FanFic.nl

Linda, de Protector// AFGELOPEN

Hoofdstuk 3

Ik werd door de hand het licht binnengetrokken. Ik moest even knipperen voordat ik weer iets zag. Een vrouw met grijs haar keek me aan. Pas na een tijdje drong het tot me door dat de vrouw mijn oma was.
‘Oma? Is dit de hemel?’, vroeg ik.
‘Rustig meisje. Jou tijd is er nog niet. Er gaat wat belangrijks gebeuren. De pijn begint zo. Tot over twee dagen.’
Opeens voelde ik een helse pijn door me heen gaan. De steek begon in mijn buik en verspreidde zich langzaam door mijn lichaam. Het voelde als duizenden messen. Duizenden messen die langzaam in mijn hele lijf werden gestoken. Stuk voor stuk.
Ik begon op mijn lippen te bijten. De pijn moest stoppen. Ik mocht niet gillen. Niemand mocht me zo zien. Uiteindelijk hield ik het niet lang meer vol. Het beeld werd wazig voor mijn ogen en de pijn bleef doorgaan. Hoelang nog? Twee dagen? De pixels begonnen naar grijstinten te gaan. Ik mocht niet flauwvallen. Ik moest wakker blijven. Wegblijven uit het zwarte gat. Alhoewel het er wel aanlokkelijk uitzag. Misschien voelde ik dan geen pijn meer. De pixels werden steeds grijzer en uiteindelijk werd alles zwart.
Ik zat in het zwarte gat. Het was beter zo. Ik voelde geen pijn. Ik ging tegen de zwarte wand aanzitten.
Dood is vredig. Dit was het einde. Oma had ongelijk. Alleen de dood kon zoveel pijn veroorzaken.
Opeens begon het zwarte gat te vervagen. De pixels kwamen terug. Het licht was fel. Ik knipperde een paar keer. Ik zag het bos voor me. Ik had geen pijn meer.
Zo voelde dus de dood? Was ik een soort van geest nu? Weer kwam er wit licht voor me. Nu werd ik vast naar de hemel gebracht. Ik zou mijn oma weer zien. De warme zorgzame, maar toch bezorgde blik die ze me altijd gaf weer zien. Het voelde vertrouwd. Ik pakte de uitgestoken hand weer vast en zag dat het mijn oma was.
‘Meisje, je bent niet dood. Je bent een Protector geworden.’, zei ze.
Ik keek haar vragend aan. Niet dood? Protector? Ik was vast aan het dromen?
‘Je moest me geloven meisje. Een Protector beschermt de wereld. Ze is onverwoestbaar en heeft de krachten van de elementen. Protector zijn zit in je bloed. Het wordt van oma op kleinkind overgedragen.
Voordat ik je weer naar de Aarde stuur, moeten we kijken welk element bij jou het sterkste is.’
Alle woorden duizelden om me heen. Protector? Onverwoestbaar? Elementen?
‘Oja misschien is het ook handig om te weten, dat je niet meer bij je familie kan wonen. Je veranderd namelijk niet meer. Totdat je een dochter krijgt. Dan ga je verder met je leven en wordt je weer oud. Maar houd het een tijdje vol, voor je kleinkind. Ik moet er niet aandenken dat iemand op zijn zevende al een Protector wordt.’
Ik knikte. Ik snapte alle informatie denk ik. Als het een droom was, was het wel een goede droom.
Mijn oma begon mijn bruine krullen op te steken. Ze pakte een spiegel en liet me haar zien. Om mijn hals hing een ketting.
Opeens legde ze haar hand op de hanger aan de ketting. Ik voelde de aarde onder me trillen, daarna voelde ik de wind langs mijn oren, het vuur naast me ruisen en het water onder me vloeien.
‘Wind is het sterkste bij jou.’, zei ze alsof het niets was.
Ze deed me ketting af en gaf het aan mij.
‘Zorg dat deze ketting nooit van je af wordt gepakt.’ Ik knikte. Ze vervolgde haar verhaal: ’Het middelste steentje staat voor je hoofdelement, wind. De vijf bloemen daarom heen zijn alle elementen. Water, wind, lucht, vuur, aarde en geest. De stenen daarom heen staat voor de rang die je hebt.’
Ze telde mijn stenen. ‘Tien. Je.. Je bent de sterkste. De leider.’
Ze kuste me.
‘Veel succes, meisje. Onthoudt dat je opzoek moet naar je oude vrienden, de Cullens en naar Seth Clearwater.’
Ik knikte en toen kwam weer een wit licht. Het bos werd langzaam aan zichtbaar. Seth zou niet zo groot probleem zijn, maar de Cullens waren verhuist. Eerst naar Seth toe.

Reacties: