FanFic.nl

Like a dream.

Hoofdstuk 25

“Komaan, verder doen! Maak die bewegingen af! Niet verzwakken, jongens!”� brulde Guillaume. Gitte was enorm buiten adem. Het was nu woensdagnamiddag zeventien maart en ze oefenden de choreografieën in voor hun opdracht in de paasvakantie. Ze waren het voorprogramma van een soort karaoké-act. Het zag er alleszins leuk uit om te doen. Elke show vond plaats in één of andere kuststad in het weekend. De zes bestemmingen waren Blankenberge, Oostende, Middelkerke, De Panne, Nieuwpoort en Knokke. Het was een initiatief van die zes grote badsteden. De bedoeling was dat ze telkens op een groot plein de aanwezige bezoekers wat entertainden en opwarmden, terwijl ze hun boekjes met lyrics voor de karaoké kregen. Ze zouden de choreografieën uitvoeren die ze ook al hadden gedaan tijdens hun eigen voorstellingen en daarbovenop leerden ze er nog drie. In totaal waren dat er dus zes. Met dat oefenen waren ze nu al een week intensief - wat betekende: praktisch elke dag - bezig en daarvoor hadden ze ook al geoefend tijdens weekends en op woensdagen. En die tijd had ze nog steeds echt nodig. Gelukkig was Guillaume nog een even grote beul als anders, want anders zou ze alles te lang laten aanslepen. Nu wilde ze alles meteen kunnen, ze wilde meekunnen met de rest.
“Komaan, Gitte, sneller dansen. Anneleen, maak die bewegingen af!”� schreeuwde hij en hij voegde er grijnzend aan toe: “En Jacob, wat ben jij? Een homo, of zo?!”�
“De pot verwijt de ketel dat hij zwart ziet, hé?”� grijnsde Jacob hijgend, terwijl hij verder danste. Die jongen had geen enkele danservaring voor hij aan de film begonnen was en hij danste gewoon de pannen van het dak. Hij was een natuurtalent, al was het niet zo goed voor zijn ego om hem dat te vertellen. De muziek stopte en Gitte zakte wat door haar knieën om uit te blazen.
“Oké, goed gedanst. Neem maar even pauze.”� zei Guillaume en hij leek ontzettend in zijn nopjes omdat hij hen zo afgemat had. Gitte was die dag nog nooit zo snel geweest als op het tempo dat ze naar haar rugzak snelde en haar fles water eruit nam. Grote slokken verdwenen in haar mond, alsof ze nog nooit water had geproefd.
Plots kwam Hugo de oefenruimte in. Hij wenkte Gitte en verdween toen de hoek weer om. Jacob en Anneleen keken haar verbaasd aan.
“Wat heeft de brave meid uitgestoken?”� grijnsde Jacob. “Moeten we naar de directeur?”�
Gitte trok een gezicht en volgde Hugo nieuwsgierig. Ze werden bijna nooit elk apart bij Hugo geroepen, dus ze wilde wel graag weten waar het over ging: ze had toch niet echt iets mispeuterd, hé?
“Hallo! Ik hoop dat de repetities wat vlotten.”� zei hij vriendelijk en hij keek haar onderzoekend aan.
“Ja, hoor. Ik vind het geweldig allemaal.”� zei ze enthousiast. “Maar dat is vast niet waar u het over wilde hebben?”�
“Nee, inderdaad niet, nee. Er zijn recent nogal veel brieven toegekomen voor jullie. Niets bijzonders op zich, maar voor jou zat er wel erg vaak iets van exact dezelfde afzender bij. Zegt de naam Vincent je iets?”�
Gitte huiverde.
“Hij gebruikt vaak krantenknipsels, zelfs om gewoon het adres neer te pennen.”� ging hij verder.
“Hij heeft er ene tijd geleden ook al twee gestuurd.”� slikte ze moeizaam.
“Het zijn er iets meer dan twee deze keer…”� blies Hugo.
“Hoeveel?”� vroeg Gitte.
“Wel, euh -“ begon hij.
“Hoeveel?”� vroeg Gitte scherp.
“Achtentwintig.”� antwoordde Hugo met tegenzin.
“Achten- achtentwintig?”� vroeg ze geschokt. “Die kerel is gestoord. Mag ik ze straks eens lezen?”�
“Ik weet niet of dat wel zo’n goed idee is, Gitte. Dit begint verdacht veel op stalking te lijken en de inhoud van zulke brieven -”�
“Ik wil ze lezen.”� hield ze vol.
“Goed, kom dan straks even naar mijn kantoor.”� mompelde Hugo uiteindelijk.

