FanFic.nl

Gebroken leugens

4

Voorzichtig sloop ik de trap af, bang om ook maar één klein miezerig geluidje te maken dat Tom wel eens wakker zou kunnen maken. Dit hele gedoe werkte op mijn zenuwen. Tom was een aardige man, het feit dat hij echt wat in me zag, was vreselijk. Misschien zou ik morgen weer weg zijn. Langer dan een week zou ik hier niet blijven, dat wist ik wel zeker. Hoe zou Tom zich dan eigenlijk voelen? En hoe ging ik dat in hemelsnaam doen? Misschien was een simpel briefje wel genoeg. Hij wist niks van mij, zo kon hij mij ook niet bellen of aangeven bij de politie voor diefstal, mocht hij er ooit achter komen. Hij had immers mijn valse naam.

Onderweg naar zijn repetitiekamer griste ik een grote zware zaklamp van de tafel. Die zou mij perfect kunnen helpen. Evenals het vleesmes dat ik snel uit de keuken had weggegrepen.

Ik opende zacht de deur richting de repetitiekamer. Hij kraakte zacht, maar toch net iets te veel voor een stille nacht als deze. Zelfs mijn voetstappen leken hoorbaar, maar dat was misschien door de spanning die zich telkens meer opbouwde. Of liever gezegd, de zenuwen.

Ik knipte de zaklamp aan, scheen in iedere hoek maar zag niks wat leek op een kluis die mij de belangrijke papieren zou geven. Misschien werd dit toch niet zo simpel als ik dacht. Op mijn tenen liep ik de kamer binnen, het was er donker en stil. Alleen het getik van de klok vulde deze donkere stilte. Ik haatte stiltes, daardoor richtte ik me meer op de geluiden om me heen waardoor ik minder geconcentreerd mijn werk kon doen.

Ik opende wat kasten, maar vond niks. Ik zuchtte eens diep en was al bijna van plan om dit hele gedoe op te geven, tot ik aan een aantal films moest denken. Ik wist dat ik stom gezegd eigenlijk in een soort van film speelde, althans, zo voelde het voor mij. In films waren kluizen altijd onzichtbaar, maar toch simpel verstopt; achter schilderijen.

Ik liet mijn licht wat uit de zaklamp kwam, over de muren schijnen. Opzoek naar schilderijen die mij wel eens heel goed zouden kunnen helpen. Het was natuurlijk heel voorspelbaar, maar toch fijn. Ik vond een groot schilderij, wel de grootste die ik in dit huis had gezien. Tot nu toe.

Ik scheen voor me uit terwijl ik voorzichtig en zachtjes op mijn tenen verder sloop. De tikkende klok leek nog steeds het enige geluid dat dit huis vulde, gelukkig maar.

Het schilderij was zwaarder dan dat het op het eerste oog leek. Misschien dat het kwam door de gouden omlijsting, ik naam aan dat het doek zelf geen ton zou wegen. Net toen ik het schilderij met veel moeite van de muur kreeg, galmde een zware mannenstem door de kamer. Van schrik liet ik het schilderij uit mijn handen vallen waardoor de punt van het schilderij op mijn voet viel.

“Wie ben jij?”� vroeg de jongen, Bill. Ik zei niks, maar stapte met fijngeknepen ogen richting de jongen die de tweelingbroer van Tom was. Mijn hand greep naar het handvat van het mes dat nog steeds in mijn kontzak zat.

“Ik vroeg je wat. Geef antwoord of ik bel de politie,”� dreigde Bill.

Ik stapte alsmaar dichter in de richting van Bill, die langzamerhand stapjes naar achter zette. Mijn ademhaling was verbazingwekkend erg rustig onder deze situatie. Die van Bill precies het tegenovergestelde. Hij begon licht te hijgen terwijl hij zichzelf klem zette tussen de muur en mij in. Mijn rechterhand hield nog steeds het vleesmes beet dat ik steeds langzamer omhoog tilde uit mijn broekzak.

Het was een fractie van een seconde wat zich vervolgens afspeelde. Bill wist een hard voorwerp te pakken en zwaaide er gevaarlijk mee in het rond in de hoop mijn hoofd te raken. Ik was hem te snel af. Mijn linkerbeen zwaaide gevaarlijk rond in de lucht en raakte Bill in het gezicht. Met een harde klap viel hij op de grond en ontving een schop in zijn buik van mijn voet.

Ik knielde neer op mijn knieën waarbij één knie in zijn buik terecht kwam. Mijn linkerhand greep zijn keel beet en mijn rechterhand waarin het grote vleesmes zich bevond, hield ik boven zijn hoofd. Ik zag de angst in zijn ogen, hij de angst niet in de mijne. Hij zag niet hoe mijn hand trilde en hoe de beelden van mijn dode ouders door mijn hoofd spookten. Het moest snel afgelopen zijn, dat was het beste voor ons beiden.

“Ik moet nieuwsgierige mensen uitgummen, ervoor zorgen dat ze niet meer verder zullen bestaan zodat ze onze plannen niet in het roet gooien. Je hebt je eigen leven op het spel gezet. Dom om me te volgen, je leek me een aardige schoonbroer.”�

“Wacht!”� piepte Bill toen ik het mes hefte om hem te steken. “We kunnen doen alsof dit nooit is gebeurd,”� hijgde hij. Hij had het moeilijk doordat ik hem zijn verse lucht afnam. Hij begon langzaam rood aan te lopen toen ik zijn keel strakker dicht kneep. Ik schudde mijn hoofd en ragde mijn mes in zijn lichaam. Mijn ogen gesloten en mijn adem ingehouden. Ik telde, tien keer. Ik voelde zijn bloed op me neer komen, maar schonk er geen aandacht aan.

“Sorry Bill, opdracht van de baas,”� fluisterde ik na vijf minuten naar zijn levenloze lichaam te hebben gekeken. Voorzichtig stond ik op, probeerde niet in het bloed te gaan staan zodat er geen sporen naar mij zouden leiden. Ik maakte alles zorgvuldig schoon, behalve de plas bloed die Bill vormde. Ik veegde alleen mijn vingerafdrukken uit en hing het beschadigde schilderij weer terug op zijn plek. Ik maakte mijn mes schoon en legde het naast Bill neer.

Ik verliet de kamer en liep langzaam naar boven, met lood in mijn schoenen. Ik kleedde me langzaam uit en kroop naast Tom in zijn bed, het toneelstuk ging weer verder.

Reacties: