FanFic.nl

Tell Me What Your Best Friend Knows, I Don't Know

Manage me, I'm a mess

“Hey! Emma?”� hoor ik opeens achter me, als ik in de rij sta bij het bakkertje op de camping. Ik herken zijn stem gelijk. Alex. Ik had het kunnen weten. Zachtjes zuchtend draai ik me om.
En dan… Wow.
Mijn hart begint gelijk 3 keer sneller te kloppen als ik hem zie. Hij is namelijk ook drie keer knapper dan gisteravond. Hij draagt alleen een rode zwembroek, die perfect staat bij zijn gebruinde lijf. Zijn haren zijn nat, en steken alle kanten uit, waardoor hij er heel lief uitziet. En zijn lach… en zijn ogen… ‘Ophouden.’ Denk ik bij mezelf. Met moeite scheur ik mijn blik los van hem, en merk dat Rian er ook bij staat. “Hi.”� Grijnst hij.
“Eh… hoi.”� Mompel ik verward. “Wat doen jullie hier?”�
“We zijn hier voor de workshop jongleren met gele olifanten, oké?”� Rian lacht. Verward kijk ik hem aan, tot ik me bedenk dat ik net een hele domme vraag stelde. Natuurlijk zijn ze hier om brood te halen. Dit is een bí¡kker.
“Sorry, dat was dom,”� mompel ik verlegen. Mijn ogen gaan weer automatisch naar Alex. Waarom is hij zo knap? Ik wijs naar zijn haar. “Waarom zijn jullie zo nat?”� verander ik snel van onderwerp.
Weer een domme vraag. Natuurlijk hebben ze gezwommen. Maar volgens mij is het zwembad nog niet eens open?
“We hebben net gezwommen. Nog vóórdat het zwembad openging.”� vertelt Alex trots. “We zijn over het hek heen geklommen.”�
“Alleen er kwam net een schreeuwende man aan, en die heeft ons met een bezem het zwembad uitgejaagd.”� Vervolgt Rian.
Ik zie het gelijk voor me en ik schiet in de lach. Snel doe ik mijn mond weer dicht. Oh nee. Straks begin ik deze jongens nog léíºk te vinden…
“Even serieus…”� zegt Alex dan opeens. “Hadden jullie écht nog nooit samen gespeeld? Jij en je vriendinnen bedoel ik. Gitaar.”� Hij maakt een beweging alsof hij gitaar speelt, alsof ik het anders niet zou snappen.
“Nee.”�
“Maar jullie waren echt heel goed! Of val ik nu in herhaling?”� Alex kijkt even opzij, naar Rian, die nadenkend voor zich uit staart. “Rian?”�
Rian’s ogen lichten opeens op. “Ik heb een idee!”� roept hij, iets te hard. Iedereen om ons heen kijkt ons nogal vreemd aan. Maar Rian schijnt zich er niks van aan te trekken. “Kom mee Alex, we moeten even overleggen.”� En hij sleept zijn vriend mee. Die kijkt me nog even met een ‘ik heb geen idee wat hij van plan is’-blik aan, maar laat zich meevoeren. “Zie je later!”� roept hij nog, en dan valt de deur achter hen dicht. Verward loop ik ook naar buiten. Ik snap er niks van. Wat was hij nou van plan? Ik kijk nog even om me heen, maar ze zijn nergens meer te bekennen. Dan maar terug naar de tent. Veerle en Laura zullen nu ook wel wat wakkerder zijn.
Pas bij de tent besef ik me dat ik vergeten ben om brood te kopen.

Reacties: