FanFic.nl

Can you save me?

hoofdstuk 2

“Mam?”�
“Ja, schat?”�
“Ben je het echt?”�
“Ja.”�
“Waar ben ik?”�
“Ergens waar je nog niet hoort te zijn. Ik kan het niet zeggen. Je komt er nog wel achter. Als het jouw tijd is.”�
“Mijn tijd? Waar heb je het over? Ik snap het niet.”�
“Dat komt allemaal nog wel. Nu moet je terug. Blijf hopen, altijd blijven hopen. Het komt goed.”�
“Terug? Hopen?”�

Ik gil de longen uit mijn lijf. In een reflex zit ik overeind op het grote bed. Gelijk heb ik door dat ik in een andere kamer zit. Schichtig kijk ik om me heen. ‘Waar ben ik?’Als ik wil gaan verzitten, merk ik dat ik ook al andere kleren aan heb, kleren die niet kapot zijn. Met een klap wordt de deur open gesmeten. Ik geef nog een gilletje van schrik. Twee jongen komen naar binnen gestormd. Ze kijken alsof het huis in de fik staat, of in ieder geval dat er iets zeer gevaarlijks aan de hand is. Als reflex, van de plotselinge verschijning van de twee jongens, duik ik weg in een hoek van de kamer, die niet zo heel groot is. In elkaar gedoken, half onder de dekens, op het bed kijk ik de jongens aan. In mijn hoofd draaien de noodplannen al af om weg te komen, zónder pijn gedaan te worden.

“Rustig maar”� De stem klinkt warm en, ergens heel ver weg, een klein beetje vertrouwd. Mijn ogen sperden zich wijd open. ‘Dat zei mijn vader ook de eerste keer.’ Schiet het door mijn hoofd. Mijn hart bonst als een razende in mijn borstkast. Adrenaline giert door mijn lichaam. Klaar om te vluchten, mocht het nodig zijn. Toch wil ik het eigenlijk niet. Iets diep in me vertelt me dat ik hem ergens van ken, dat hij te vertrouwen is. Dat hij me geen pijn gaat doen. Als ik het echter probeer te herinneren bonkt mijn hoofd te hard om er verder over na te denken. Mijn ogen schieten al die tijd dat zij daar zo staan, en ik verscholen lig onder de dekens, tussen de jongens. Mijn hersenen werken nog steeds op volle toeren om weg te komen. Mijn plannen krijgen al steeds meer vorm. Wantrouwend en angstig wacht ik af.
“Jared, wil je even gaan?”� De jongen, Jared, blijkbaar, vertrekt met een grote grijns op zijn gezicht. Angstig kijk ik naar de overgebleven jongen. Ik probeer nog verder in de hoek te kruipen dan ik al zit. De grijns van de Jared jongen niet vergetend, wacht ik angstig af wat hij gaat doen. ‘Zal hij me ook pijn doen? Al voelt hij zo vertrouwd en veilig.’

“Hey, ik ben Jacob Black, maar mensen noemen me hier vooral Jake.”� De stem van de jongen klinkt rustig en warm, maar ook opgewekt en vrolijk. Ik smelt bijna voor die stem. Jacob komt op het bed, zijn bed, zitten. Nieuwsgierig kijkt hij mij aan.
“Hoe heet jij?”� Mijn ogen worden groot. Verbaast kijk ik hem aan. ‘Vraagt hij serieus iets aan mij? Mij?! Wie is nou geïnteresseerd in mij?’ “Wat is er?”� Van vrolijk en liefdevol kijk hij plotseling bezorgt. Heel bezorgt. Ik kan alleen maar naar zijn ogen staren. Zijn ogen. Ik kan er niet tegen, zo vol emotie. Om mij? Verlegen kijk ik weg, om hem daarna weer aan te kijken als het stil blijft.
“Eeuuh sorry.”� Stamel ik zachtjes. Weer naar het bed kijkend, maar hem stiekem vanuit mijn ooghoeken in de gaten houdend.
“Ik ben Eleonore, Eleonore White.”� Een glimlach kwam op zijn gezicht, weer smelt ik bijna.
“Dat is toepasselijk.”� Vragend kijk ik hem aan. Niet-begrijpend wat hij bedoelt.
“Nou ik heet Black en heb zwart haar, en jij heet White en hebt, eeuuhm, wit haar.”� Nou stamelt hij een beetje. Onbewust komt er een klein geforceerd glimlachje op mijn gezicht.
“Hey, je kunt lachen.”� Jacob lach wordt nog groter, maar nog voor ik er op kan reageren, worden we ruw verstoord door de voordeur die open en dicht gesmeten word. Ik word weer mijn verkrampte mezelf en duik nog iets verder weg. Weg glimlach.

Stampend komt er iemand de trap op. De deur wordt zo hard opengesmeten dat hij nog maar net in de scharnieren blijft zitten. Mijn broer, Niels, komt woest binnen. Vuil kijkt hij me aan. “Hier! Nu! We gaan!”� Schreeuwt hij tegen me. Angstig kruip ik over het bed naar hem toe. Werp een angstige blik naar Jacob toe, wat me gelijk wordt afgestraft. Hij grijpt me bij mijn arm. Sleurt me achter zich aan, terwijl hij alleen maar blijft roepen wat voor een “Stoute Meid”� ik wel niet ben. Liggend in een bed bij twee wildvreemde jongens in huis! Als we het huis verlaten, kijk ik nog een laatste keer om naar Jacob, en Jared, die is komen opdagen door het lawaai. Werp ze een laatste paniekerige, angstige blik toe, voordat ik in de auto word geduwd. Ik denk een verbaasde en gepijnigde blik op Jacobs gezicht te zien, maar kan het niet met zekerheid zeggen. Nog geen twee tellen later rijden we aan, om na twee minuten thuis te zijn. Waar de pijn op mij te wachten zal staat.

Reacties: