Hoofdcategorieën
Home » Tokio Hotel » A beautiful lie (TC) (One-shot) » A beautiful lie
A beautiful lie (TC) (One-shot)
A beautiful lie
De zon was begonnen aan haar klim terwijl ze de lantaarnpalen verlichtte die voorbijflitsten.
Gustav Schäfer gaf er geen aandacht aan, maar bekeek de jongen die tegenover hem zat. Met zijn halflange, ravenzwarte haren die sluik voor zijn gezicht vielen, keek hij naar buiten terwijl hij probeerde wakker te blijven en zijn ontbijt naar binnen te spelen. Helaas dreigden beide te mislukken aangezien zijn bruine ogen om de haverklap weer dichtvielen.
Moest dit nu echt de zanger van een wereldberoemde rockband voorstellen?
Toen de ogen van de 21-jarige zanger weer dichtvielen, besloot Gustav om hem uiteindelijk een handje te helpen, het was beter om hem nu wakker te houden dan om hem binnen een kwartier opnieuw wakker te moeten maken.
‘Yo, Bill, wakker blijven!’ riep hij terwijl hij zijn vingers knipte.
De ogen van de jonge zanger gingen vermoeid weer open en hij kreunde even. Hij had een hekel aan vroeg opstaan, en al helemaal als hij ’s avonds laat naar bed was gegaan.
Bill kantelde zijn hoofd even en een van zijn zwarte haarlokken viel voor zijn gezicht. Met een geïrriteerde zucht blies hij hem weg en Gustav kon even een glimp opvangen van de wenkbrauwpiercing die de ochtendzon weerkaatste. Bill keek de drummer van de band aan met kleine oogjes en observeerde hoe hij rustig zijn ontbijt soldaat maakte, maar kon het niet opbrengen om aan dat van hem te beginnen.
De deur die opengeschoven werd, liet de twee jongens opkijken. Een derde jongen kwam de ruimte in, al fluitend en gekleed in een driekwart broek en een simpel T-shirt. De blikken van Bill en de jongen kruisten en vrijwel meteen verscheen er een lach op beide gezichten.
‘Good morning, sunshine.’ Lachte de jongen vlak voor hij een kus op Bills lippen plantte en naast hem ging zitten.
‘Jezus, Tom. Kan je niet op zijn minst wachten tot ik mijn ontbijt op heb?’ vroeg de drummer duidelijk geërgerd.
Tom haalde zijn schouders op, bekeek de boterhammen die op Bills bord lagen en koos er dan eentje uit om zelf op te eten. Hij sloeg een arm om de zanger heen en trok hem tegen zich aan, die laatste vleide zich vrijwillig tegen zijn vriend, klaar om zo weer in slaap te vallen.
‘Wat hebben jullie vannacht in godsnaam gedaan dat hij zo moe is?’ Tom antwoordde niet, lachte enkel onschuldig. ‘Nee, laat maar, ik wil het niet weten…’
‘Tom wilde galgje spelen.’ Mompelde Bill zonder zijn ogen te openen.
‘Serieus, galgje?’ Tom haalde zijn schouders op en ging verder met het naar binnen spelen van Bills ontbijt.
Gestommel achter de deur verraadde dat er iemand onderweg naar de zitruimte was, en geen tien seconden later stond inderdaad ook het laatste bandlid, met zijn gsm aan zijn oor, in de ruimte.
‘Ik ook van jou mam, daag.’
‘Ik ook van jou mam, daag.’ Imiteerde Tom de bassist terwijl die laatste zijn gsm wegstak en ook aan tafel schoof.
‘Kaulitz, het is niet omdat jullie het huis uitgegooid zijn, dat er niemand meer is die Moederdag viert.’
‘Excuseer, meester Listing,’ protesteerde Bill terwijl hij nog steeds weigerde zijn ogen te openen. ‘ik ben het thuis zelf afgetrapt.’ De bassist zuchtte.
‘Jullie zijn zo vermoeiend ’s morgens, weten jullie dat?’
‘Verder nog iets?’
‘Ga je aankleden. Binnen een half uur stoppen we aan een tankstation en dan ben je weer aan het zeuren omdat de grote Bill Trümper niet in een training gezien mag worden.’
Na die laatste opmerking zond Bill hem nog een giftige blik, maar omdat hij wist dat de bassist gelijk had, hij was immers de oudste en meest volwassene van de band, stond hij recht en zocht de tourbus af naar een geschikte outfit.
De grote zwarte bussen kwamen tot stiltand en langzaam zwaaide de deuren open. Voorzichtig staken de vier leden van Tokio Hotel hun hoofd naar buiten en haalden opgelucht adem toen er geen fans te bekennen vielen. Ze verlieten de bus, schoven synchroon een zonnebril op hun neus en stapten doelgericht op het winkeltje af. De snoepvoorraad moest namelijk dringend aangevuld worden, evenals de voorraad toiletpapier en alcohol. Eens het winkeltje binnen gingen de vier jongens elk een andere richting uit. Georg nam het bier voor zijn rekening, Gustav het snoep, Bill had zijn aandacht gevestigd op de tijdschriften, en Tom had enkel oog voor zijn vriendje. Terwijl de bassist en de drummer de toog vulden, sloeg Tom zijn armen om Bill heen, die geïnteresseerd door een of ander tijdschrift bladerde.
‘Kijk, we zijn weer verkozen tot hotste celeberty-koppel.’ Gniffelde Bill terwijl hij het artikel aanwees. ‘Bill Trümper en Tom Kaulitz laten Justin Bieber en Selena Gomez ver achter zich.’ Las hij mompelend voor, zich er heel goed van bewust dat het zo anders had kunnen zijn.
‘Kom.’
Tom sloot het tijdschrift en plaatste het weer in het rek. Na een korte blik op de andere twee bandleden te hebben geworpen, trok hij Bill mee naar buiten. Zwijgend leidde hij hem naar het grasveldje enkele meters verderop en ging er zelf in liggen. Bill volgde zijn voorbeeld en legde zich neer met zijn hoofd op Toms schouder.
‘Waarom ben je niet naar me toe gekomen?’
‘Omdat ik wist wat je zou zeggen, je zegt namelijk altijd hetzelfde.’
‘Ik heb ook gelijk.’
‘Maar ik mis haar. Ik snap niet dat je het al zo lang zonder de liefde van een moeder uithoudt.’
‘Bij mij ligt het anders dan bij jou, Bill. Ik had geen keuze, ik was gewoon alles in een klap kwijt zonder dat ik er iets aan kon doen, en ik was kwaad toen ik vertrok. Jij hebt hier zelf voor gekozen, jij bent gelukkig vertrokken.’
‘Ik was ook alles kwijt toen ik vertrok. Ik had enkel jou.’
‘Ik had jou niet toen ik vertrok. En ik had geen moeder die hoopte dat ik me zou bedenken, me omdraaien en verder kerstmis vieren met mijn ouders en vriendin.’
‘Nee, jij had een broer die te laf was om zijn mond open te trekken en het voor je op te nemen. En nu heb je helemaal geen broer meer…’
Een windvlaag kriebelde langs hun lichamen, liet het gras hun huid strelen, vulde de pijnlijke stilte op. De jongens voelde welke richting dit uitging, wisten dat het een onvermijdbaar onderwerp was, probeerden zich voor te bereiden op wat komen ging.
‘Ik wil weer gewoon een Kaulitz zijn, en niet continu op mijn woorden moeten letten, en…’
‘Ik weet het, maar het is het beste zo. Het feit dat Gorden je geadopteerd heeft, en je nu een andere naam hebt, maakt het allemaal veel gemakkelijker. Nu kunnen we tonen dat we een gelukkig koppel zijn, niemand zoekt er iets achter, het is geen schandaal, we zijn wie we zijn.’
‘Nee, ik ben Bill Kaulitz, verdomme! Ik ben niet Bill Trümper!’
Tom zuchtte en nam het gezicht van zijn vriendje in zijn handen.
‘Ja, je bent Bill Kaulitz, en jij weet dat, en ik weet dat. Wij weten dat jij Bill Kaulitz bent, en wij weten dat jij mijn tweelingbroer bent, en niemand anders hoeft dat te weten. Alleen jij en ik, dat zijn de regels van het spel, weet je nog? Dit is gewoon een spelletje, we houden de rest voor de gek omdat ze niet mogen weten dat we een tweeling zijn. Maar wij weten het wel, en als we het geheim houden, dan winnen we. Het is gewoon een spel.’
‘Gewoon een spel.’
‘Gewoon een spel.’
The game goes on.
Reacties:
Love!