FanFic.nl

He... and Me?

hoofdstuk 4.2

Ik sluit mijn ogen. Ik wil Jasper niet zien zo. Ik stop met worstelen tegen Alec’ greep. Laat hem me mee naar achter slepen. Doordat ik geen oogcontact meer heb met Jasper stopt zijn pijn. Ik hoor hem naar adem happen, uit gewoonte. Ik huil zonder tranen. Moed verzamelend om mijn ogen weer te openen. Als ik mijn ogen weer open doe, is mijn zicht weg.
“Alec?”� Paniekerig en toch vertrouwd vraag ik het, terwijl ik mijn ogen weer sluit
“Ja, ik ben dat.”� Alec’ stem klinkt triest. Ik weet dat hij het niet leuk vind als hij dit moet doen. Hij heeft dit al een keer eerder moeten doen. Toen heeft Jane alles gezien. Ze zei dat je het heel vermakelijk heeft gevonden hoe ik tekeer ging tegen een nomade die iets heeft uitgehaald wat niet mag. Hij zei van alles en ik heb toen net als net de controle verloren. Caius is sinds dien ook heel tevreden met mij.
“Mag ik?”� Ik herken de stem wel, maar het doet me nu even niets.
“Ja. Het gaat nu wel.”� Een andere stem, Alec’ stem. Die herken ik gelijk. Al zou ik nog zo hard proberen van niet. ‘Dan moet die andere stem Jasper zijn.’ Redeneer ik. Ik redeneer nog wat verder. Van wat er allemaal aan de hand is. Hoe ik zo snel mogelijk weg kan. Waarom ik nou ook al weer ingestemd heb bij Aro. Ineens voel ik tijdens het denken mezelf ontspannen. Ik voel rust. Weer open ik mijn ogen. Nu heb ik wel zicht. Zo dankbaar mogelijk kijk ik kort Jasper aan. Net lang genoeg om in zijn ogen te zien dat hij mij niets kwalijk neemt.

Ik spits mijn oren. Ergens in de buurt hoor ik geritsel van de struiken. Ik adem een keer goed in om te kunnen ruiken wie het is. Het is niet Hem. Het ruikt naar wolf. ‘Fijn, nu weet ik nog niet wie het is. Alle wolven ruiken het zelfde.’ Alec, die nog steeds mij omklemt, heeft het ook geroken. Ik merk het doordat hij verstijfd. Om hem gerust te stellen, pak ik zijn handen, die voor me tegen me aangeklemd zijn, in mijn handen. Zachtjes wrijf ik met mijn duim over zijn hand. Ik weet niet of het zin heeft. Zelf ben ik ook behoorlijk zenuwachtig. Toch voelt het goed om te doen. Het voelt alsof ik eindelijk iets terug doe voor al die keren dat hij er voor mij is. Het geritsel word ondertussen steeds luider. Het komt steeds dichterbij. Dan komt er plots een snuit door de ring struikgewas die om ons heen staan. De snuit word gevolgd door een roestbruine wolf. Jacob. Ik kijk recht in zijn ogen. Zijn oh zo grote ogen, vol emotie. Jacob loopt gelijk weer terug het struikgewas in en komt er weer uit als mens. Gepijnigd kijkt hij me aan.
“Waarom, Bella? Waarom mijn tante en oom?”� Ik zie de pijn in zijn ogen. Het verdriet, de leegte, alles. Alles zie ik in zijn ogen. Alice en Jasper kijken me nu ook aan.
“Ik moest… Ze rook zo lekker… Ik schrok… Sorry.”� Ik weet niet wat ik moet zeggen. Schuldbewust kijk ik naar beneden, maar niet alleen daarvoor. Ik wil niet dat hij ziet dat ik het eigenlijk leuk vind dat ik dat bij hem heb aangericht. Van binnen lach ik me kapot. ‘Oh dit gaat zo weer fout.’ Ik kijk op. Gelijk weet ik dat ik gelijk heb. Het is in mijn gezicht af te lezen dat ik het leuk vind dat ik dat hem heb aangedaan. Dan begint het weer opnieuw. Ik ruik Zijn geur. ‘Dit gaat zo fout.’

Reacties: