FanFic.nl

Tell Me What Your Best Friend Knows, I Don't Know

You were fake, I was great, Nothing Personal

“Oh shit, voelden jullie dat ook?”� Laura houdt haar hand in de lucht.
Het is even stil, terwijl we allemaal naar de lucht staren. Dan voel ik een paar druppels. “Regen!”� roep ik. Wauw. Weer een slimme reactie.
Opeens begint het echt keihard te regenen. Ik spring op. “Kom, Lau, Veer, we moeten snel naar de tent!”� Een goed excuus om bij de jongens weg te komen. Alex deed heel lief tegen me. En ik weet zeker dat hij een player is. Of iets anders in die richting. Ik weet niet, ik heb gewoon zo’n vaag gevoel bij hun, alsof er iets niet klopt. En als hij geen player is, Laura vindt hem toch leuk? En ik vind hem niet leuk. Want hij is niet mijn type.
Gelukkig komen Laura en Veerle achter me aan. “We zien jullie later!”� roept Laura naar het groepje. Ja. Later. Misschien.

“Ze zijn leuk he?!”� zegt Laura, als we in onze pyjama’s in onze slaapzakken liggen. De regen tikt vrolijk op het zeil van de tent.
“Alex is leuk, bedoel je.”� Zeg ik lachend.
Laura vliegt overeind. “Wat, vind jij hem ook leuk?”�
Ik had het dus goed gezien. “Nee joh. Hij is niet mijn type.”�
“Echt niet?”�
Ik schud mijn hoofd. “Nee echt. Je mag hem hebben.”�
Laura is gerustgesteld en gaat weer liggen. Het is een tijdje stil.
“Gaan we ze morgen weer zien?”� vraagt Veerle dan.
Laura begint gelijk enthousiast te knikken, maar ik twijfel. “Weetje…”� begin ik voorzichtig. “Ik vertrouw ze eigenlijk niet helemaal.”�
“Hoezo niet?!”�
“Nou.. ik weet niet. Ik heb zo’n vreemd gevoel, alsof er iets niet klopt ofzo.”�
“Jij hebt wel vaker een vreemd gevoel.”� Mompelt Laura.
“Was dat een compliment?”� vraag ik lachend.
“Misschien heb je wel gelijk…”� Komt Veerle er tussendoor. “Zag je hoe vreemd ze zaten te kijken toen wij Painting Flowers zongen… ik weet niet, ze zaten heel vaag naar elkaar te smilen. Niet gezien?”�
Ik schud mijn hoofd. Ik was te druk bezig met mijn gitaar om naar de jongens te kijken. Laura haalt haar schouders op.
“Em, Veer…”� zucht ze. “Doe nou niet zo moeilijk. Een beetje lol maken mag best.”�
Als ze ziet dat wij nog niet overtuigd zijn, zucht ze nog een keer. Dan krijgt ze opeens een geheimzinnig lachje op haar gezicht, wat me eerlijk gezegd een beetje bang maakt. “Veerle?”� vraagt ze, nog steeds met dat lachje. “Vind jij Zack niet een béétje leuk? Ik zag je wel naar hem kijken!”�
“Nou…”� begint Veerle. “Ik vind hem wel knap, maar… ok, hij is wel heel knap hè?”� Ze krijgt ook een enge grijns op haar gezicht. Ik zucht. Ze lijken wel obsessed. Maar ja. “We zien wel, of we ze morgen tegenkomen, oké?”� stel ik voor.
Ik hoop van niet.


“Laten we gaan zwemmen!”� roep ik enthousiast als ik de volgende dag wakker word. Laura kreunt en draait zich nog een keer om. Veerle mompelt iets wat lijkt op “…vroeg…”�
Ik pak mijn mobiel en druk op een knopje. Het is half 9.
Zuchtend sta ik op. “Oké, blijf maar slapen dan. Ik haal wel vast ontbijt.”� Snel kleed ik me aan en rits de tent open. “Aah nee,”� hoor ik Veerle mompelen. “Te veel licht. Doe die tent dicht!”�
“Vampier!”� roep ik lachend terwijl ik wegloop. De tent laat ik open staan.

Reacties: