Hoofdcategorieėn
Home » Tokio Hotel » Changing minds (TC) » 9
Changing minds (TC)
9
Bijna hijgend kwam Bill aan bij de eerste kamer op de derde verdieping van het ziekenhuis, de kamer van Jorinde. Hij wilde tegen haar uitvliegen vanwege het feit dat ze hem niet verteld had dat ze naar huis mocht, maar iets hield hem tegen. Dat ‘iets’ was de jongen die naast het bed van Jorinde eb samen met haar een of ander programma op tv keek.
“Oh, Piemel, dit is nu die pedofiel waar ik het over had. Hey Bill!”¯
“Wie is dat?”¯ vroeg Bill terwijl hij het meisje met een vreemd gezicht aankeek.
“Ik ben Andy, de broer van Jorinde, ze vindt het gewoon grappig om me Piemel te noemen.”¯
“En heb je nu onze hond naar je broer vernoemd, of andersom?”¯
“Wow, wacht, wat?”¯ Andy keek Bill en Jorinde beurtelings met een opgetrokken wenkbrauw aan.
“Jorinde gaf me het idee om een hond te kopen voor mijn vriend, en omdat ik geen naam wist, mocht Jorinde kiezen. Het arme beestje heeft nu de naam Piemel Pickatchu.”¯ Andy schudde lachend zijn hoofd.
“Typisch iets voor Jorinde.”¯
“Waar is Piemel eigenlijk?”¯
“Euhm, die heb ik samen met Tom in de hal achtergelaten…”¯
“Waarom.”¯
“Omdat… Ahja! Waarom heb je niet gezegd dat je naar huis mocht?!”¯
“Omdat ik dacht dat het je niets kon schelen. Je gaat nu met Tom naar huis en dan zal je waarschijnlijk niet meer terugkomen en zal je me toch nooit meer zien.”¯
“Maar je hebt zoveel voor me gedaan! Ik zou minstens zijn teruggekomen om ,je iets te geven om je te bedanken.”¯
“Dus je komt morgen terug om een cadeautje te brengen?”¯
“Ik vrees dat ‘nee’ zeggen nu geen optie meer is?”¯ Andy schudt lachend zijn hoofd.
“Wil Bill Trümper alsjeblieft naar de hal komen? Dank u wel.”¯ Klinkt er ineens door de intercom.
“Euhm, ik denk dat Tom naar huis wil…”¯
“Ga maar, maar vergeet morgen mijn cadeautje niet!”¯ Lachend gaf Bill Jorinde nog een knuffel en haastte zich dan weer naar de hal.
Aan de inkom van het ziekenhuis vond hij Tom samen met de hond, maar de koffers waren blijkbaar al naar de auto gesleept. Met een onschuldig lachje liep Bill op hen af en nam Piemel van Tom over.
“Kom mee, jij. Ik snak naar een douche, en onderweg moeten we nog een andere naam bedenken voor dat beest.”¯
“Oh, komaan, mag hij op zijn minst Pickachu heten?”¯ Met zijn liefste blik keek hij Tom aan.
“Vooruit dan.”¯
“Oh, dank je!”¯
Blij drukte Bill een zoen op Toms lippen en lachend keken ze elkaar aan. Zonder elkaars blik los te laten, namen ze de hand van de ander vast en liepen de glazen deuren van het ziekenhuis uit.
“Goedemorgen! En, ben je klaar om mij te missen?”¯
“Wat missen? Bill heeft beloofd dat ik mocht komen logeren bij jullie!”¯ protesteerde Jorinde meteen en de glimlach van Tom bleef op zijn plaats.
De dokter was vanmorgen met een opperbest humeur opgestaan en naar zijn werk vertrokken. In de kamer van zijn eerste patiënt hing een leuke sfeer, en stiekem had hij gewoon zin om hier te blijven in plaats van verder te gaan met zijn ronde.
“Tuurlijk mag je wel eens blijven slapen. Als je dadelijk gegeten hebt, gaan ze nog even bloed nemen, en dan mag je normaal binnen een uur of twee wel naar huis.”¯
“Super! En waar is Bill? Hij zou een cadeautje brengen!”¯
“Ja, dat weet ik, die gek heeft gisteren mijn auto genomen en is vertrokken zonder te zeggen waar hij heen ging. Hij was vannacht om half drie terug, dus God weet wat voor cadeau hij heeft.”¯
“Ik hoop zo dat hij naar de McDonalds geweest is…”¯ Tom keek het meisje aan met een opgetrokken wenkbrauw. “Wat? Quick is ook goed hoor…”¯
Twee uur later stond Jorinde samen met haar broer en ouders klaar om te vertrekken. Haar rugzak stond klaar op het bed en ze keek nog even rond om te zien of ze niets vergeten was.
“Ik denk dat ik alles heb.”¯ Mompelde ze een beetje teleurgesteld.
“He, wat is er? Ben je niet blij dat je naar huis mag?”¯
“Jawel, maar, Bill had beloofd om te komen.”¯
“Jorinde, ik heb hem verschillende keren proberen te bellen, maar hij neemt niet op. Ik vrees dat hij nog slaapt na zijn stunt van vannacht …”¯ probeerde Tom om haar een beetje te sussen.
“Zeg je dat ik hem zal missen?”¯
“Ik weet heel zeker dat hij jou ook zal missen.”¯ Jorinde zuchtte en een stilte viel in de kamer.
Hoewel ze dolgelukkig was dat ze eindelijk weer naar huis mocht, was het toch pijnlijk om te vertrekken. Tom was een geweldige dokter en in de tijd dat ze in het ziekenhuis had gelegen, was hij haar beste vriend geworden. Ze zou het verschrikkelijk missen om hem elke dag te zien, om met hem te lachen en op zijn zenuwen werken.
“Ben ik te laat?!”¯ Iedereen keek op.
Bill stond hijgend, en met cadeautje in zijn hand, in de deuropening, heel duidelijk nog maar net uit bed.
“Bill!”¯ Jorinde vloog op hem af en knuffelde hem alsof haar leven er vanaf hing.
“Sorry dat ik zo laat ben! Ik had mij verslapen, en toen ik mij aan het aankleden was, ben ik bijna over Pickachu gevallen, en de bus was laat en,”¯
“Het is oke, ik ben blij dat je er bent.”¯
“En ik heb iets voor je.”¯ Ze lieten elkaar los en Bill overhandigde Jorinde het pakje.
“De McDonalds kon er echt niet van af? Ook de Quick niet?”¯
“Luister eens goed jij, ik ben in het midden van de nacht helemaal naar de andere kant van Duitsland gereden hiervoor, dus je zorgt maar dat je het leuk vind, capito?”¯
Ongeduldig nam Jorinde het lint vast dat rond het rode papier zat en trok het er af. Ook het inpakpapier moest er aan geloven en toen ook dat op de grond lag, wist ze niet wat te zeggen.
In haar handen had ze een T-shirt van 30 Seconds to Mars, gehandtekend, en met persoonlijke boodschap van Jared Leto.
“H-Hoe, hoe kom je hieraan?!”¯
“Ik ken iemand van hun crew, en ze zijn op tour, en deze nacht reden ze door Duitsland, en ik ben helemaal naar ginder gereden. Vind je het leuk?”¯
“Ben je gek?! Dit is ongelooflijk! Bill, je bent fantastisch!”¯ riep ze terwijl ze hem opnieuw omhelsde.
“Weet ik. God, wat ga ik je missen.”¯
“Ik jou ook.”¯
“Jorinde, we moeten nu echt door. Je nonkel en tante willen je graag nog zien voor ze weer weg moeten.”¯
“Ik weet het.”¯ Met een zucht liet ze Bill los en gaf Tom nog snel een knuffel. “Jou ga ik ook missen.”¯
“Ik jou ook.”¯
Jorinde liet ook hem los, trok haar nieuwe shirt aan over hetgeen ze al aan had, en nam haar spullen.
“Tot ziens.”¯
“Hou je goed.”¯
“Als jullie de groeten aan Piemel doen.”¯ Lachte Jorinde nog voor ze achter haar ouders en broer de kamer uithuppelde.
[reacties??]
Reacties:
Okee, ik ben net begonnen met je verhaal.
En too bad, dat dit het voorlaatste deel al is.
Ik had graag nog meer willen genieten, van de schattige liefde tussen Bill en Tom
En de rare streken van Jorinde.
Ik wacht met smart af op the final part! (:
will you lett me know?
Snel verder!
xx.
Dit blijft goed.
En ik wil ook best zo'n T-shirt krijgen.
Mooi !
En veel beterschap !
<3
oh gosh dit is zo leuk XD
it totally made my day XD
Thank you so much<3
en bedankt dat ie voor mij is<3
Een 30STM shirt mét handtekening van Jared?
Ik wil ook... meeeh... :'(
Even het laatste stukje lezen...