“Je hebt gewoonweg een eigen persoonlijke stalker!”� riep Julie uit. Gitte was na haar repetitie nog even naar diens huis gefietst om haar te vertellen over vandaag, voor ze weer verder ging naar haar toneelles. Hun toneelstuk - wat meteen ook hun examen was - vond plaats in mei, nog een kleine twee maanden dus.
“Euh, kan dat iets minder enthousiast klinken, alsjeblieft? Dat is dus totaal niet grappig, hé.”� zei Gitte chagrijnig.
“Komaan, hé, Gitte, bekijk het van de positieve kant!”� pestte ze haar. Gitte trok een gezicht.
Het was echt abnormaal wat die Vincent allemaal schreef. Hij beschreef tot in detail hoe mooi hij haar vond, soms zaten er stukken tekst uit de bijbel bij, hij hemelde haar op, deed oneerbare voorstellen, maar wist ze mooi te verpakken zodat hem amper iets ten laste gelegd kon warden en waarschuwde haar dat hij haar de laatste tijd ‘al dikwijls had gezien’. Ze kreeg er de kriebels van.
“Heb je die brieven bij?”� vroeg Julie gretig.
“Hugo wilde ze bijhouden. Hij zei dat het beter was om de politie te waarschuwen.”� antwoordde Gitte.
“De politie? Gaat dat niet wat ver?”� vroeg Julie aarzelend.
“Ja, misschien wel een beetje. Maar die gast heeft op één maand tijd zo’n dertigtal brieven geschreven! Als het al geen echte stalker is, heeft hij me toch wel even van mijn stuk gebracht. Die gast is gestoord.”� zei Gitte. “Bovendien gaat de politie niet echt iets doen. Ik krijg geen bodyguards of zo. Ze gaan die brieven vergelijken met andere brieven van mensen die al veroordeeld zijn voor dergelijke feiten. Ze proberen ook vingerafdrukken te vinden, maar daar heb ik niet echt goede hoop in. Hij is zo slim om met letters uit kranten te werken, dan zal hij ook wel nauwkeurig genoeg geweest zijn om handschoenen te dragen.”�
Julie knikte begrijpend en even heerste er een stilte, terwijl ze zichtbaar nadacht.
“Even iets anders: heb jij natuurwetenschappen al geleerd?”� vroeg Gitte. Ze moest er nog aan beginnen en had er echt geen zin in. Ze haatte wetenschappen!
“Nee, maar ik heb morgen toch nog…”� mompelde Julie.
“Morgen? In de middagpauze of zo?”� vroeg Gitte onzeker.
“Nee, morgen na school.”� antwoordde Julie en ze keek Gitte aan alsof ze gek geworden was en onzin uitkraamde.
“De datum is veranderd. Ik neem aan dat je dat niet wist.”� grijnsde Gitte.
“Komaan, zeg! Alles zomaar veranderen? Sorry, hoor, maar dat is gewoon onrespectvol tegenover je leerlingen.”� vloog Julie uit.
“Tja…”� mompelde Gitte.
“En dat mens houdt dus echt geen rekening met haar leerlingen, hé! Wij moeten altijd maar studeren.”� ging ze fel verder. “Dit gewoon zó -“
“Euh, Julie, ging je ook nog iets positiefs zeggen?”� grijnsde Gitte.
“Hou daar nu eens over op, ja? Ik ben niet positief ingesteld, ik ben een doemdenker. En zeker nu. Ik wil geen natuurwetenschappen!”� riep Julie semi-wanhopig en ze stampte op de grond om haar woorden kracht bij te zetten.
“Het zal toch moeten…”� zei Gitte. “Maar bekijk het van de positieve -”�
“”�Er-is-geen-positieve-kant!”� gromde Julie. Gitte kon niet anders dan in lachen uit te barsten.
“Julie, je bent echt zalig vandaag!”� lachte ze.
“Wat? Zielig?”� vroeg Julie en ze had een dodelijke blik in haar ogen.
“Ik zei zí¡lig!”� riep Gitte en ze begon weer te lachen.
“Maar goed, ik moet eens gaan. Ik heb nog toneelles.”�
“ja, en ik moet blijkbaar natuurwetenschappen leren.”� blies Julie geïrriteerd.

Anderhalf uur later zat Gitte met Natalie in het jeugdhuis. Ze wist dat ze beter naar huis zou gaan en beginnen met haar natuurwetenschappen, maar ze had geen ‘nee’ kunnen zeggen toen Natalie had gevraagd om nog iets te gaan drinken. Ach ja, de ene was koppig, de ander indiscreet en zij had geen karakter. Ze had er net een geweldige toneelles opzitten. Het toneelstuk begon eindelijk vorm te krijgen en als ze in deze fase van het proces zaten, vond ze dat altijd de allerleukste lessen van het jaar.
“Vertel eens, hoe zit het nu eigenlijk met Andrew?”� vroeg Gitte.
“Wat moet er zijn met hem?”� vroeg Natalie achteloos.
“Je weet dat ik graag happy couples zie. Hij is toch je type? Zeg niet dat het niet waar is, want ik ken je!”�
Natalie wikte en woog haar woorden en even hing er een stilte tussen hen in.
“Je kent me té goed, dat is het probleem.”� glimlachte ze uiteindelijk. “Natuurlijk is hij mijn type. Hij is lekker macho, maar niet zo’n eikel als zijn beste vriend, hij is blond en heeft een geweldig bruin kleurtje. En toch slaagt hij er in om niet op zo’n mislukt, oranje zonnebank-type te lijken. Hij is groot en atletisch gebouwd en hij is grappig. Oké, ja, hij is mijn type. Maar er is geen vonk, is dat niet het raarste wat je ooit al hebt gehoord? Je geeft mij de meest sexy gast ter wereld met nog eens een geweldig karakter ook en ik word niet verliefd op hem. Hoe is dat mogelijk?!”�
“Tja, he zal gewoon meer tijd nodig hebben. Maar ik ben al blij dat hij niet te veel weg heeft van zijn beste vriend.”� zei Gitte.
“Weet je, nu ik toch in mijn rare bui ben, ga ik eens iets zeggen wat je echt niet gaat geloven. Ik vind dat jij en Nick een prachtig koppel vormen en ik vind Leandro een even grote klootzak als jij, maar… Als ik jullie zie, kan ik er niet aan doen dat ik een bepaalde klik zie. Jullie hebben chemie samen, vraag me niet waarom. Op de één of andere manier is het gewoon zo…”� legde Natalie uit.
Gitte staarde haar aan, terwijl ze nadacht.
“Misschien heb je gelijk. Ik kan me echt niet inbeelden dat ik ooit op hem zou vallen, maar onbewust is er misschien wel een klik. En ik kan mezelf amper begrijpen omdat ik dit zeg.”� zei ze uiteindelijk. Het was moeilijk onder woorden te brengen, het was gewoon een gevoel.
Natalie knikte begrijpend. “Kom, natuurkunde wacht op je en chemie op mij! Als dat geen motivatie is om naar huis te gaan, weet ik het ook niet meer!”�

“Nick Jonas, wat weerhoudt je ervan om mij te bellen?!”� vroeg ze gespeeld boos over de telefoon. “Hoe lang is het geleden?”�
“Dertien dagen en… drie uur en vijfendertig seconden!”� zei hij snel na elkaar.
“Ja, even zielig al hij eruit ziet.”� grijnsde Gitte.
“Venijnig wicht! Ik had het nogal druk met Nicole, snap je? We komen de slaapkamer niet uit.”� grinnikte hij.
“Jij pestkop!”� riep ze. Als hij naast haar had gestaan, had ze hem absoluut een mep verkocht - die haar waarschijnlijk meer pijn had gedaan dan hem.
“Hoe vlotten je repetities?”� vroeg Nick. Gitte antwoordde uitgebreid, aangevuld met grappige anekdotes en vleide zich neer op haar bed. Tegelijkertijd werkte ze de post door, die ze net uit de brievenbus had gehaald. Twee rekeningen voor haar ouders, een brief van de bibliotheek die haar eraan herinnerde dat ze haar boek nog moest binnen brengen, een kaartje van haar tante, die twee weken in Spanje zat… De normale post dus. De laatste was echter zonder afzender geadresseerd aan haar. Ze scheurde hem snel open en begon hem te lezen. Allereerst schoten haar ogen naar het einde van de pagina en ze wilde dat ze dat niet had gedaan. Ze huiverde en heel haar maaginhoud keerde zich om. Ze zag de brief trillen in haar handen. Er stond alleen maar ‘V’ geschreven, maar ze wist zeker dat hij afkomstig was van Vincent. Ze walgde van die naam alleen al. En hoe was hij in godsnaam aan haar adres gekomen?
“Gitte?”� vroeg Nicks stem van ergens ver weg. Ze schraapte haar keel, maar kreeg nog niks onder woorden.
“Gitte?”� herhaalde hij. “Is er iets?”�
“Nee.”� antwoordde Gitte, wanneer ze haar stem had terug gevonden. “Alles is in orde.”�
“Gitte?”� vroeg hij sceptisch. “Het voordeel van een lange afstandsrelatie is het feit dat ik het hoor al je liegt.”�
Gitte zuchtte. “Zie je, ik wist wel dat er geen voordelen waren aan een lange afstandsrelatie.”�
Het bleef stil aan de andere kant van de lijn.
“Goed dan… Het zou eventueel zo kunnen zijn dat ik mezelf een stalker op de hals heb gehaald, dat die me al een dertigtal brieven heeft gestuurd en nu blijkbaar ook weet waar ik woon, maar voor de rest is alles oké, hoor. Niets om je zorgen over te maken.”� ratelde ze. Ze had geprobeerd haar verhaal zo normaal mogelijk te brengen, maar hoorde er zelf een vleugje hysterie in doorklinken.
“Je maakt een grapje, toch?”� vroeg hij aarzelend.
“Ik wou dat het zo was.”� zuchtte ze.
“Heb je de politie gewaarschuwd?”� vroeg hij.
“Ja, maar ze weten nog niet dat hij nu ook weet waar ik woon.”� antwoordde ze.
“Dat zouden ze moeten weten, Gitte. Stalkers kunnen venijnig uit de hoek komen!”� gromde hij.
“Heb je dan ook zo’n last van Nicole?”� vroeg ze sarcastisch.
“Zij is nog nét geen stalker.”� weerlegde hij. “Al heeft ze wel die neigingen. Heb je trouwens mijn brief gekregen?”�
“Je brief? Nee, nog niet. Wat stond er in?”� vroeg ze nieuwsgierig.
“Dat zie je wel als je hem krijgt.”� plaagde hij haar. “Maar goed, ik moet gaan nu. We gaan zo eten.”�
“Wij ook, maar dan wel avondeten.”� zei ze, wetende dat het bij hem slechts één uur ’s middags was.
“Smakelijk!”� zei hij. “Daag!”�
“Jij ook! Kusje!”� antwoordde ze met een smakgeluid.
“Gitte! Komen eten!”� schreeuwde haar moeder zo’n vijf minuten later. “En wat zijn die snippers in de brievenbus?!”�
Snippers? Gitte racete de trap af. Op de tafel lagen tientallen papiersnippers in een plastieken mapje.
“Er staat een boodschap op vanonder, maar ik snap het echt niet.”� wees ze. “En hij komt uit Amerika, dus ik denk dat hij van Nick is, maar waarom verscheurt die zijn eigen brief?”� Bevend nam Gitte het hoesje in haar handen en las de boodschap. “If I can’t have you, no one can.We’ll be together soon, V.”�
Gitte rilde. “Oké, mam, ik moet je iets vertellen, denk ik. En schep niet te veel op, mijn honger is over.”�

Als een zombie keek Gitte voor zich uit in de laatste les op woensdag, Nederlands. Er waren twee dagen over gegaan sinds ze de brief had gekregen. Ze had de politie gewaarschuwd en die probeerden nu vingerafdrukken te achterhalen, maar ze had er geen goed oog in. Hij was te sluw, was hen altijd een stapje voor.
Toen de bel ging, was ze blij dat de namiddag aangebroken was. Ze had toneelles en moest oefenen met Jacob en Anneleen en een drukke namiddag zorgde nu eenmaal voor minder tijd om te piekeren.
Aan de andere kant had ze nu al doemscenario’s in haar hoofd over de terugweg naar huis. Haar mama had geopperd om haar met de auto te komen halen, maar Gitte wilde niet flauw doen. Ze wist dat ze in de stress zou schieten toen ze haar aanbod afsloeg en op de weg naar huis een witte bestelwagen voorbij zag raden, maar ze kon toch wel alleen naar huis gaan met haar vrienden? Ze was niet eens alleen.
Ze sloeg haar rugzak over haar schouder en ging met Julie de trap af.
“Ik heb honger! Ik hoop dat mijn ma eten in huis heeft gehaald, want de laatste tijd staat er echt nóóit iets lekkers op tafel en ik heb honger…”� ratelde die. “Sorry, dat is oninteressant, ik weet het. Nog steeds geen nieuws van stalkerboy?”�
“Van of over?”� vroeg Gitte.
“Allebei.”� antwoordde Julie en ze haalde haar schouders op.
“Geen nieuws. En in dit geval is dat volgens mij geen goed nieuws.”� zuchtte Gitte. “Maar ik heb wel honger. Ik heb al dagen amper iets gegeten. Vanavond eten we pizza!”�
“Toch nog iets positiefs. Hoe hou je dat in godsnaam vol? Ik gil de ziel al uit mijn lijf bij nachtspelletjes in het bos!”� zei Julie.
“Dat is stukken enger, dat geef ik toe.”� lachte Gitte. “En ik ben ook wel bang, maar als ik dat toon, wordt iedereen ook bang en praten ze tegen me alsof ik terminaal ziek ben, omdat ze bang zijn dat iets verkeerds te zeggen.”�
“Oh, maar ik ben al bang, hoor. Ik durf amper de tram op met je.”� grijnsde Julie. Gitte gaf haar een klap.
Plots werd ze aangeklampt en een siddering ging door haar lijd, maar het was maar een kindje uit de lagere school, die aan hun school grensde.
“Mag ik op de foto met jou?”� vroeg ze met een piepstemmetje. Gitte dwong zichzelf om te kalmeren, haalde even diep adem en stemde toen vriendelijk in. Julie wachtte geduldig, maar toen de vrouw haar hele tasinhoud weg kieperde en hen verzocht even te wachten omdat ze haar fototoestel niet vond, haalde ze al snel haar wenkbrauwen op.
“Git, ik wacht op je aan de tramhalte, goed?”� meldde ze en ze liep achter Charlotte aan, die samen met hen de tram nam. Net op dat moment vond de vrouw haar fototoestel terug, excuseerde ze zich uitgebreid en nam een foto van haar dochter en Gitte, die op haar hurken ging zitten om op ooghoogte met het meisje te staan.
“Dank je wel!”� piepte ze en ze knuffelde Gitte even. Die voelde zich meteen een stuk beter. Hier deed ze het toch voor?
“Graag gedaan, hoor.”� zei Gitte joviaal en ze aaide even over de kruin van het meisje. Die zwaaide en verdween toen.
De speelplaats was al behoorlijk verlaten en Gitte haastte zich naar de tramhalte. Opnieuw werd ze echter vastgenomen en aanvankelijk dacht ze dat het een ander kindje was, maar deze hand was veel sterker en duwde haar een dicht struikgewas, dat ook nog deel uitmaakte van het schoolterrein, in.
Ze voelde schrammen ontstaan en een druppel bloed over haar gezicht rollen. Ze probeerde takjes uit haar gezicht te houden, maar die bleven maar komen. Tegelijkertijd voelde ze de hand van haar arm naar haar zij verplaatsen. Ze probeerde haar belager te zien en zag een man van middelbare leeftijd voor haar staan met licht grijzend haar en een dikke snor. Hij zweette enorm en was nogal rood aangelopen.
“Eindelijk zijn we samen!”� hijgde hij met een vettige, zalvende stem. Zijn vingers kropen onder haar jas en ze gilde. Naar haar mening was het allesbehalve luid, maar hij kreeg een venijnige blik in zijn ogen.
“Doe nu niet alsof je dit niet wil. Je hebt hier zo lang op gewacht, net als ik, dat voel ik gewoon.”� gromde hij en hij hield zijn hand voor haar mond. Gitte wist amper wat ze deed en beet in zijn vinger. In een reflex haalde hij die weg en Gitte schreeuwde nogmaals, luider deze keer. Iemand moest dit toch horen?!
Hij haalde een propje uit zijn zak en stopte dat hardhandig in haar mond. Ze dacht dat ze dat er wel uit zou krijgen, maar kon er niet met haar handen bij, aangezien hij die vast had.
Toen ze zijn vingers weer omhoog voelde kruipen, probeerde ze uit te halen, maar hij nam haar pols vast en draaide hem om. Gitte gilde het uit van de pijn, maar ze hoorde niets, alleen een klein geluidje, dat hem niet eens opviel.
Ze hoorde hem kreunen, terwijl ze zijn hand op haar naakte huid voelde. Ze stribbelde tegen, maar hij was te sterk.
Op dat moment hoorde ze iets aan het begin van het struikgewas. Ze probeerde weer te roepen, maar er kwam alleen maar gegrom uit haar keel. Hij keek haar dreigend aan en plaatste voor de zekerheid zijn hand voor haar mond. De prop werd verder in haar keel geduwd, waardoord ze geen enkel geluid meer kon produceren.
Oh, God, laat er alsjeblieft iemand zijn. Een leerling die nu pas vertrok, of Julie die haar zocht…
Iemand? Het gerinkel kwam dichterbij en Gitte hield haar adem in. Met heel haar hart wenste ze dat het niet zomaar een kat was. Laat het alsjeblieft iemand zijn die deze gek aan kan, als-je-blieft!

Reacties: