uit was gegaan. De TMF-awards kwamen het dichtst in de buurt, maar ook dat was niet echt een fuif. Een goede fuif had bier uit plastieken bekertjes en geweldig goede muziek. Dezelfde vriend van Leandro, die ook op het galabal had gespeeld, zou plaatjes draaien, dus dat werd zeker geen probleem.

Een kleine vier uur later stond Gitte samen met Natalie in Julie’s kamer. Ze maakten zich klaar voor het feestje en zouden daarna samen naar school fietsen. Gitte had een zwart-wit, horizontaal gestreept kleedje aan met lange mouwen en daaronder een panty met haar lage, zwarte laarzen. Ze had haar haar gekruld en had een ketting in de vorm van een groot hart aan. Julie had een little black dress aan en Natalie een skinny jeans met lange top en studs.
“Mag ik even zeggen dat we dit gewoon supergoed hebben gedaan?!”� zei Julie plechtig. “Klapje voor ons!”�
Gitte nam haar fototoestel al tevoorschijn en sloeg haar beide armen om hen heen. De flitser ging af en daarna gilde Gitte: “Picture perfect! En nu gaan we!”�
Ze sleurde haar vriendinnen mee en samen vertrokken ze naar school.
Tien minuutjes later stonden ze voor de ingang van de polyvalente zaal, helemaal vanachter in de rij, wachtend tot de deuren open zouden gaan.
“Zo veel volk, voor we er zijn, is het alweer tijd om te vertrekken.”� zeurde Julie. “Waar hangt die leerkracht uit? Het is ijskoud!”�
Ze stond op de tippen van haar tenen voor zich uit te staren.
“Julie! Je ging het negatieve achter je laten. Zie overal het positieve van in!”� zei Gitte streng. Julie klakte alleen maar ongeduldig met haar tong.
“Hebben er echt zoveel mensen meegewerkt aan het toneel?!”� vroeg Natalie ongelovig.
“Ja, vergeet de mensen die instonden voor het décor, de muziek en de schmink niet, hé. Het is overdreven om te zeggen dat heel de derde graag eraan meewerkt, maar het zal toch niet veel minder zijn.”� zei Gitte. Ondertussen zat Julie rond te kijken en zag je haar zo denken: “Hoe kan dat hier in godsnaam zó lang duren?!”�
Even later mochten ze eindelijk naar binnen en daar was de zaal tot de nok gevuld met vijfde- en zesdejaars en dansers uit het vierde. Op een kleine week tijd was ze echt close geworden met sommigen van hen.
“Hé, meisjes!”� verwelkomde Andrew hen. “Dat was me het weekend wel, hé!”�
“Het was inderdaad geweldig.”� grijnsde Natalie instemmend.
“Ik dacht niet dat ik het ooit zou vragen, maar -“ begon Andrew en hij wendde zich weer tot Gitte, “hoe kust mijn beste vriend?”�
“Vraag dat maar aan Kimberley, die heeft er meer ervaring mee.”� riep Gitte, om verstaanbaar te blijven boven de luide muziek.
“Hmm, Kimberley en ik… Dat klikt niet echt.”� vertrouwde hij haar toe. “Ik snap eigenlijk niet wat Leandro tegen jou heeft. Je bent best oké.”�
“Als dat een compliment was, dank je wel.”� grijnsde Gitte. “En geloof me, ik snap het ook niet.”�
Ook Leandro stevende op hen af.
“Hé, Andrew, man, hier ben je. Je bent vrij vanavond, hoor. Je hoeft de tutjes niet rond te leiden op dit feestje.”� zei hij en hij sloeg zijn arm om Andrew heen.
“Leandro, dude -" begon die.
“Wat? Ik moet je voorstellen aan een geweldige meid. Beter dan deze drie tezamen.”� ging Leandro verder.
“Hé, ik weet niet wat jouw probleem is, maar ik vind ‘deze drie’ best oké. En jij bent mijn beste vriend, maar ik hoef toch niet iedereen af te zeiken op jouw bevel?”� vroeg Andrew gepikeerd.
“Ach, wat loop jij nou te kletsen? Je stond toch aan mijn kant? Maar ik snap je wel. je hebt medelijden met Natalie en Julie omdat ze die andere als vriendin hebben. Zeg maar niks meer, I don’t blame you.”� zei Leandro en hij klopte Andrew op zijn schouder, waarna hij enthousiast naar Kimberley liep.
“Goh, ik zou tekenen voor een vriend als hij.”� zei Gitte bitter.
“Je moet het hem niet kwalijk nemen. Hij heeft het moeilijk gehad.”� probeerde Andrew zijn gedrag goed te praten.
“Moeilijk?”� vroeg Gitte nieuwsgierig. Had Leandro Andrew dan toch in vertrouwen genomen over zijn zus?
“Ja, je weet wel…”� zei hij ongemakkelijk. Wat wist ze?
“Met Kimberley die hem bedrogen heeft… Volgens mij beseft hij het nog steeds niet helemaal. De Leandro die ik ken, zou haar nooit terug hebben genomen.”�
Oh, dat.
“Ach, ja, trek het je niet aan. Kom gezellig met de tutjes mee feesten.”� haalde Natalie haar schouders op en ze dansten samen de nacht in.

