Hoofdcategorieėn
Home » All Time Low » Cause I'll Be Damned If I Do Ya, Damned If I Don't! » Why DonĆ¢ā‚¬ā„¢t You Say So?
Cause I'll Be Damned If I Do Ya, Damned If I Don't!
Why DonĆ¢ā‚¬ā„¢t You Say So?
Ik werd licht in mijn hoofd. Dit was veel te snel voor me. Veel te snel. Niemand wist überhaupt nog van onze relatie af, wat eigenlijk wel gek was, sinds er tot op de dag van vandaag paparazzi je zaten te achtervolgen tot je dood. Met een hand steunde ik op het zand om niet achterover te vallen en knipperde snel met mijn ogen. Langzaam ademde ik in en uit en kwam weer op aarde. Met veel moeite grijnsde ik zuur naar Alex en zijn uitdrukking ging van hoopvol naar verward.
“Nou?”¯ vroeg hij.
Ik vond mijn stem weer en dacht na over wat ik tegen hem ging zeggen. Uiteindelijk wist ik het mooi te plaatsen.
“Alex,”¯ begon ik en mijn stem trilde, “Alex, ik zou het heel graag willen…”¯
“Maar?”¯
“Later,”¯ fluisterde ik.
Verontwaardigd keek Alex me aan en begon aan een plukte haar te draaien. “Dan niet,”¯ zei hij hard terwijl hij opstond. Hij begreep het niet. Ik greep zijn pols beet en trok hem op de grond. Ik hield hem daar en greep beide schouders vast.
“Alex,”¯ zei ik serieus en keek in zijn bruine ogen, die nu bijna zwart leken door de zon die net was ondergegaan, “Alex, luister.”¯
Alex mond bleef een harde lijn en hij keek schuw rond, alsof hij op een bepaald moment uit mijn greep ging ontsnappen en weg ging rennen.
“Gaskarth, het… Ik ben er nog niet klaar voor,”¯ zei ik en mijn stem klonk zwakker dan gepland.
“Je weet dat ik van je houd, je weet dat ik het liefst elke seconde het jaar met je wil doorbrengen..! Ik zou het liefst hier vandaan willen, met zijn tweeën ontsnappen en naar een verre planeet gaan in een ander zonnestelsel, maar dit… Het is te veel liefde. Voor nu. Over een jaar misschien. Geef me drie, vier maanden. Geef me de tijd…”¯
Bij elk woord verzwakte mijn grip en ik hapte naar adem om het hem uit te leggen.
“Je moet weten dat niemand het nog weet buiten onze bands. Niemand, Alexander.”¯
Alex schudde mijn handen van zijn schouders en stond op. Zonder een woord te zeggen draaide hij zich om.
“Probeer het toch te snappen!”¯ riep ik en haastig stond ik ook op.
Ik rende naar hem toe en pakte een schouder.
“Ik weet dat het pijn doet,”¯ fluisterde ik, “Ik heb zulke pijn een paar maanden gevoeld.”¯
Ik draaide hem om en kuste hem zacht, maar ik voelde dat hij niets terug deed.
“War is er?”¯ vroeg ik.
“Niets,”¯mompelde Alex, “Ik ben gewoon moe, dat is alles.”¯
Een goedkope smoes. Ik voelde dat hij binnenin pin had en het leek of ik die pijn ook voelde. Nee was een hard woord.
“Ik begrijp het wel, daar niet van…”¯ begon Alex.
“Maar?”¯
“Niets, het is niets.”¯
Voordat ik wat kon zeggen viel hij me in de rede en zei: “Laten we naar huis gaan.”¯
We liepen naar Alex auto en we stapten in. Alex mompelde wat en ging de auto weer uit en liep het strand weer op. Gitaar vergeten.
Moe en schuldig keek ik uit het raam en zag een paar schaduwen ronddwalen. De bijna onzichtbare contouren van de fototoestellen hingen en profil om hun nek en al gauw realiseerde ik me dat het misschien wel paparazzi konden zijn. Het kon me niet veel schelen en met een zucht leunde ik met mijn hoofd tegen het raam, terwijl Alex geruisloos terug kwam. Tijdens de rit naar huis zeiden we niets.
Reacties:
Ah, wat zielig! Maar Alex kan dat toch wel begrijpen? Hoop ik.. ):
Schnelllll verder!