FanFic.nl

(AFGEWERKT) Alles veranderde bij één woord, Cyn

Hoofdstuk 15; Dood

Ik probeerde niet aan Nick te denken, voor Edward. Ik probeerde me niet verliefd te voelen, voor Jasper.
Opeens begon Emmet te praten.
‘Zussie, ik wist niet dat je dat kon.’
‘Het was prachtig’, zei Esmé.
‘Waarom wilde je springen?’
Ik zag even het beeld voor me van de sprong en dacht niet aan de persoon die mijn hand vasthield tijdens het springen. Edward moest even rillen bij mijn gedachten.
‘Waarom?’, vroeg Alice weer.
‘Ik zorg alleen maar voor problemen. Ik ben gewoon een last voor jullie! En ik verveel me hier dood!’
‘Misschien moeten we maar een dagje school proberen’, begon Carlisle voorzichtig. ‘Maar dan moet je ’s ochtends wel eerst gaan jagen.’
Ik begon te lachen. ‘Carlisle, ik heb nog nooit gejaagd.’
‘Eens moet de eerste keer zijn.’, grinnikte hij mee.
Carlisle ging naar zijn werk toe en ik ging naar boven naar mijn kamer. Ik besefte opeens hoe erg ik muziek miste. Mijn dwarsfluit lag nog thuis, als het mijn thuis nog was...
Ik zei zachtjes: ‘Ik ga even wat halen, tot zo!’ Ik wist dat iedereen me gehoord had. Ik zag het in hun gezicht.
Ik sprong uit het raam en begon naar mijn huis te rennen. Mijn auto stond nog steeds op school.
Toen ik bij mijn huis was aangekomen, sprong ik behendig in een boom naast mijn slaapkamerraam. Ik werd er steeds beter in, ik was minder klunzig.
Ik opende mijn raam en begon mijn kamer door te zoeken naar mijn dwarsfluitdoos. Uiteindelijk vond ik hem in mijn kledingkast.
Opeens begon mijn keel te branden, de geur van bloed begon mijn neus in te kruipen. Het rook zo lekker. Ik snoof nog eens diep, mm waar kwam die lekkere geur vandaan?
Blindelings waande ik me een weg naar de deur. Ik moest naar de bloedgeur, ik moest de geur proeven. Weten of hij net zo lekker smaakte als hij rook. Ik moest de geur hebben!
Ik probeerde de deur open te maken, maar hij zat op slot. Wie had die lekkere geur? De geur waar ik heen wilde.
Ik concentreerde me op de geur en een beeld begon te vormen. Een man lag in een plas bloed op de grond naast de bank waarop ik altijd lag als ik ziek was. De man zelf was ook helemaal bebloed.
Ik concentreerde me meer op het beeld. Die man was mijn vader!
Ik schrok en raakte helemaal in paniek.
Carlisle! Ik moest Carlisle bellen.
Mijn vader was vast nog niet dood.
In paniek belde ik het ziekenhuis.
‘Mag ik Carlisle Cullen.’
‘Met wie kan ik zeggen dat ik spreek.’
‘Cyn, zijn dochter. Het is dringend.’
Ik werd doorverbonden. Opeens had ik geen idee meer wat ik moest zeggen. De heerlijke geur van het bloed drong mijn neus weer naar binnen. Daar moest ik nu niet aan denken.
Concentreer je Cyn!, dacht ik.
‘Cyn, wat is er? Ben je er nog?’
‘Mijn vader.... Bloed.... Thuis.... Lekkere geur.... Brandende keel.... Ik was het niet!’
‘Rustig Cyn. Ik kom eraan. Ben je in je oude huis?’
Ik kikte, maar dat kon hij natuurlijk niet zien. Ik zag hem wel.
‘Cyn?’
‘Ja, ja daar ben ik.’
Ik moest denken aan Nick. Carlisle had ondertussen al opgehangen.
Ik zag hem in de auto stappen.
Ik viel huilend tegen mijn kamerdeur aan.
Trek ik ongelukken aan? Waarom moet dit mij overkomen? Waarom?
Ik hoorde de voordeur open gaan en zag Carlisle naar binnen komen. Ik begon mijn tranen in te slikken. Niemand hoefde me zo te zien, zo gebroken.
‘Ik ga naar huis’, kon ik net uit mijn mond fluisteren zonder te snikken. Ik zag Carlisle knikken in mijn beeld. Hij had me gehoord.
Ik sprong uit het raam en rende weg met mijn dwarsfluitdoos onder mijn armen. Ik moest naar Nick toe.
Ik pakte mijn mobiel en de tranen begonnen alweer over mijn wangen te rollen. Ik belde zijn nummer.
‘Met Nick.’
‘Nick....’, en ik begon verder te huilen. Eindelijk begon het tot me door te dringen. Ik had geen hartslag gehoord. Hij was dood. Mijn vader was dood. Mijn steun was er niet meer.
‘Cyn, wat is er aan de hand? Waar ben je?’
‘Bij de rivier, onze plek.’
Snikkend liet ik me tegen een boom aanvallen.
Ik zag Nick aankomen, hij was als wolf. Zijn ogen keken verdrietig naar mij. Hij veranderde snel achter de bosjes, niet wetend dat ik hem alsnog zag.
Hij kwam op me afgerend en ging naast me zitten.
Ik leunde tegen zijn borst aan en begon te huilen.

Reacties:

Experience zei op 20 mei 2011 - 19:38:
Gewldig, alweer.
Is die vader nu dood? Of niet?

Galadriwele zei op 11 mei 2011 - 20:46:
oh, ik word echt droevig van dit stuk ):
Zeg ajb dat het niet haar 'moeder' was, dat zou zo erg zijn ):

Oh ja, ik heb nog een kleine tip. Ik wou hem bij het vorige hoofdstuk zetten, mr om een of andere reden ben ik vergeten reageren...
Je moet geen schrik hebben dat je verhaal te traag vooruit gaat (: Vaak is het aangenamer om iets te lezen dat langzaam op gang komt dan dat de dingen hals over kop gebeuren. Ik weet het, wat in je hoofd zit dat moet eruit. Ik kan het gevoel ^^ Maar let erop dat de dingen niet te snel gebeuren, want dan komt het soms nogal onrealistisch over (:
Verder is dit echt een topverhaal! ;d

Snel verder!

Liefs,
Soetkin

wordslover zei op 11 mei 2011 - 19:14:
Oh oh...
Oh ooh ooooh...
Ooooooooh! ;o
Vader dood? ;o Hoe kan dat noou? ;o
Zeg, ga jij es even gauw verder! ;o
Dit was weer een geweldig hoofdstuk!
xkus

Hargbloem zei op 11 mei 2011 - 19:04:
Onee...
ohhhneeeeee....
neeeeee...
neeeeeeeeneeeheeeeeee!!!
Waarom moet je het nou altijd dan opeens weer omgooien allemaal?! Dan eerst; ze ontmoet Nick, en dan; Haar vader wordt vermoord....
waarom? Ohhh waarom....
OhhhNeeeee!! Nu ben ik verdrietig!
Als Nick haar nou maar lief gaat troosten ben ik blij! Want bijna heel haar leven is ongeluk! Dat mag niet hoor, Nino!

Maar weer een geweldig prachtig hoofdstuk!
x