FanFic.nl

Forget About It.

Hoofdstuk 1: We've Got All The Time In The World.

Summer 1998

“Squad 934, kun je me horen, over?”�
Het negenjarige meisje veegde met het waterpistool in haar hand het zweet van haar voorhoofd af terwijl ze in de andere de walkietalkie bevend vast had.
Ze wachtte op een antwoord van haar beste vriend.
“Squad 934, waar ben je?”� siste ze door de walkietalkie heen. Met haar rug tegen de muur gedrukt laadde ze haar wapen.
Ze schrok zich dood toen ze zijn stem hoorde, en de walkietalkie viel met een hard geluid op de grond.
“Je vergeet weer over te zeggen,”� zei het licht geïrriteerd.
“JACK! IK DACHT DAT JE DOOD WAS!”�
“Over. Nu doe je het weer.”�
“Dat is niet grappig,”� zei ze en keek met een boos gezicht om het muurtje waar de vijandelijke troep stond, hun wapens geladen en ze keken alert om zich heen, natuurlijk hadden ze haar horen schreeuwen.
“Rustig, Eden. Sorry, over,”� klonk Jacks stem door het kleine apparaat.
“Squad, 975, over,”� fluisterde ze in het ding.
“Ja, wat, over,”� hoorde Eden van de andere kant.
“Heb je Squad 936, 926 en 935 bij je?”� vroeg ze nerveus.
“Je vergeet het weer te zeggen, over,”� ze Jack weer. Eden negeerde het en keek weer bang om het muurtje heen.
“Shit, ze zien me, over,”� siste ze.
“Je mag niet schelden van je ouders, over,”� zei Squad 975.
“Whatever. Ik sprint vanaf de rechtervleugel. Daarna komt Jack -”�
“Squad 934, niet Jack, over.”�
Eden zuchtte. Omdat zij een meisje was plaagden ze haar. Soms wenste ze dat ze een jongen was, maar helaas, dat was onmogelijk. Ze was een tomboy, en ging alleen met jongens om.
“Daarna komt Squad 934 en zijn gang vanaf de linkerkant. 975, jij komt met een verrassingsaanval nadat ik een sein geef, begrepen, over?”�
“Helemaal, Captain, over,”� zeiden ze bijna in koor.
“Oké. Ik tel tot drie. Dan ga ik rennen. Jack, wacht drie seconden en ga dan ook ten aanval.”�
“Je vergeet- Ach laat maar. Begrepen, over,”� zuchtte de negenjarige aan de andere kant.
“Drie, twee, een…”� mompelde Eden in zichzelf.
Toen namen haar voeten het commando over en ze sprintte het open pleintje op, wat recht in de volle zon lag. Er kwam een rechte waterstraal uit het geweer en ze raakte een vijandige troep.
“JACK!”� schreeuwde ze.
Ze keek vertwijfelt naar links en zag de tienjarige met het zwarte haar en knalgele pistool uit het niets opdoemen.
Daarna kwam de rest in volle aanval van de linkerkant.
“Mijn gang, POSITIES!”� gilde Eden luid en al snel zag ze dat haar groep al naast haar stond aan te vallen.
Net toen Eden het sein wilde geven, raakte iets haar oog. Het was nat en koud, zoiets wat je wilde hebben op een warme dag als dit.
“Mayday, mayday! Take cover!”� zei ze hyper en liet haar geweer vallen. “SQUAD 975!!!”� was haar laatste schreeuw.
Ze liet zichzelf op de grond vallen en deed haar ogen dicht, het gegil van het slagveld zorgde ervoor dat ze wakker bleef.

Waar Jack was, was Eden. Werd Jack geroepen, dan kwam zij ook. Moest Jack nablijven, dan deed Eden haar best om ook na te kunnen blijven. Elke dag gingen ze samen naar school en maakte ze samen hun huiswerk, ook al was het resultaat dat ze wat anders gingen doen. Als Jack iets niet leuk vond, vond Eden het ook bagger. En andersom. Had Jack pindakaas op zijn brood, dan wilde Eden dat ook. Ze werden vaak gekoppeld en geplaagd dat ze verliefd op elkaar waren, maar dat was niet zo. Ook werden ze vaak “de tweeling”� genoemd.
Jack en Eden waren onafscheidelijk.

Reacties: