FanFic.nl

One-shot: De dood.

Het einde

Ik heb altijd van haar gehouden, meer dan een vriendin zou moeten. Ik heb ook altijd geweten dat ze niet zo van me houdt. Ik hou van haar en ik kan er niet omheen. Als ik alleen al naar die ogen kijk voel ik schuld. De schuld dat ik haar niet vertel wat ik voor haar voel. Schuld dat ik haar nu ga verlaten. Maar ik kan het gewoon niet, ik kan niet leven met dit geheim. Ik kan het ook niet riskeren om het haar te zeggen, om haar te vertellen dat ik van haar hou, dat ik verliefd op haar ben.

Ik loop naar de badkamer, naar het scheermesje en pak het vast. Ik denk terug aan de eerste keer dat ik Mitchie ontmoette.

Flashback

Het was de eerste dag van de kleuterschool. Mitchie en Alex moesten van de juf naast elkaar zitten. De eerste woorden waren verlegen maar vriendelijk.

“Hoi, ik ben Alex”� begon ze maar, omdat Mitchie niks leek te willen zeggen.

“Ik ben Mitchie”� verlegen steekt Mitchie haar hand uit. Alex nam hem aan en glimlachte naar haar. Mitchie glimlachte terug.

End of flashback

Natuurlijk had ik niet gelijk op mijn 3e jaar van haar gehouden. Ik begon pas echt iets voor haar te voelen toen ik 12 was. Ik heb de liefde vanaf die tijd onderdrukt. Totdat ik 16 werd. Op mijn 16e verjaardag keek ik in haar ogen en ik wist zeker dat ik echt verliefd op haar was. Ik durfde het ook te erkennen.

Op mijn 19e verjaardag had Mitchie had een surprise party voor me georganiseerd. Toen het feest al bijna ten einde was begon Mitchie met me te dansen. Niet op de normale manier, maar op zo’n verliefde manier. Mitchie had duidelijk te veel gedronken. Ik vond het wel leuk, dat ze met me flirte. Ik realiseerde toen pas echt dat ik al die tijd van haar gehouden heb, dat ik verliefd op haar ben.

Ik leg het scheermesje op mijn linkerpols en begin met een krachtige ruk te snijden. Ik voel het bloed mijn arm verlaten. Ik pak het mesje met mijn linkerhand beet en snij in mijn rechterpols. Ik voel nog meer bloed mijn lichaam verlaten. Ik val neer door het bloedverlies. Ik voel me wegzakken.

Ergens ver weg hoor ik de voordeur opengaan en ik hoor iemand mijn naam roepen. Ik reageer niet, ik blijf hier liggen. Ik voel me verder van de aarde wegzakken. Ik hoor de badkamerdeur opengaan en iemand naar adem snakken.

“Alex?”� hoor ik een stem zeggen ergens in de verte. Het was een bekende stem, eentje waardoor ik altijd vlinders in mijn buik krijg. Het is Mitchie.

Mitchie rent naar met toe en kijkt me met bange ogen aan.

“Waarom?”� Het was een zachte fluister, ze kijkt me vragend aan met tranen in haar ogen.

“Ik ben verliefd op je.”� weet ik eruit te krijgen, ik voel me langzaam nog verder zakken.

Het enige wat Mitchie doet is haar lippen tegen de mijne drukken, dat is het laatste wat ik voelde.

“Ik ben ook verliefd op jou”� was het laatste dat ik nog hoorde, ik word nu helemaal weggetrokken naar het donker.

Ik had ongelijk, Mitchie hielt van me, meer dan zou moeten.


Dat was het einde van Alexandra Margarita Russo, zelfmoord gepleegd omdat ze dacht dat haar grote liefde niet van haar hield, maar dat deed ze dus wel.

A/n: Gewoon een one-shot dat ik moest schrijven…

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.