“Wat bedoel je met ‘er is geen kriek meer’?!”� vloog Julie uit. Gitte moest op haar lip bijten om niet in lachen uit te barsten. Het was zo makkelijk om Julie op haar paard te krijgen.
“Neem passoa of zo, dat is ook zoet.”� stelde Natalie voor.
“Hoe kan die kriek nu al op zijn?!”� ging Julie echter onverstoorbaar verder.
“Je zou positief blijven, weet je nog wel?”� vroeg Gitte lachend. Een serene glimlach verscheen op Julie’s gezicht.
“Ik ben positief. Dat is mijn beste karaktereigenschap. Ik ben altijd optimistisch.”� zei ze vrolijk.
“Braaf zo.”� grijnsde Gitte.
“Je moet alleen stoppen met hameren op dat negatief zijn. Je doet net alsof ik altijd zo ben. Iedereen is weleens negatief en bij mij vergroot je dat altijd uit. En dan nog iets -“
“God, hoe erg kan jij zagen!”� zuchtte Natalie.
“Ik zaag niet!”� gilde Julie. “Je zou voor minder negatief zijn als jullie zo doen tegen mij! Sorry, hoor, maar -“
Natalie imiteerde haar grappige manier van doen. “Sorry, hoor, maar -“
Julie begin geïrriteerd te lachen, wat ze altijd deed als ze iets niet verder kon uitleggen omdat de tegenargumenten, die zij dan weer belachelijk vond, te sterk waren en sloeg haar handen op haar oren.
“Een passoa, alsjeblieft.”� vroeg ze op die manier aan de bar en de barman keek haar een beetje vreemd aan.
“Heb je die gast zien kijken?”� vroeg ze daarna onthutst. “Sorry, hoor, maar -“
Gitte en Natalie wisselden een blik en proestten het uit. Onvermoeibaar gingen ze daarna verder met dansen. Jasper en Mick - twee jongens uit het zesde jaar wetenschappen-moderne talen die ook acteerden, hadden zich bij hen gevoegd. Wanneer Leandro’s vriend een slow draaide, werden er plots overal koppeltjes gevormd. Natalie danste met Andrew en Julie met Jasper, terwijl Mick naar zijn eigen vriendin was gesneld.
“Heeft die arme Gitte niemand?”� pestte Natalie haar.
“Laat ons daar verandering in brengen.”� grijnsde Andrew en hij deed teken naar iemand achter Gitte. Binnen de twee seconden stond Leandro naast haar en keek vragend naar Andrew.
“Jij gaat met haar dansen.”� zei hij simpelweg.
“Geen denken aan.”� zeiden Gitte en Leandro ferm in koor.
“Oh, komaan, hoe oud zijn jullie? Je bent toch niet bang voor haar?”� voegde hij er spottend tegen Leandro aan toe.
“Bang?! Oh, goed dan, maar alleen om Kim jaloers te maken.”� zei hij nonchalant en hij sloeg zijn armen om haar heen.
“Dus daar ben ik wel goed genoeg voor, hé?”� siste ze. Hij negeerde haar en keek geïrriteerd naar Kimberley, die danste met een zesdejaars die ze vaag herkende.
“Waarom pik je dat? Je gaf haar een tweede kans en ze verknoeit het gewoon.”� vroeg Gitte plots. Hij keek haar donker aan.
“Wil je alsjeblieft zwijgen over dingen waar je niets van af weet?”� beet hij haar toe.
“Sorry, ik zeg alleen maar wat ik zie. Je was zo boos op haar en nu zijn jullie terug een happy couple.”� legde Gitte uit. Hij leek steeds bozer te worden, maar bleef wel verder dansen met haar.
“Ik weet dat je boos op me aan het worden bent, dat zie ik. Maar ik wil gewoon snappen om welke reden ik je moet haten.”� ging ze verder. Hij kon een kleine glimlach niet onderdrukken, maar werd daarna meteen weer zijn eigen irritante zelve.
“Nogmaals: je snapt het niet. Ik ben niet boos op jou, ik ben boos op mezelf. Nu ja, ik ben altijd boos op jou, maar dat maakt niet uit nu. Misschien kan ik gewoon niet goed alleen zijn, weet je? Ik deelde jouw mening vroeger, echt waar. Als mijn lief me bedroog, mocht ze inpakken, dat stond vast. Maar Kimberley en ik zijn bijna een jaar samen, Gitte. Dat is iets anders dan die schamele drie maanden van jou en Nick. Een jaar is lang en ik zie haar echt graag. Dat maakt het ook moeilijker om haar die misstap te vergeven, maar ze heeft me verzekerd dat het nooit meer zou gebeuren.”� legde hij uit.
“Die misstap? Komaan, je hebt toch geen oogkleppen op gehad? Een jaar is inderdaad lang en er waren meerdere jongens, Leandro.”� zei ze fel. Hij verkrampte wat tijdens hun slow.
“Ik ben niet blind, oké? Maar je snapt het toch niet.”� zei hij met opeen geklemde kaken.
“Jij bent niet blind, maar ik ben niet dom!”� snauwde ze. “Ik snap je wel, ik kan me alleen niet vinden in je mening.”�
Hij dacht even na en zei dan: “Nee, ik denk niet dat je me snapt.”�
Op dat moment was het liedje afgelopen en liet hij haar los. Hij keek haar diep in de ogen en verdween weer tussen de menigte, richting Kimberley en de jongen met wie ze danste - en ongegeneerd mee flirtte. Die meid was niet normaal.
“En?”� vroeg Natalie en Gitte schrik van de arm die ze om haar heen sloeg. “Was het een romantisch momentje?”�
“Oh ja, even geweldig als al onze tijd samen.”� zei Gitte sarcastisch.
“Ach ja, jij kan tenminste van jezelf zeggen dat je de meest volwassene bent onder jullie twee, ondanks het feit dat hij een jaar ouder is.”� pepte Natalie haar op.
“Dat wist ik al langer dan vandaag.”� zuchtte Gitte. “En kom nu mee, we gaan er nog een lap op geven!”�

Reacties: