FanFic.nl

Our last days [Afgelopen]

13.

Bill lag met 39 graden koorts in bed. Hij had zich helemaal opgerold tot een bolletje en had alle lakens over zich heen geslagen. Hij kreeg het de hele tijd koud en dan weer warm. Zijn haar was nat van het zweet waardoor het tegen zijn gezicht plakte. Hilke had al vijf keer overwogen om naar het ziekenhuis te gaan, maar Bill wilde niet. Hij had een angst voor het ziekenhuis opgebouwd en dat was wel te begrijpen.
Bill stak zijn arm uit zijn holletje om het flesje water te nemen dat langs zijn bed stond. Tegelijk keek hij op zijn wekker om te kijken hoe laat het al was. Die gaf half vier aan. Tom zou over een halfuurtje hier zijn. Bill moest glimlachen. Het was altijd leuk met Tom. Hij had ook beloofd om een leuke film mee te brengen om samen te kijken. En daar keek hij natuurlijk ook naar uit.
Bill draaide zich op zijn andere zij en staarde nu naar zijn muur. Hij wist dat het niet lang meer zou duren vooraleer hij zijn strijd zou opgeven. Misschien nog enkele uren of dagen of misschien nog een week, maar hij hoopte niet te veel. Het werd steeds lastiger en lastiger. De pijn werd heviger en alle energie leek uit hem te zijn. Alsof je een spons uitkneep waardoor al het water eruit liep. En de uren dat hij wat meer energie leek te hebben, wat vooral ’s morgens was, schreef hij aan een lange brief voor Tom en Hilke. Iets wat ze altijd opnieuw zouden kunnen lezen moesten ze het even niet meer aankunnen. Het voldeed wel telkens als hij weer een pagina verder was met schrijven.
Bill sloot zijn ogen en kreeg een koortsdroom. Het was iets als de hel waar hij was beland.
Gelukkig maakte Tom hem wakker. Het zweet liep nu nog meer van zijn gezicht af.
“Ik ben hier,”� fluisterde Tom. Hij drukte Bill tegen zich aan. Die had zich helemaal vastgeklemd aan zijn T-shirt.
“Dankje Tom,”� fluisterde Bill. Hij maakte zich los en ging weer liggen.
“Zou je niet even een bad willen?”� vroeg Tom.
“Als je bij me blijft,”� zei Bill zwakjes.
“Natuurlijk,”� zei Tom vastbesloten.
“Wil je dan even in de onderste lade een schone boxer nemen?”�
Tom knikte en deed wat Bill van hem vroeg en vervolgens hielp hij hem naar de badkamer. Tom zette Bill neer op de stoel die er stond en vulde dan het bad met water. Het feit dat Bill er miserabel uitzag negerend. Tom had het gevoel dat Bill het aan het opgeven was en ergens nam hij hem dat kwalijk. Hij mocht niet opgeven, ook al was er tegen vechten onbegonnen geworden aangezien hij niet meer te genezen was.
Tom hielp Bill in bad en ging dan zelf op de stoel zitten. Hij moest enigszins glimlachen toen hij Bill genietend zag liggen.
“Ik heb The notebook bij want Hilke vertelde me dat je gek bent van die film,”� grijnsde Tom.
“The notebook, die is zo mooi!”� kirde Bill. Tom lachte.
Na een kwartiertje hielp Tom Bill weer uit bad. Hij mocht er niet te lang in liggen want het hete water zou hem misschien onwel maken. Tom hielp Bill met afdrogen omdat hij gewoon niet meer op zijn benen kon staan. Hij hielp ook met zijn boxer aan te trekken. Bill schaamde zich niet meer voor Tom. Hij was zijn broer, die mocht het wel zien.
“Het is hier zo koud,”� mompelde Bill.
“Verdorie ik heb ook alleen maar je boxer meegenomen.”� Tom bromde inwendig. Hij wilde Bill hier niet alleen laten om iets te halen in zijn kamer, dus trok hij zijn eigen shirt uit en hielp het Bill aandoen.
“Echt?”� vroeg Bill toen Tom het shirt over zijn hoofd trok.
“Ja, natuurlijk, ik bedoel, ik ga er niet dood van als ik hier even shirtless rondloop,”� grijnsde hij. Bill lachte, klemde zich vast aan Tom zijn middel om niet om te vallen. Tom sloeg dan weer behendig zijn armen onder Bill zijn benen en tilde hem op.
“Sinds wanneer ben jij sterk?”�
“Sinds wanneer heb jij zo slechte humor?”�
De twee jongens moesten lachen om hun humor. Tom zette Bill weer neer op zijn bed en ging dan de dvd opstarten. Bill kroop onder al zijn lakens en snoof Tom zijn geur op uit het shirt.
“Je kleren zitten wel lekker, moet ik toegeven.”�
Tom keek het hoopje haar aan dat uitkwam vanonder de lakens.
“Je mag mijn T-shirt houden, als ik er één van jou krijg.”�
“Natuurlijk, neem maar,”� zei Bill.
Tom trok Bill zijn kast open.
“Waarom heb jij enkel strakke T-shirts?”�
“Omdat ik dat mooi vind, maar ergens van onder zit een ietwat lossere T-shirt van Green Day. Hij is mijn favoriete T-shirt en ik vind dat je hem mag hebben.”�
“Echt?”�
“Ja,”� zei Bill vastbesloten. Zijn ogen kwamen nu vanonder het laken vandaan zodat hij kon zien dat Tom dat shirt wel effectief nam en aantrok.
“Ik heb nog nooit zo een strak T-shirt gedragen,”� lachte Tom. Hij ging langs Bill zitten en zette de dvd op play.
“Maar nu film kijken.”�
“Bedankt Tom.”�
“Waarvoor?”�
“Gewoon voor alles. Voor mijn laatste wens te vervullen en er te zijn voor mij. Je bent de beste broer die iemand kan wensen en het spijt me heel erg dat ik binnenkort dood ga en ik je in de steek moet laten. Helaas kan ik dit niet kiezen, anders was ik niet ziek geweest, maar dan had ik misschien jou ook nooit ontmoet en had ik misschien het woord vriendschap nooit begrepen.”�
Tom glimlachte en kreeg tranen in zijn ogen.
“Ik wil niet emotioneel worden, maar ik heb het gevoel dat we weldra afscheid zullen moeten nemen en ik weet dat jij dat ook voelt en dat je dit daarom nu zegt. En ik wil niet dat je opgeeft, maar ik weet dat je ook nooit echt zult opgeven. Je zal blijven vechten tot in je graf en ik kijk wel naar je op, naar jou doorzettingsvermogen, jou kracht, jou sterkte, maar toch wil ik zeggen, liefste Bill, niet opgeven, maar het begint allemaal zo zinloos te worden. Wij weten beiden dat het weldra over zal zijn. We kunnen er niets meer tegen beginnen. Het enige wat we nu nog kunnen doen is het uitstellen en daarom vraag ik je om te blijven vechten tot je echt niet meer kan.
Je bent het beste wat me is overkomen en dat meen ik.”�

Reacties: