FanFic.nl

Cause I'll Be Damned If I Do Ya, Damned If I Don't!

Sleeping Alone Is Starting To Break Me Down.

“D-D-D-D-Drake..!”� stamelde ik en mijn handen trilden. Wat deed hij hier nou? Hij was toch blij met zijn nieuwe leven?
“Mag ik nou binnenkomen?”� vroeg hij bijna onverstaanbaar.
Ik pakte zijn mouw en trok hem mee naar binnen. Ik snelde naar de badkamer om een handdoek te pakken en terwijl Drake zich aan het afdrogen was, ging ik naar de woonkamer.
“Alex…”� trilde mijn stem bang, “Alex, Drake is hier.”�
Alex’ ogen werden groter en hij staarde me in ongeloof aan. “Ik weet het,”� sliste ik, “Ik wist ook niet dat hij het was.”�
“Moet ik me nu verstoppen ofzo?”� vroeg Alex en stond op.
“Waarom zou je?”� vroeg ik en liep naar Alex toe. Ik sloeg mijn armen om zijn nek en ging op mijn tenen staan om bij zijn lippen te komen. We gaven elkaar een klein kusje en ik draafde weer de gang op, en zag dat Drake zijn haar aan het drogen was.
Ik pakte de hals van zijn doorweekte jack en hing die aan een apart haakje. Drake schopte zijn schoenen uit en daarna stonden we in stilte op de gang in elkaars ogen te kijken.
Ik slikte.
“Drake,”� fluisterde ik en liep naar hem toe, “Drake, ik heb een ander.”�
Hij mompelde wat onverstaanbaars en strekte zijn armen uit om me een knuffel te geven. Ik twijfelde, maar liep in zijn armen. Zijn armen rustten onprettig op mijn heupen. Ik liet los en in stilte liepen we de woonkamer binnen. Alec was geen centimeter verschoven.
“Is dat Drake Walls?”� vroeg hij fluisterend toen het hoopje wat Drake moest voorstellen binnenkwam en plaats nam op de bank tegenover Alex.
Ik knikte en ging naast Alex zitten.
“Jij bent Alex Gaskarth,”� zei Drake toen hij Alex zag, “Jij bent die loser van All Time Low,”� grijnsde hij. Alex protesteerde en wilde opstaan, maar ik suste hem en trok hem weer op de bank. Mijn hand legde ik over Alex’ trillende vuist en keek hem geruststellend aan.
“Ik ben Alexander William Gaskarth, inderdaad,”� zei Alex knarsetandend, “Leuk om je te ontmoeten.”�
“Ja, inderdaad. Hoe was de tour?”�
“Goed, Drake,”� zei ik schor.
“Ik hoorde allemaal verhalen van paniekaanvallen.”�
“Dat is ons probleem, hou je erbuiten,”� siste Alex.
“En jullie hebben een soort bond?”�
Ik slikte en toen ik mijn hand van Alex gebalde vuist wilde halen, trok Alex me tegen zich aan en duwde zijn tong achterin mijn keel. Ik schrok me dood en ik had nauwelijks tijd om er wat tegen te toen, want hij liet me alweer gaan.
Alex veegde zijn mond af aan zijn arm.
“We hebben een bond die niemand scheidt,”� zei Alex geïrriteerd.
“Verkering?”� lachte Drake bitter en ik zag de pijn in zijn ogen. Wat was er met hem gebeurd?
“Drake, wat is er?”� vroeg ik toen ik weer op adem was gekomen.
“Met mij?”� vroeg Drake en lachte sarcastisch, “Laten we zeggen dat ik verkeerd zat. Ik had het niet moeten doen. Ze was zo… zo…”�
“Gemeen?”� vroeg Alex.
“Nee.”�
“Vermoeiend?”� raadde ik.
“Nee, stop met raden, jullie twee. Ze was zo anders dan jij bent, Rose. Toen je weg was miste ik je, echt. Ik had lopen denken hoe ik je het ging vergeven…”�
“Oh, dus nu denk je dat ik medelijden met je heb? Nou, Alex is beter dan jij ooit was. Drake, zoek een ander, hoe erg je ook maar van me houdt, of je zo voordoet. Je maakt geen kans.”�
Drake viel stil nadat ik dat had gezegd.
Boos stond hij op.
“Je wilt hem alleen voor zijn geld,”� zei hij geïrriteerd.
“En hij houdt niet van je. Weet je wat hij met zijn ex heeft gedaan? The ‘Girl On The Other Side’?”� vervolgde hij.
“Mij best. Ik hoop dat je ooit eens ziet wat mijn fouten waren, en dat het me enorm spijt. Ik wilde…”� Drake frommelde in zijn broekzak en haalde er een doosje uit, die hij vervolgens naar me toe gooide.
Het doosje viel open op de grond en ik zag hoe een verlovingsring glinsterde in het zonlicht. Mijn buik rommelde en ik voelde wat maagzuur opkomen omdat ik misselijk werd bij de gedachte om me met Drake te verloven.
“Walls, er is een liedje wat zo heet, en ik heb dat geschreven. Ik kan ze zo veranderen naar “I’m gonna break down Drake Walls,”� als dat moet,”� grijnsde Alex gemeen.
“Drake, ik hou van Alex,”� zei ik en voelde tranen opkomen. Iets heel diep van binnen wilde dat ik medelijden had met Drake. Ik wilde dat kleine gevoel voor eeuwig wegstoppen, en dat ging ooit wel lukken.
Ooit.
“En ik hou van Rose,”� zei Alex en keek me aan met een glimlach.
“Oké, oké. Dan doen we het zo,”� zei Drake.
“dan laat ik jullie alleen. Maar ik zin op wraak.”�
Drake draaide zich om en liep de deur uit, de regen weer in.

Ik kroop dichter tegen Alex aan en rustte mijn hoofd op zijn schouder. “Ik voel me een slecht mens,”�mompelde ik. Alex legde een arm om mijn schouder heen.
“Dat is nergens voor nodig.”�
En Alex had weer gelijk.

VIER MAANDEN LATER…

“Amy…”� giechelde ik toen ze me de auto in duwde.
“Amy, waarom ontvoer je me?”�
“Ik breng je naar Alex’ huis,”� begon ze, “Hij zei dat het dringend was.”�
“Dit hele plan werkt eigenlijk best goed, mijn ouders denken dat ik nu bij hou zit en niet bij Alex,”� lachte ik.
“Ik doe het met liefde. We staan achter jullie geheime relatie.”�
De auto startte en we reden weg.
Het ging al vier maanden zo. Alex’ band en de mijne brachten ons per auto bij elkaar. We waren ze ontzettend dankbaar en hadden gevraagd of we niets terug konden doen. Ze zeiden altijd nee, of in sommige gevallen: “Als jullie bij elkaar blijven,”� En daar lachten we soms wel om.

Bij Alex huis aangekomen, zag ik hem al voor de voordeur staan, met een nieuwsgierige Jack erachter.
“Hoi Amy. Weer ontzettend bedankt voor het meehelpen haar te ontvoeren, “ lachte Alex.
“De rest is zeker al binnen?”� vroeg Amy terwijl ze uitstapte.
Alex knikte instemmend.
Amy lachte en zei gedag. Daarna rende ze naar de deur van Alex’ megahuis en werd geknuffeld door Jack, die daarna zwaaide en de deur dichtdeed.

Alex kroop naast me. Verward keek ik hem aan.
“Alex, wie gaat er nou rijden? De auto bestuurt zichzelf niet,”� lachte ik.
Alex deed zijn geruite sjaal af en grijnsde.
“Ik ga je alleen binddoeken. Daarna rij ik ergens heen. Geloof me, het zal niet tegenvallen.”�
“Dus ik word serieus ontvoerd? Wow.”�
Ik deed mijn ogen dicht en ik voelde de fijne stof van de sjaal. Ik snoof en de sjaal rook naar Alex zelf. “Ontspan je. Ik haal je wel uit de auto als we er zijn.”�
“Ik zier er idioot uit,”� lachte ik en hoorde hoe mijn stem gedempt werd.
“Je bent wel gekker gewend, toch? Ik vind dat je er geweldig uit ziet,”�zei Alex en ik hoorde het klikkende geluid van een riem die hij vast deed.
“Bij jou is het anders.”�
Ik hoorde het portier sluiten en een andere openen. Ik hoorde hetzelfde klikkende geluid en de auto startte.
“Niet bang zijn oké?”�vroeg hij.
“Ik ben nergens bang voor.”�
Alex grinnikte. “We zijn er als de zon ondergaat. Hou je vast.”�.

.

Reacties: