FanFic.nl

[TH]He's our connection

[TH]He's our connection [/12]

Met Damian op mijn arm liep ik richting de uitgang van de gate. Het moment kwam steeds dichterbij. Ik zou bijna bezwijken onder de spanning die op me af kwam. Veel mensen keken me vreemd aan op het vliegveld. Ze keken van mij naar Damian en weer terug. Ik had zin om door het hele vliegveld te roepen dat Damian inderdaad mijn kind was en dat ze niet zo moesten kijken, maar ik hield me in. Ik liep richting de uitgang van het vliegveld om vervolgens een taxi aan te houden. Ik vertelde de chauffeur in mijn beste Engels dat ik naar het concert gebouw in Texas moest en gelukkig begreep hij me. Ik deed mijn gordel om en zette Damian die rust lag te slapen stevig vast op mijn schoot zodat hij niet weg kon glippen. Ik keek uit het raam en dacht aan Bill. Zou hij nog veel aan me gedacht hebben. Niet te geloven dat hij hier ook is. Ik zuchtte en een wazige vlek verscheen op het raam. Ik keek naar de bomen die vanaf de zijkant van de weg langs flitsten. Damian had ondertussen zijn oogjes weer geopend en keek me glimlachend vanaf mijn schoot aan.

‘Heej Liefje, lekker geslapen?’ fluisterde ik hem toe, terwijl ik langzaam met mijn vinger langs zijn gladde en zachte wangetje streek. Het was niet te geloven hoe veel hij Bill leek. Als hij net zo oud zou zijn als Bill zouden ze als twee druppels water op elkaar lijken. Dezelfde ogen, hetzelfde gezicht. Alleen zijn oortjes heeft hij zo te zien van mij want die zijn puntig gevormd als die van een elfje en dat was hij. Hij was mijn elfje.

De taxi stopte en we stonden voor het gebouw waar een enorme rij stond te wachten voor het gebouw. Ze waren echt populair geworden. Ik betaalde de man en stapte de taxi uit om me vervolgens een weg te banen door de mensenmassa. Ze gingen niet opzij, ze dachten waarschijnlijk dat ik een fan was, maar dat was ik niet, verre van. Ik hield Damian stevig vast zo dat hij niet uit mijn handen kon glippen. Na een half uur hevig duwen kwam ik aan bij de artiesteningang van het gebouw. Er stond een bewaker voor die me tegenhield.
‘U kunt niet naar binnen, mevrouw’ zei hij, terwijl hij me op een afstandje hield.
‘U berijpt het niet, meneer. Dit is Bill’s zoon, hij moet hem zien’
‘Leuk geprobeerd’ Hij wenkte een paar anderen dat ze moesten komen en me weg te moeten halen.

Ze pakten me vast en trokken me bij de deur vandaan.

‘U begrijpt het niet! Ik moet hem zien!’ roep ik wanhopig, maar de man luisterde al niet meer. Het was zinloos. Hij was onbereikbaar. Ik zou hem nooit meer zien. En hij zou Damian nooit meer zien. Een traan liep over mijn wang. Ik werd buiten de hekken neer gezet. En moedeloos zakte ik op grond, terwijl de tranen op Damian’s hoofdje drupten. Hij reikte met zijn kleine handje naar mijn gezicht waar hij een traan wegveegde met zijn hele handje.

‘Kom Damian, we proberen het morgen wel weer’ verzuchtte ik en ik liep samen met Damian naar de eerstvolgende bushalte.

Eenmaal aangekomen bij het hotel waar ik in verbleef checkte ik en liep ik gelijk daar naar mijn kamer. Ik had gevraagd om een wiegje en die stond zoals afgesproken naast het raam. Ik legde Damian erin en ik liep de badkamer in. Ik bekeek mezelf in de spiegel en toen braste ik in huilen uit. Ik zakte op de grond en ik begon te hoestten. Zo overstuur als ik die dag was was ik nog nooit geweest.

Met mijn gezicht nog rood van het huilen ga ik voor de televisie zitten. Ik zet hem op een muziekzender en dan komt er een artikel van Tokio Hotel voorbij. Ik wil hem wegzappen, maar toch trekt het mijn aandacht. Ik hoor dat er een persconferentie is in de hal van dit hotel. Het is toch echt te toevallig. Alsof het lot wil dat Bill en ik weer bij elkaar komen. Nee, Megan niet aan denken, je bent voor Damian niet voor jezelf. Ik pakte Damian uit zijn wiegje en voedde hem, daarna kroop ikzelf mijn bed maar in. Ik moest morgen fit zijn wilde ik met Bill in aanraking komen.

De volgende ochtend hoorde ik al allemaal geluid beneden, het was nu of nooit. Ik kleedde mij en Damian aan en liep naar beneden….

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.