Hoofdcategorieėn
Home » Overige » Leegte in mijn hart » Hoofdstuk 1
Leegte in mijn hart
Hoofdstuk 1
Donderdag 12 februari 2009.
Pauline zat vrolijk met haar vrienden op een bankje op de speelplaats. Ze hadden net gegeten. Het was eigenlijk nog wel een mooie dag. Het was wel koud, maar het regende of sneeuwde niet. Het volgende uur hadden ze test Frans dus iedereen was alles nog eens aan het herhalen en aan elkaar aan het opvragen. Op weg naar het lokaal komt er iemand van het secretariaat naar Pauline.
“Na het eerste uurtje moet je jouw boekentas maken en naar het onthaal komen, je mama komt je halen.”¯ Vertelde mevrouw Sylvie.
“Oké, waarom misschien?”¯
“Geen idee, er is daarnet naar de school gebeld om dat te laten weten, weet je soms waar je zus nu les heeft? Ze moet het ook weten.”¯
“Ja, ze heeft nu twee uur L.O.”¯ De tweede bel ging dus Pauline haastte zich naar de klas.
Na de test, waar ze natuurlijk voor gebuisd zou zijn kregen ze les over de werkwoorden, maar Pauline was niet met haar gedachten bij de les. Ze bleef zich maar afvragen waarom ze eerder zou worden opgehaald. Amber porde haar, blijkbaar had de lerares een vraag aan haar gesteld.
“Pauline, je punten voor Frans zijn veel te laag dus je kan het gebruiken om op te letten. Gelieve dit dan ook te doen!”¯
“Sorry mevrouw.”¯
“Kan je nu het volgende werkwoord voor mij vervoegen?”¯
Pauline probeerde wat beter op te letten, ook al dwaalden haar gedachten nog geregeld eens af. Het lesuur leek wel een eeuwigheid.
Eindelijk ging de bel. Pauline maakte snel haar boekentas en ging toen naar het secretariaat. Daar vertelden ze haar dat ze even moest wachten in de gang van de lerarenkamer.
Ze zat daar nog geen twee minuten of ze zag haar moeder al komen. Ze lachte even en zwaaide. Haar moeder zwaaide slapjes terug maar kon haar lach niet beantwoorden. Pauline vroeg zich af wat er was, zou haar oma een terugval gehad hebben en weer in het ziekenhuis liggen? Het zou al de derde keer zijn.
Haar moeder was bij haar en gaf haar meteen een knuffel. Ze had geweend besefte Pauline.
“Wat is er?”¯ haar moeder keek haar hulpeloos aan.
“Het is Frankie, Frankie is… hij is… hij is gestorven.”¯ De woorden drongen niet door. Pauline had ze wel gehoord, maar het was alsof ze in een andere taal gesproken waren en ze ze nog moest vertalen.
Om de hoek hoorde ze haar zus vrolijk praten met mevrouw Sylvie. Toen drong de waarheid tot haar door maar ze kon het niet geloven, ook al vertelden de ogen van haar moeder dat het de waarheid was.
“Hoe?”¯ fluisterde ze omdat ze bang was dat haar stem het zou begeven als ze normaal zou praten. Nu werd de gepijnigde blik in haar moeders ogen nog duidelijker.
“Hij heeft zelfmoord gepleegd.”¯ Bij deze woorden kon ze haar tranen niet meer houden. Camille kwam om de hoek en zag hen wenen. Ze vroeg wat er was maar op dat moment kwam de directrice haar kantoor uit en vroeg aan mama om mee te gaan naar binnen. Camille keek vragend naar Pauline, maar die kon niets zeggen. Ze gaven elkaar een knuffel, en waarschijnlijk bijna onverstaanbaar fluisterde ze wat er was. Voor een ander was het bijna onverstaanbaar, maar bij Pauline bleven de woorden zich maar herhalen in haar hoofd. Ze gingen mee binnen bij de directrice waar er gesproken werd over hoelang ze van school mochten wegblijven om het te verwerken. Tijdens dit gesprek bleven de woorden door haar hoofd spoken en ze zat stilletjes te wenen. Ze kreeg een glas water. Ze was er aan de ene kant wel blij mee, want dan kon ze de krop in haar keel wat verzachten, maar aan de andere kant voelde ze zich er ook misselijk door.
Na een tijdje stonden haar moeder en zus recht. Ze besefte dat ze ook moest gaan staan. Het voelde alsof ze op automatische piloot stond. Als ze aan de deur van de directrice stonden ging de bel. Over enkele seconden zou de hele school hier passeren en haar zien wenen, maar dat kon haar niet schelen. Het enige waar ze aan dacht was haar broer.
Ze hoorde mensen praten, vaag besefte ze dat het tegen haar was. Eva vroeg wat er was. Blijkbaar was er antwoord gegeven, maar ze wist niet of ze dat zelf had gedaan of iemand anders, maar plots werd ze geknuffeld door haar vrienden. Amber beloofde dat ze zou zorgen dat haar boeken aangevuld werden. Ze hoorde de directrice tegen haar vrienden zeggen dat ze dit niet aan iedereen moesten vertellen en dat ze naar de speelplaats moesten gaan. Ze kreeg nog een knuffel en een paar mensen legden hun hand even troostend op haar schouder, toen waren ze weg.
Pauline voelde een leegte in haar hart.
Een leegte waarvan ze wist dat die er vanaf nu altijd zou zijn.
Reacties:
Wauw wat een prachtig geschreven en een goede beschrijving van je emotie
Ik kan niet zeggen dat ik je pijn voel, want ik heb nooit hetzelfde meegemaakt. Toch zou je het niet beter kunnen omschrijven als dit echt fantastisch. ik zit helemaal in het verhaal.
zou ik een melding mogen bij het vervolg?
Love it
Wat mooi geschreven!
En ik ben het helemaal eens met realMe! Je brengt je emotie heel goed over!
Ik voel gewoon de pijn...
Mag ik een melding als je verdergaat?
Heel mooi!
xxxxx Nadine
man, ik it hier echt te huilen, jij
hoe jij zulke gevoelens in woorden kunt omzetten,
fantastisch gewoon
Lieve hemel...
Wat vreselijk..
Het is zo prachtig geschreven, normaal gezien lees ik geen verhalen in de bijstaande persoon dus die niet geschreven is in de ik-vorm.
Maar dit is gewoon té mooi om het niet te lezen !
Love it !
x
Wauw, this really shocked me...
Het is echt zo prachtig. Ik zie dat de reacties
al oeroud zijn, maar ga je hier nog mee verder?
Want dan wil ik zekerweten een melding!<3
x