FanFic.nl

[TH]He's our connection

[TH]He's our connection [/7]

*Tijdsprong 7 maanden.*

Kreunend kom ik wakker. Ik gaap wat en proef een vieze smaak in mijn mond. Zuchtend sta ik op en ga treuzelend naar beneden. Nóg een dag zonder Bill. Al 7 maanden is hij weg. Ik stap naar de badkamer en kijk naar een spiegel waar ik overzicht heb over heel mijn lichaam. Mijn gezicht is lijkwit, onder mijn ogen bevinden zich wallen, mijn haren zijn serieus in de war,.. Kortom ik zie er niet uit! Ik streel even over mijn bollige buik. “Jij bent het enige wat ik nog van Bill en ik over heb!”� Zeg ik lief. De foto’s die normaal door het huis gingen of stonden heb ik allemaal weg gedaan. Het bezorgde me alleen maar pijn. Ik voel even hoe er iets in mijn buik stampt en algauw laat ik een traan vallen. Een traan van geluk en verdriet. Ik ben zo gelukkig dat het kind nog leeft, en zo ongelukkig dat ik dit moment niet met Bill kan delen. Ik kleed me traag uit en stap dan in de douche. Ik laat me wat wakker maken door het warme water en was me snel verder. Na het douchen wikkel ik mezelf in een overgrote handdoek en droog mijn haren met de haardroger. Ik loop terug naar mijn kamer en zoek in de kleerkast naar wat kledij. Snel doe ik het aan, doe wat make-up aan, zet mijn haar in model en zonder te hebben gegeten loop ik het huis uit met een dikke vest aan. Buiten vriest het verschrikkelijk. Ik hol naar de auto en steek de sleutels in. Snel doe ik de verwarming aan terwijl ik nog sta te klappertanden. Ik rijd naar het ziekenhuis en stap uit. Aan de balie hoor ik een vrouw praten of ze me kan helpen. “Ja, ik zoek de genecoloog Mevr. Brownmous”� Zeg ik beleefd. “Ja, u bent Megan?”� Ik knik als antwoord en snel zegt ze waar ik heen moet. Ik stap naar haar afdeling en laat me rusten op één van de wachtstoelen. Na een aantal minuten zie ik haar al naar me toestappen. “Hallo Angel, komt u even met me mee!”� Zegt ze plechtig. Ik stap achter haar en kom in haar praktijk terecht. “Gaat u maar liggen!”� Zegt ze terwijl ze naar zo’n bedje wijst. Ik doe wat ze zegt en opnieuw doet de vrouw haar mond open om iets te zeggen. “Is uw vriendje weer niet mee?”� Vraagt ze. Natuurlijk weet ze niets van Bill af, of anders wist heel de wereld al dat Bill een zoon krijgt. Ook al heeft ze zwijgplicht ik vertrouw haar niet! “Nee.. Hij moet werken en mijn moeder kon deze keer niet mee.”� Antwoord ik voor dat ze naar mijn moeder gaat vragen. “O, ik begrijp het al, drukke familie.”� Zegt ze terwijl ze mijn sweater open doet en mijn t-shirt naar boven trekt zodat ze de koude gel op mijn buik kan smeren. “Ja, een hele drukke familie..”� Zucht ik terwijl mijn gedachten naar Bill afdwalen. Een traan wil ontsnappen maar ik hou me met moeite in. “Wilt u alstublieft niet zo gespannen zijn? Dat is slecht voor de baby en voor u!”� Zegt ze alsof ze mijn moeder is. “Sorry.”� Verontschuldig ik me. Ze lacht vriendelijk naar me, en kijkt naar het kleine tv-schermpje. “Uw zoon is gezond, hij groeit goed.”� Zegt ze dan na een tijdje. “Jammer dat u vriendje niet mee is, want dit is iets dat beide ouders moeten meemaken!”� Zegt ze medelijdend. Ik knik wat en doe mijn kleren goed. Ze gaat achter haar bureautje zitten en tikt wat in op haar laptop. “Dat word dan 2O £”� Zegt ze kort. Ik betaal haar, en verlaat het enge gebouw. “Waarom moet iedereen beginnen over; dat moet je samen met je vriendje doen? Die heeft toch nooit tijd voor me!”� Zucht ik woedend als ik in de auto ben. Voorzichtig rijd ik naar huis en parkeer mijn auto in de garage.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.