FanFic.nl

Cause I'll Be Damned If I Do Ya, Damned If I Don't!

You're Giving Me Such A Rush.

Ik voelde dat de auto stopte en hoorde dat de motor uit ging.
“Zijn we er?”� vroeg ik, maar ik voelde al hoe een hand me bij de pols nam en me naar buiten sleurde. Ik voelde een koude wind en ik rook de zoute zee. ik schudde Alex’ sjaal af en keek naar het strand.
Nee, dit was geen strand.
Dit was een rustig plekje bij de zee, waar toevallig ook zand was. De roodoranje lucht was prachtig en de zon werd nog net niet opgeslokt door het water.
“Shit, Alex,”� stamelde ik.
“Vind je het leuk?”�
Hij wachtte niet op een antwoord en dat was ik ook niet van plan om te geven. Hij trok me zacht mee het zand in nadat hij zijn akoestische gitaar uit de kofferbak had getild. In stilte liepen we hand in hand langs de zee en uiteindelijk stopte Alex.
“Kijk eens naar beneden,”� fluisterde hij in mijn oor en zonder het te merken keek ik al naar het zand. We stonden in een misvormd hart.
“ Het moet een hart voorstellen maar… Hij is nogal gefaald,”� bloosde Alex en keek naar de grond, “Ik heb hier de hele middag gestaan.”�
Ik stelde me al voor hoe Alex hier om vijf uur ’s middags een perfect gevormd hart had geprobeerd te maken. En het elke keer opnieuw moest doen omdat het er niet goed uitzag. Ik lachte zacht en ging midden in het hart zitten.
Alex stemde zijn gitaar en gaf hem toen aan mij. Onthutst keek ik ernaar en toen weer naar Alex. Klunzig haalde hij een papiertje uit zijn broekzak, pakte mijn vingers en klemden die om het gekreukelde papiertje heen.
“Lang geleden had ik dit bij jou gevonden en meegenomen,”� zei hij zenuwachtig en ging naast me zitten, zijn ogen gericht op de zee die de zon langzaam opat.
“Wat het ook is, ik heb het niet gemist,”� glimlachte ik en vouwde het papiertje open. Ik zag dat er een lange tekst op stond, verdeeld in coupletten. De tabs waren er slordig bijgeschreven en ik herkende mijn lelijke, jongensachtige handschrift erin. Bovenaan had ik geprobeerd mooi te schrijven. Ik las het.

Perplex staarde ik naar de zin. “Alex, waarom heb je dit mislukte liedje van me gestolen? Dit is het slechtste lied wat ik ooit heb gemaakt. Het is nog geeneens afgemaakt.”�
“Het is voor mij geschreven,”�lachte Alex en ik keek in zijn bruine ogen.
“En ik moet dit nu zingen en spelen, terwijl ik de tekst en tabs nog geeneens ken?”�
“Daarom heb ik het meegenomen,”� zei Alex tegendraads.
Ik zuchtte.
“Het hoeft niet, maar dan krijg je ook geen cadeautje,”� speelde Alex.
“Je weet dat ik parfum haat.”�
“Het is geen parfum.”�
“En ik heb al honderd gitaren.”�
“Het is zoveel meer dan dat.”�
“O, echt?”� zei ik en rolde met mijn ogen. Alex keek me veelbelovend en hoopvol aan.
“Oké, oké. Maar alleen omdat ik van je hou.”�
Ik slaakte een diepe zucht en keek aandachtig naar de tabs en de tekst zelf. Ik kuchte en begon te spelen.

“Hey Alex
Why are you crying?
Did someone broke your heart inside?
Hey Alex
I am just trying
To show you that I want to turn the tide

Because you and me
Could be forever
Could be together
Why can’t you see?”�

Met moeite stopte ik met spelen en keek Alex met een bitter lachje aan. Dit faalde echt heel erg. “Ik haat je,”� mompelde ik. Het enige antwoord wat Alex met een lach teruggaf was: “Dat weet ik.”� Met zijn ogen moedigde hij me aan om verder te spelen. Ik rolde met mijn ogen en richtte me weer op de tekst.

Because Alex,
We laughed
We cried
All together
Why can’t I see?

Why are be blinded by the love we share
You know we are each other’s air
Without you I’ll stop breathing

Because you and me
Could be forever
Could be together
Why can’t we see?

“En dat was het,”�zei ik opgelucht.
“Zie je wel dat het niet zo erg was?”�
Ongeduldig ging ik verzitten en keek Alex aan.
“Weet je, dit misvormde hartje is best cool.”�
“Bedankt,”� zei Alex en keek naar de grond. Er viel een doodse stilte.
“Maar, mag ik nu mijn cadeautje of niet?”� lachte ik en Alex frummelde weer wat uit zijn zak. Dit keer was het een doosje. Een heel klein doosje. Het was fluweelzacht aan de buitenkant.
“Shit. Ik heb nu zo een scheldbui in me van de zenuwen,”� grijnsde Alex en mijn hart begon iets te snel te slaan. Ik wist wat dat doosje inhield.
Met zijn ogen neergeslagen deed Alex het doosje met trillende handen open.
“Lieve, lieve, lieve Rose Bedford,”� begon hij en ik zag hoe een ring in het doosje het zwakke licht van de ondergaande zon liet reflecteren, “Sorry dat ik Drake’s ring vier maanden geleden uit jouw huis heb gestolen, maar,”� Alex slikte en ademde diep in.“ Rose, wil je mijn verloofde zijn?”�

Reacties: