FanFic.nl

Sa.'s

How can I hurt you? You’re already death!

Gegil, geschreeuw. Ik kan er niet meer tegen. Het moet stoppen.
Geroep, gescheld en getier. Ik kan er niet meer tegen! Het moet ophouden, laat het ophouden!

Ik word gek, knettergek! Geïrriteerd sla ik de dekens van mijn plakkerige lichaam af en ga rechtop zitten. Mijn hart bonkt in mijn keel en mijn bloed lijkt sneller te stromen dan anders. Mijn hoofd bonkt als een bezetene en mijn handen trillen gevaarlijk. Toch weer het er niet van om mijn benen over het bed te gooien. Zodra mijn voeten de koude ondergrond raken, bijt de kou zich vast in mijn enkels. Een koude rilling loopt over de lengte van mijn ruggengraat heen, kippenvel verspreidt zich over mijn hele lichaam.

Wankel sta ik op mijn benen. Ik voel me net een hoopje pudding: zo trillend en onstabiel sta ik op mijn benen. Mijn hand zoekt steun bij de muur, in de hoop dat ik enigszins rechtop blijf staan. Voetje voor voetje, schuifel ik langzaam naar de badkamer. Met mijn hand druk ik het lichtknopje in, waardoor het licht gelijk aan springt. Ik knipper een paar keer met mijn wimpers, om mijn ogen te laten wennen aan het felle licht.

Mijn blik glijdt naar de spiegel, die boven de wasbak hangt. Tergend langzaam sloof ik er heen. Onderzoekend werp ik er een blik in. Een vermoeid gezicht kijkt terug. De vrouw in de spiegel ziet er fragiel, breekbaar en bovenal kwetsbaar uit.

Ik schrik wanneer ik zí­jn hand over mijn wang voel glijden.
“Schatje, zeg eens eerlijk: heb je me gemist?”� Zijn stem klinkt ijzig en kil, precies zoals ik het van hem gewend ben. Schichtig schieten mijn ogen heen en weer. Hij kí¡n hier niet zijn! Het kan niet, het is onmogelijk! Hij is dood, hij kan niet, hij mag niet… Er is niemand te zien.

I feel your fingertips
all over my skin
I know that you're gone
but I feel
you're following me just like a shadow

Wild schud ik met mijn hoofd. Dit kan niet echt zijn, hij is dood! Ik verbeeld het me, het komt door de stress! Hij is dood, ik heb hem zelf zijn laatste adem zien uitblazen, het kan niet echt zijn! Paniek raast door mijn lichaam heen, het zorgt er voor dat ik niet meer helder kan nadenken. Ik wrijf vermoeid in mijn ogen, die gesierd worden door dikke wallen. Het kan niet echt zijn, het mag niet.
“Misschien helpt een lekker warm bad wel.”� Mompel ik tegen mijn spiegelbeeld terwijl de chaos in mijn hoofd terug keert.
Gegil, geschreeuw. Ik kan er niet meer tegen. Het moet stoppen.
Geroep, gescheld en getier. Ik kan er niet meer tegen! Het moet ophouden, laat het ophouden!

Met trillende vingers draai ik de warm waterkraan open terwijl het water de badkuip vult, overvalt een naar gevoel me. Stel nou dat hij wel nog leeft en uit is op wraak? Of hij belt de politie, misschien heeft hij dat al gedaan. Misschien heeft hij een plot bedacht om me te komen treiteren, om me te vernederen. Misschien is hij gewoon dood en raas ik mezelf gek in gedachten. Misschien, het woord blijft maar door mijn hoofd rondspoken. Misschien, één klein woord dat zoveel verschillende vragen bij me oproept. Zoveel vragen, maar ze blijven allemaal onbeantwoord.

Het water komt ondertussen al tot de rand van het bad en nog blijft het water uit de kraan ongestoord verder stromen. In een snelle beweging draai ik de kraan dicht en zucht. Ik moet mezelf niet zo gek maken, hij is dood.
“Hoe komt het dan, dat hij je aanraakte?”� Een stemmetje in mijn hoofd roept de vraag bij me op.
“Hij raakte me niet aan, ik verbeelde het mezelf alleen maar.”� Ik lijk wel paranoïde.
“En hoe komt het dat je het je verbeelde, hmm? Wil je hem soms terug?”� Geïrriteerd stap ik in het bad. Het water voelt heerlijk warm tegen mijn koude lichaam aan. Genietend laat ik me neerzakken, waarbij het water wat over de rand heen klotst.
“Ik wil hem helemaal niet terug! Ik ben gewoon oververmoeid.”� Waarom ga ik deze confrontatie nog aan me mezelf? Als ik nog niet paranoïde was, word ik het nu wel.

Ik sluit mijn ogen terwijl ik nog wat verder in de warmte laat zakken. Het warme water, dat zachtjes tegen mijn huid aankomt, zorg er voor dat ik even helemaal ontspan.
Zie je nou wel, er is helemaal niks aan de hand. Denk ik mezelf terwijl er een zucht van ontspanning van tussen mijn lippen ontsnapt.

Een koude rilling bekruipt me wanneer ik zijn ranke vingers over mijn nekwervels voel glijden. Steeds een stukje lager, tot hij bij mijn sleutelbeen aankomt. Mijn adem stokt in mijn keel en mijn hart lijkt tien keer sneller te pompen dan anders.
Met zijn handen duwt hij mijn hoofd hardhandig in het water. Ik sluit mijn ogen terwijl het ademhalen steeds moeilijker wordt. Met alle macht die ik heb probeer ik hem van me af te schudden maar het lukt me niet, hij is té sterk.

Omhoog komen lukt me niet meer, maar het geeft niet: de chaos in mijn hoofd lijkt eindelijk tot rust te komen.
Gegil, geschreeuw. Ik kan er niet meer tegen. Het moet stoppen.
Geroep, gescheld en getier. Ik kan er niet meer tegen! Het moet ophouden, laat het ophouden!
Het geschreeuw sterft langzaam af, het houdt op. Het gevecht houdt eindelijk op, na een veel te lange strijd is het eindelijk voorbij. De rust keert eindelijk weer terug in mijn hoofd. Eindelijk weer….

Stilte.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.