FanFic.nl

Oorzaak en Gevolg [TC]

[49] Bill – Raise And Fall

Het gekrijs van de fans helpt niet. Ik heb kauwgum gekauwd als een bezetene, maar de zure smaak van overgeefsel kruipt weer door mijn mond en ik moet moeite doen om niet te kokhalzen. De intro van Ready Set Go beukt in mijn rug; Tom martelt de snaren van zijn gitaar met dezelfde passie als altijd.
Zodra het eerste woord mijn mond verlaat voel ik de kotsneiging afnemen - eindelijk. De concertroes neemt me over en mijn gedachten schakelen zichzelf uit. Wat ik precies doe, weet ik niet meer.
Ik doe gewoon, en voor ik het weet struikelen we van het trapje af naar de backstage. Als Jessica me een handdoek omhangt begin ik wakker te worden, dan giet Georg een halve fles water over zijn hoofd en spettert mij daarbij nat - ik sper mijn ogen open en sla een hand voor mijn mond.
Het volgende nummer is Nach Dir Kommt Nichts.
Toms dreadlocks zwieren door mijn blikveld. Hij kijkt me niet aan - expres, weet ik - en legt een hand op Jessica’s onderrug als hij zich langs haar heen buigt om zijn flesje water van tafel te plukken. Ze giechelt, hij grijnst haar toe. ik draai me om en volg de twee andere bandleden terug naar het podium.
Mijn kruk staat midden in de spotlights. Ik laat me dankbaar op de zitting zakken, zwaai en lach en speel Bill Kaulitz, mijn handen krampachtig om de microfoon geklemd. Tom zit naast me en slaat zijn snaren aan; één, twee, drie, en ik hoor mezelf zingen.
Geroezemoes golft door de zaal. Het is het verkeerde lied, ik weet het. Ik voel het ook. Georg en Gustav horen er nog niet te zijn, mijn blik hoort op Tom gefixeerd. In plaats daarvan spelen we dit, een nummer dat bol staat van haat en pijn. Mijn stem schuurt in mijn keel; Tom kijkt strak naar zijn vingers.
‘Ich hasse dich,’ zing ik en prober mezelf ervan te overtuigen dat ik over David zing, David die ons dit aandoet, David met zijn woorden die nog steeds ronddolen in mijn hoofd. Maar ik kan het niet. Ik denk aan mijn eigen wasbleke gezicht in de spiegel, rode ogen van het huilen en het kotsen, en ik weet dat dit lied tegen dat gezicht gericht is.
Niet David, niet Tom. Ikzelf.
Bij de laatste zin slaat mijn stem over en een aarzelend applaus steekt op, groeit dan uit tot hetzelfde stormachtige geluid als altijd. Ik bijt mijn tranen terug en zet Rette Mich in. Ook al ben ik het niet waard om gered te worden.
Ik walg van mezelf.

De tourbus was nog nooit zo welkom. Ik hoef niet meer terug naar die hotelkamer, de plek waar alles in elkaar stortte, naar dat bed dat ongetwijfeld nog steeds naar ons ruikt. Mijn spullen staan al in het halletje, zij aan zij met die van Tom. Zelfs dat doet me pijn. Ik wend mijn blik af en struikel door het gangpad naar achteren, naar mijn bed. Tom volgt me en al mijn spieren spannen krampachtig aan. Wat nu?
‘Ik slaap in de zetel,’ zegt hij en blijft in de piepkleine woonkamer staan. Hij kijkt me niet aan, ik zie alleen zijn profiel verlicht door de straatlantaarn naast de bus. Een gesmoorde snik wringt zich door mijn keel; dan draai ik me om en vlucht.
In de slaapruimte hangt onmiskenbaar onze geur. Ik duik op mijn bed, schop mijn schoenen uit en trek de dekens over mijn hoofd. Mijn hart bonkt oorverdovend tegen mijn ribben. Langzaam maar zeker komt een vreemd besef in me op: dit is het moment waarop ik uit mijn trance ontwaak. In het donker, waar alles stil is en ik mijn eigen hart kan horen slaan, wordt het duidelijk.
David heeft gelijk als hij zegt dat Tom en ik niet normaal zijn. Wat wij hadden is verboden en fout, is slecht, of we het nu willen toegeven of niet. Maar dat zal één ding, één feit op deze wereld waar wij honderd procent zeker van kunnen zijn, niet veranderen.
Niemand kan kiezen op wie hij verliefd wordt.
En ik ben verliefd op Tom. Punt. Geen David, geen enkele persoon die daar iets aan kan doen. Tom is mijn wederhelft, mijn zielsverwant - het is verboden en het is zo ontzettend logisch dat wij voor elkaar zijn wat we zijn. Wat we waren.
Naar adem happend werp ik de dekens van me af. Ik zweet alsof ik wakker word uit een boze droom, maar de regen is gaan liggen in mijn hoofd. De echo van Davids woorden sterft weg.
Ik ben dom geweest. Niet door mijn hart aan mijn broer te verliezen, maar door mezelf wijs te maken dat het verkeerd was.
Haastig spring ik weer uit bed, struikel half over mijn schoenen - het zal ook niet - en hol door het gangetje naar het middengedeelte van de bus. Ik moet met Tom praten. Mijn verontschuldigingen aanbieden. Nach Dir Kommt Nichts willen spelen was de grootste fout die ik moet rechtzetten, maar ik geloof in ons. Plotseling vol nieuw vertrouwen steek ik mijn hoofd om de hoek...
... en blijf als aan de grond genageld staan.
Tom zit in de zitel, achterovergeleund, en zijn handen glippen juist onder Jessica’s shirtje. Ze zoent hem gretig, ik hoor vanaf hier haar tanden aan zijn lippiercing knabbelen. Als zijn ene hand haar rug bereikt en de sluiting van haar bh losklikt, verlaat een zachte kreun haar mond. Ze reikt al naar de gesp die zijn broek om zijn heupen houdt; Toms handen bewegen richting haar borst. Borsten.
Tranen verzamelen zich in mijn ogen. Ik besef pas dat ik mijn blik heb afgewend als ik contact maak met de bodem; ik zak tegen de muur in elkaar, trek mijn knieën op, vouw mijn armen om mijn benen. Mijn fysieke in-elkaar-storten gaat gelijk met het peil van vertrouwen in mijn binnenste. De positiviteit, die ik pas net weer gevonden heb, verdwijnt en ik val, headfirst, terug in het gat dat me als een tandeloze mond toegrijnst.

In die houding vindt David me, hoeveel later weet ik niet. Ik schrik op van de hand die hij op mijn schouder legt en kijk hem aan, tranen klevend aan mijn wangen. De bezorgde blik in zijn ogen herinnert me aan de ijskoude toen hij Tom en mij voor het concert apart nam - toen hij ons uit elkaar rukte. Zoals hij nu kijkt hoort het te zijn, zo is hij dezelfde manager die ons altijd ondersteunt, en even lijkt het of het gat iets lichter wordt.
Even maar. Dan verdwijnt het weer.
‘Bill, wat doe je hier?’ vraagt David zacht, zijn toon het midden tussen bezorgd en streng. ‘Het is vier uur ’s nachts!’
In plaats van een antwoord kijk ik opzij, de hoek om. Tom ligt languit in de zetel, Jessica opgekruld op zijn schoot. Haar arm ligt om zijn middel en een vlam van jaloezie laait op in mijn zwarte gat. Het ziet er bezitterig uit, zoals ze daar ligt - maar dat is niet wat pijn doet. Wat pijn doet, is weten dat zij hem wel mag hebben.
David volgt mijn blik en zijn gezicht verandert. Eerst flitst er iets van verbazing voorbij, dan tevredenheid; dan grijpt hij me bij mijn bovenarm en sist in mijn oor: ‘Ga naar bed, Bill! Je hebt hier niets te zoeken!’
‘Tom,’ zeg ik. Mijn stem is vreemd hoog, ik krimp zelf ineen van schrik. ‘Tom.’
‘Houd op!’ bijt David me toe. ‘Neem een voorbeeld aan je broer! Hij ziet in dat jullie... dat jullie zo niet kunnen zijn! Hij is tenminste verstandig!’
Maar í¬k was degene die zich schuldig voelde. Tom doet niets anders dan zichzelf verdrinken in zogenaamde lust. Toch? Hij kan dit niet echt menen. Hij is er toch mee begonnen! Hij hield het eerst van mij en ik...
David trekt me hardhandig van de grond en duwt me richting de slaapruimte. ‘Ik wil je op z’n vroegst pas om tien uur weer hier zien, begrepen?’
... ik houd nu van hem, als laatst.
Te laat.

Reacties: