FanFic.nl

Our last days [Afgelopen]

12.

De weken gingen plots snel voorbij. Na het weekendje zee waren er al weer twee weken om. Tom moest weer naar school, maar ging elke dag na school, naar Bill. Hij maakte daar zijn huiswerk. Blijkbaar was Bill een biologie wonder en hielp hem met al zijn huiswerk. Tom haatte het weer om zo vroeg te moeten opstaan en zijn vrienden. Ze stelde de hele tijd vragen over Bill en lachte hem zelfs uit. Hijzelf vond het onredelijk, maar negeerde het. Ze waren het niet waard om druk over te maken. Of dat vond hij toch.
Maar als hij ze weer vertelde over het feit dat hij Bill zou verliezen, hielden ze hun mond. Een familielid verliezen was nu niet iets om grapjes over te maken, ook al zag Bill er misschien uit als een wijf, travestiet of eender wat. Zo slim waren zijn vrienden dan toch al.
Vandaag, op woensdag besloot Tom Bill voor te stellen aan zijn vrienden. Hilke bracht Bill naar Tom zijn huis. Bill belde aan. Gelukkig was het Tom die open deed. Die glimlachte hem toe. Bill gaf zijn grote broer een knuffel voor hij verder naar binnen stapte. In de zitkamer zaten vier jongens. Bill voelde zich al meteen misplaatst en wilde al weer naar huis. Nerveus trok hij zijn mutsje verder over zijn oren.
“Ga zitten, wil je iets drinken?”� vroeg Tom.
“Cola is goed,”� zei Bill voor hij in de éénzit ging zitten. Hij bekeek de vier jongens die hem aanstaarde. De eerste had halflang bruin haar, groene ogen en een smalle neus. Hij zag er gespierd uit. De tweede had blonde krullen, blauwe ogen en een norse blik. De derde had donkerblond kort haar dat met haar gel omhoog stak in piekjes. Wat er uitzag als een verschrikkelijke modeblunder, volgens Bill toch. En dan nog maar te zwijgen over de vierde jongen die er uitzag als een kopie van Tom, maar dan zonder dreadlocks.
Bill schrok op toen Tom het glas cola voor hem neerzette op het salon tafeltje.
“Zo jongens, dit is dus Bill, mijn tweelingbroertje.”� Bill hief zijn hand onhandig op en maakte er een beweging mee dat op een zwaai moest lijken. Het zag er vast erg idioot uit.
“En Bill, dit zijn Jasper, Jonas, Kevin en Rik.”�
“Yow,”� zeiden de vier jongens ongeïnteresseerd in koor. Ergens deed het Tom pijn dat ze zo ongeïnteresseerd waren. Bill was veel voor hem gaan betekenen. Hij was zijn tweelingbroertje. Toms vrienden begonnen onderling wat te praten en Tom praatte mee. Bill zat er wat verloren bij en het feit dat hij hoofdpijn had, maakte het er niet beter op. Zeker niet toen Simone binnen kwam. Ze praatte wat met Tom zijn vrienden mee en verdween dan naar de keuken. Bill voelde zich zeker verloren en wilde naar huis. Niet enkel vanwege die vier jongens, maar ook vanwege Simone. Het feit dat ze hem had afgestaan maakte hem verdrietig en ook onzeker. Hij kreeg telkens weer dat gevoel dat hij niet goed genoeg was als hij er aan dacht.
“Is alles oké?”� onderbrak Tom zijn gedachtes. Bill schrok op en keek recht in het gezicht van vijf tieners die hem idioot aangaapte. Hoewel Tom hem ietwat bezorgd aankeek.
“Ja hoor, om mij moet je je geen zorgen maken. Ik ga even naar het wc,”� zei Bill in één adem. Hij stond behendig op en liep naar de gang. Waar hij verloren liep. Hij wist überhaupt niet eens waar het wc was. Misschien was er boven wel een badkamer, daar staat toch altijd een wc? Bill ging naar boven en vond onmiddellijk de badkamer. Hij sloot de deur achter zich en nam zijn mutsje van zijn hoofd. Hij had niet veel make-up op vandaag, dus dat maakte het hem makkelijker om water in zijn gezicht te gooien om zijn voorhoofd af te koelen. Bill hield zijn rechterhand op zijn voorhoofd en vloekte inwendig. Hij gloeide helemaal en was er zeker van dat hij koorts had. Nu moest hij Simone wel aanspreken. Tom had het vast veel te druk met zijn vrienden. Bill zette zijn mutsje weer op en ging naar te keuken waar Simone thee was aan het maken.
“Hebt u soms een thermometer, ik heb het gevoel dat ik koorts heb?”�
“Je zier er ook bleekjes uit,”� merkte Simone op. Bill negeerde haar opmerking en nam de thermometer aan en nam zijn temperatuur. 38,3 gaf het ding aan.
“Misschien kan ik beter Hilke bellen. Ik voel me ook al niet goed.”�
“Ga jij maar even naar Tom, dan zal ik haar bellen.”�
“Dankje.”�
Bill ging weer naar de zitkamer waar meteen iedereen hem aankeek. Hij werd er wat rood van.
“Is alles echt wel oké?”�
“Ik voel me niet zo goed, maar wat had je verwacht? Simone belt Hilke om me te komen ophalen.”�
Tom knikte en meteen kwam die bezorgde blik weer in zijn ogen. Zijn vrienden zagen het en plots leek er wel iets te knappen. Ze hadden Tom nog nooit zo gezien en ergens voelde ze zich wel schuldig dat ze zo over Bill had gepraat terwijl ze hem nog niet eens kende. Ze kregen spontaan medelijden met het tweetal. Bill was doodziek en zou weldra doodgaan en Tom leek er nu al kapot van te zijn.
Nog geen tien minuten later ging de bel. Simone ging opendoen. Hilke begroette iedereen vrolijk en legde meteen haar hand op Bill zijn voorhoofd. Ze kreeg een frons op haar voorhoofd.
“Het is het best dat je de komende dagen je bed niet meer uitkomt of we kunnen naar het ziekenhuis gaan.”�
Bill knikte, trok zijn mutsje goed en stond op. Hij voelde zich meteen wankelen op zijn benen, maar gelukkig was er Tom om hem te ondersteunen.
“Hou hem maar goed in bed. Ik kom hem morgen na school wel vergezellen met een leuke film,”� zei Tom. Hij hield Bill zijn elleboog vast zodat die niet zou vallen. Tom zijn vrienden zagen het allemaal gebeuren. Ze keken naar elkaar en wisten alle vier niet hoe reageren. Er werd zoveel aandacht gegeven aan een jongen die eruit zag als een wijf en dat alleen omdat hij ziek was? Ergens begrepen ze het niet, maar ook weer wel. Zij wisten wel dat ze ook zo zouden doen bij hun ouders of broers en zussen, maar hoe Tom Bill ondersteunde, hielp, kietelde en een knuffel gaf, dat zouden ze nooit begrijpen. De jongen met de ‘foute’ haren stond op en keek door het raam en zag hoe Tom Bill in de auto hielp en hoe ze elkaar nog een afscheidsknuffel gaven. Hij was het meest bevriend met Tom en had hem nog nooit zo met iemand gezien. Ook niet met een meisje. Je zag zo dat Tom respect had voor deze jongen. Dat Bill wel degelijk iets betekende voor Tom. En eigenlijk stond hem dat wel aan ook al zag Bill er niet als de doorsnee uit en dat maakte het misschien nog wel specialer.

Reacties: