FanFic.nl

[TH]He's our connection

[TH]He's our connection [/11]

Mijn zoontje en ik mochten vandaag het ziekenhuis uit. De doktoren konden nog steeds niet verklaren waarom hij niet huilde toen hij geboren werd. Ik heb hem Damian genoemd. Bill had dat altijd een mooie naam gevonden. Ik herinner me nog de dag dat ik hem vroeg hij zijn kinderen later zou noemen en toen was die naam ter sprake gekomen. Ik zat in een taxi en ik had Damian op mijn schoot. Hij had mijn vinger vast en kneep er zachtjes in. Vertederend keek ik naar het kleine ventje op mijn schoot. Hij was het beste wat mijn ooit overkomen was. Dat wist ik nu al.

‘Een mooie baby heeft u daar’ vertelde taxichauffeur me die vanuit de achterspiegel keek naar Damian.

‘Ik weet het’ antwoordde ik hem terug.

We kwamen aan bij mijn huis en ik liep rustig met Damian naar binnen. Uitgeput liet ik me op de bank zakken en met een glimlach keek ik naar Damian die langzaam in slaap viel.

*2 weken later*

Damian was nog geen pondje aangekomen en was alleen maar magerder geworden en dat baarde de doktoren zorgen. Hij had al vele testen ondergaan, maar ze hadden geen enkel idee wat er met hem aan de hand was. Elke dag weer moest ik hem wegen en elke week weer zag ik hoe hij alsmaar lichter werd. Bill wist nog steeds niets van Damian. Ik kon hem nog steeds niet bereiken. Hij moest weten van zijn zoontje voor het misschien te laat zou zijn. Ik legde Damian in zijn bedje en ik ging achter de computer zitten. Ik typte de Tokio Hotel site in en bekeek hun concertrooster. Er was maar één concert in het volgende jaar in België en dat duurde nog te lang. Er zat maar één ding op ik moest naar het eerst volgende concert in Amerika gaan. Het zou een hele reis zijn voor Damian, maar het moest maar. Hij moest zijn vader kennen, en Bill moest zijn zoon kennen. Ik boekte 2 vliegticket naar Texas waar het eerst volgende concert over een paar dagen zou plaatsvinden.

De volgende ochtend stond ik al vroeg naast mijn bed. Ik wilde dat vliegtuig voor geen goud missen. Ik maakte Damian voorzichtig wakker en tilde hem op. Ik voedde hem en kleedde hem snel aan. Voorzichtig liep ik met hem van de trap af en ik pakte de telefoon die in de woonkamer op de bank lag. Ik belde een taxi en al snel was ik op weg naar het vliegveld. Ik was heel zenuwachtig. Ik zou hem weer zien, alhoewel als hij me zou toelaten backstage. Zou hij me nog wel herkennen? Eenmaal op het vliegveld aangekomen rende ik met Damian op mijn arm naar de bagage band. Hoe krijg ik het voor me kaar om zo vroeg op te staan en toch nog te laat te komen? Ik rende naar de Gate en vervolgde mijn weg naar het vliegtuig. De adrenaline gierde door mijn lijf. Ik ging hem waarschijnlijk gewoon weer zien. Na al die tijd ging ik hem weer zien. Wat zal hij zeggen? Zou hij boos zijn? Zal hij me wegsturen? Al die vragen zal ik straks beantwoord krijgen. Ik zal straks met een enorme jetlag bij hem aan de deur kloppen, best wel een gek idee, toch?

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.