FanFic.nl

[TH]He's our connection

[TH]He's our connection [/10]

*2 maanden later*

Bill Pov.

Uitgeput liet ik me op bed vallen, ik miste haar. Ik miste onze tijd, maar die tijd is voorbij. Ik moest me concentreren op mijn carrière en niet op het lief hebben van Megan. Dat was voorbij en zal nooit meer terug komen. Was het wel zo slim om mijn mobiel nummer te veranderen? Was het wel een goed idee om niet achter haar aan te gaan? Was het wel de juiste keuze wat ik gedaan had? Ik keek naar het plafond en probeerde zo in slaap te vallen..



Megan Pov.

“Hou vol, Megan.”� “Ik kan niet mam, het doet pijn!”� huilde ik. Ik kneep mijn ogen tot spleetjes wanneer ik een nieuwe wee voel uitbarsten. “Aaauw!!”� Gilde ik pijnlijk. Ik wou dit niet meer, ik wou dat ik aan het slapen was en nu wakker ging worden. “Uw water is gebroken, en er is al tien centimeter opening.”� Vertelde één van de verpleegsters die me gingen helpen bij de bevalling. Ik opende mijn ogen opnieuw en hield mams hand stevig vast. Bij elke pijnscheut kneep ik harder in haar hand. Erg vond ze het niet, want ik wist dat ze het snapte. “Mevrouw, u mag persen.”� Zei een andere verpleegster. Ik perste zo hard ik kon en voelde hoe pijn het deed. Snel stopte ik, want anders ging ik dood van de pijn. Na tien seconden rust deed ik weer verder. “AAAAAAH!!”� Schreeuwde ik door de hele kamer. Zo bleef het een hele tijd duren tot dat ik voelde hoe iets er uit floepte. “AAAAH!!”� Gilde ik voor de laatste keer. Een ijzige stilte brak los, behalve mijn zware gehijg. “W..wat is er aan de hand?”� Vroeg ik angstig wanneer ik merkte dat er geen sprake was van het gehuil van mijn zoontje. “Uw zoon huilt niet, maar leeft wel.”� Zegt de verpleegster verbaasd. Een dokter die ook in de kamer was, knipte de navelstreng door en nog steeds kwam er geen geluid uit mijn zoontje. Ik strekte huilend mijn armen als teken dat ik hem wou vast nemen. Een verpleegster wikkelde hem eerst rond in een witte handdoek en gaf hem dan aan mij. Wanneer ik hem voor het eerst in mijn armen vast hield, hoorde ik een geluidje uit zijn mond komen dat heel goed op huilen leek. Van trotsheid liet ik ook mijn tranen vallen en keek ik glimlachend naar mijn zoon die ook zijn eerste traantjes liet vallen. “Hij huilt!”� Zeg ik zacht naar mijn moeder die mij blij aankeek. Eén ding miste ik wel in deze situatie, het enige wat ik nog wou was Bill..

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.