FanFic.nl

He... and Me?

hoofdstuk 4.3

Ik kan een grinnik niet onderdrukken als ik hun gezichten zie. Als ik Jacob’s gezicht zie. ‘Nou weet je hoe ik me toen voelde. Verraadde.’ De geur word steeds sterker. Ik voel Alec’ greep weer om me verstevigen.
“Kun je me alsjeblieft loslaten Alec. Ik ga niets doen.”� Ik fluister het zo dat alleen hij het kan horen. Zijn armen vallen van mij af. Zodra ik de ruimte heb, spring ik een stuk naar achteren. Achter Alec. Ik stop met ademen, alleen al om niet de geur te ruiken. Steeds zenuwachtiger loop ik op en neer. ‘Je gaat niet als een angsthaas weglopen.’ Weer kijk ik op, richting Jacob. Hij kijkt me nog altijd verslagen aan. ‘Oh, dat had ik beter niet kunnen doen.’ Woede welt weer in me op. Mijn gehoor spitst zich naar het gekraak in het bos. Naar het gekraak dat van Zijn beweging afkomt. Dat weet ik honderd procent zeker. Ik span mezelf helemaal aan. klaar voor de aanval, mocht die komen. Ik voel dat Alec zijn gave op me probeert.
“SJezus Bella, waarom laat je me je niet helpen?”� Alec staat voor me met een bezorgd gezicht. Dan gaat alles heel snel. Edward komt uit het struikgewas gesprongen. Ik zet gelijk af van de grond om hem aan te vallen. Een laag diep gegrom verlaat mijn mond. In mijn ooghoek zie ik Alec achter me aanspringen. Edward staat alleen maar verward voor zich uit te kijken. Ik heb net niet genoeg tijd om hem goed vast te grijpen. Ik voel Alec zijn armen om me heen slaan en me bij Edward vandaan trekken. Ik worstel hevig tegen. Niet van plan op te geven, zoals anders. In mijn ooghoeken zie ik de andere Cullens, de Denali’s en de rest van de roedel aankomen. Het doet me niets.
“Alec laat me los!”� Grom ik, als ik niet zo snel los kom als ik zou willen. Ik graaf in mijn gaven, op zoek naar die van Alec. Echter nog voor ik hem heb gevonden, voel ik die van Jane voorbij komen. Ik laat hem in me opwellen. Richt mijn blik niet meer op Alec maar kijk Jacob vuil aan. Hij krimpt ineen van de pijn. Geschokt zie ik iedereen van hem naar mij kijken. Dan ontmoeten mijn ogen de zijne. Jacob hoor ik ergens naar lucht happen. Dat zegt mij dat hij mijn gave niet meer over zich heeft. Met alles wat ik in me heb, laat ik het me uit me komen. Al mijn verdriet, mijn pijn, mijn eenzaamheid, alles. Alles wil ik hem laten voelen. Voor mijn ogen zakt hij in elkaar. In het begin kan hij niet eens gillen. Niet eens het zachtste soort geluid maken. Alleen maar kronkelen van de pijn, toch krijgt Hij het nog voor mekaar om me aan te kijken. Pas dan komt er een schreeuw. Een schreeuw die door merg en been gaat. Jasper kijk gepijnigd, Alice angstig, Esmée medelevend, Calisle verdrietig, Emmet verward en Rosalie verbaasd. Ik kijk alleen maar voor me. Met een koude uitdrukking op mijn gezicht kijk ik recht in Zijn ogen en hij in de mijne.

Het houdt pas op als ik omhoog spring van een schokt.
“Kate.”� Het is er uit voor ik er erg in heb. Grommend span ik al mijn spieren. Ik worstel nog meer tegen om los te komen.
“Alec, laat me nou is, verdomme, los!”�
“Nee!”� Dan ben ik los. Alec kijkt me raar aan.
“Hoe….?”�
“Ik doe toch niets?”� Zeg ik liefjes, zijn zin onderbrekend. Ik voel gewoon iedereen zijn verbaasde blik om me richten door mijn persoonlijkheid verandering. Ik glimlach liefjes naar hun. Huppel naar voren. Pak Edward’s hand vast en trek hem in één beweging overeind. Een prikkel loopt door mijn hand. Daarna huppel ik weer terug naar Alec. Overal om me heen hoor ik stemmen. Verbaast kijk ik rond me heen. Dan pas herinner ik me de prikkel van net. Het zijn geen stemmen wat ik hoor, maar gedachten.
“Wat ik nog steeds niet begrijp is dat ik je nog steeds niet kan horen.”� Verward kijkt Edward me aan. Ik lach alleen maar liefjes.
“Weet ik ook niet.”�
“Ik wel, en ik denk dat dat ook kan verklaren dat wat je net bij Edward deed een gave was, maar toch ook weer niet.”� Voor het eerst sinds alles is begonnen, zegt Eleazar iets.
“Ze is een schild en iets wat ik niet weet. Een deel ervan lijkt op Jane’s gave. Alleen is dit meer val hoeveel pijn je ze wil laten voelen. Bij Jane is de hoeveelheid pijn altijd hetzelfde bij jouw niet, jij kan het instellen.”�
“Van dat schild wist ik niet, maar wat dat andere is, weet ik wel.”� Lachend kijk ik naar Eleazar. Blij met mijn nieuwe “oude”� gave loop ik richting de bossen. Ik wil hier weg.

Reacties: