Hoofdcategorieën
Home » Tokio Hotel » The Eyes of a Stranger » Torture
The Eyes of a Stranger
Torture
"Laat mij hier uit! Geef mij Jader! Je doet hem niets!" Stikkend in mijn tranen ramde ik met mijn vuisten tegen de stalen deur. Hopeloos bleef ik dit herhalen tot ik geen gevoel meer had in mijn handen. Mijn kracht ebde weg uit mijn lichaam, lusteloos zakte ik in elkaar.
Hier eindigde ik dan. Mijn epiloog voelde nu zo dichtbij. Een paar bladzijdes van verdriet, pijn en onwetendheid en mijn laatste zucht zou uitgeblazen worden wanneer mijn boek zich sluit. De titel droeg mijn naam met sierlijke letters en de achterzijde verried meer over mijn leven dan dat ik ooit had kunnen weten.
Nog nooit had ik geweten dat ik zo onvoorbereid was voor wat ging komen. Jader had mij zovaak gewaarschuwd, maar ik leek doof voor mijn omgeving. Of ik was gewoon te koppig. Ik wilde meer weten dan dat ik aan kon en nu moest ik op de blaren zitten. Maar was dit dan mijn verdiende loon? Opgesloten zitten in een raamloze ruimte, wachtend op het ergste?
Strak keek ik voor mij uit. Mijn ogen waren glazig en tranen bleven zonder ergernis over mijn wangen stromen. Lange, rode lokken vielen over mijn schouders. Bibberend wikkelde ik mijn wijsvinger om mijn haar die op mijn schoot lag. Ik probeerde er niet bij stil staan, maar het harde, zoemende geluid van de tondeuse kilde mij.
Opgerold, verstopt en koud lag ik in een hoekje. Mijn vingertoppen bloedden van het krassen over de betonnen vloer om mezelf bij zinnen te houden. Kreten had ik gelaten tot ik geen stem meer had. En nu lag ik hier. Uitgedroogd en vermoeit.
Op mijn bloten voeten verplaatste ik mij over de koude ondergrond. Mijn zwevende armen probeerde mij in evenwicht te houden. Voorzichtig probeerde ik mijn eerste rondje, deze mislukte. Meteen volgde er nog één, en nog één, en nog één, tot ik tevreden was met mijn pirouette. Net zoals de fríªle ballerina in mijn muziekdoosje was ik ook niet naar beneden te halen, zelfs niet nu mijn trots was weggeschoren.
Met opgetrokken knieën staarde ik voor mij uit. Zonder mijn blik er op te laten rusten pulkte ik met mijn korte nagels het opgedroogde bloed van mijn tenen. Pirouettes draaien op bloten voeten was finaal. Het interesseerde mij niet. Het deed geen pijn meer. Na meer dan twee weken geen daglicht meer gezien te hebben - ik was er vanuit gegaan dat er één keer per dag eten door het luikje van de deur werd geschoven - was de zorg naar mezelf totaal verdwenen.
Jader spookte nog wel door mijn gedachte. Na duidelijk gemaakt te hebben dat ik geen woord ging spreken, had de man het niet meer geprobeerd. Het liet mij baadden in zorgen. Want wat gebeurde er nu met Jader? Het liefst geloofde ik dat hij met rust gelaten werd, omdat hij waarschijnlijk ook geen woord te veel uit zijn mond liet komen, maar mijn hoop had mij al veel eerder in de steek gelaten om dit daadwerkelijk te geloven.
"Nee.." stribbelde ik zwak tegen. Nu er geen haar was om in vast te grijpen, klauwde een warme hand in mijn nek en sleurde mij mee naar de deur. Voor dat ik überhaupt kon oriënteren werd er al een juttenzak over mijn hoofd getrokken. Ik werd naar voren geduwd, al had ik geen idee welke kant ik op moest lopen en liep zo stuntelend vooruit. Een hand plantte zich in mijn zij wanneer ik een hoek om moest gaan en de grip op de zak liet weten dat ik moest stoppen; ik kreeg bijna geen adem meer.
De zak werd van mijn hoofd verwijderd en ik voelde de ondergrond onder mijn voeten verdwijnen door het zetje in mijn rug. Kreunend ging ik overeind zitten en hoorde de deur achter mij dichtvallen.
"Rain?" De stem was schor, maar ik herkende het uit duizenden.
"Jader?" Mijn ogen richtten zich op de kant waar zijn stem vandaan kwam en merkten hem op in een hoekje met zijn rug tegen de muur. "Jader!" Zo snel mogelijk kroop ik zijn richting op. Zwak licht viel over zijn lichaam. Onbewust checkte ik of alles nog klopte aan zijn lichaam door mijn vingers er overheen te strijken. Bij zijn gezicht bevroor ik. Het was veranderd in een pallet bestaand uit bontenkleuren. Zijn ogen waren dik en blauw. Groen en gelen vlekken bedekten zijn huid. Zijn onderlip was opgezwollen, gescheurd en donkerpaars. En opgedroogd bloed lag op zijn kin en onder zijn neus.
"Ja.." Zijn naam wist ik niet meer uit te spreken. Trillend liet ik mijn vingertoppen voorzichtig over zijn wang glijden. Zijn huid gloeide nog van de vorige marteling. De tranen die eerst op leken te zijn, hingen alweer aan de onderste rij wimpers.
"Ben je oké?" Nu onderzochten zijn handen mijn lichaam. Hij vond niets beschadigdst en nam mij dan opgelucht in zijn armen. "Ik was zo ongerust," sprak hij fluisterend in mijn oor en kuste dan zachtjes naast mijn oog. "Je hebt hen niets gezegd, hé?" Gelijk schudde ik mijn hoofd. Mijn woorden waren verloren. Ik kon alleen maar staren naar zijn gehavende gezicht. Hij kon mij niet eens zien!
Om mij gerust te stellen liet hij zijn vingers over mijn blote arm strelen. Zachtjes op- en neer en dan richting mijn hals. Ook al was er niet veel herkenbaars in zijn gezicht, ik kon toch de verbazing van zijn gezicht aflezen. Hij zette zijn strelingen voort, maar dan over mijn gezicht. Zijn angst werd waarheid bij het voelen van mijn hoofd. Stoppeltjes schuurde over zijn vingertoppen. Hij liet ze er bevend boven hangen.
"Waar is," zijn verdriet was hoorbaar in zijn stem, "-je haar?" De vraag was meer een bevestiging voor hem en liet zijn tranen vrij. Hem zien huilen was te pijnlijk.
"Shhh.." probeerde ik nog en veegde zijn natte wangen droog, maar er was geen stoppen meer aan. Zijn hart hoorde ik scheuren.
"Je mooie haren! Hoe heeft dit kunnen gebeuren? Ik had je moeten beschermen, maar ik was niet sterk genoeg. Het spijt me zo." Hij nam mij steviger in zijn armen en begon me te wiegen. Zijn wang drukte op mijn kruin, tranen vielen op mijn hoofd. "-Het spijt me zo.."
Op mijn zij en mijn neus verstopt tussen mijn knieën lag ik op de grond. Het toegetakelde gezicht van Jader struinde door mijn hoofd. Hij ontving alle klappen omdat ik niet wilde spreken. Ik had hem al zoveel pijn gedaan door te liegen, weg te lopen en niet te praten over wat mij dwars zat, waarom moest dit er ook nog bij?
Reacties:
Wow.
Echt heel goed!
En nu moet ik leren voor mijn examens, maar het was wel echt een hele mooie afleiding...
<3
nee niet haar mooie haren!!
Super mooi deeltje!
was zeker het wachten waard! 
snel verder???
xx
srr vr de onnuttige commentaar... moeheid...
omg ik werd al verdrietig en me hart ging al flink op en neer door The vampire diaries en dan nog dit erbij o.o mygod dit is echt echt zooo zielig... mygod en RAIN'S HAAR ZE IS KAAL MIJNGOD.... x.x ik wil nu echt snel een stukje ik wil weten wat er met hun gebeurt... want dit is echt triest en Jader zien huilen (ofja lezen) maakt het nog erger.. god
Dit is prachtig (geschreven).
Rains haar, Jaders gezicht, ik zie het zo voor me.
En ik vind het heel duidelijk.
Het past ook zo in het verhaal.
<3