FanFic.nl

Can you save me?

Hoofdstuk 4.1 (vervolg 3.1)

Angstig ren ik verder. Mijn blik gefocust op wat voor me is. Alles in mijn lichaam is vermoeid en protesteert hevig dat ik nog ren, maar ik moet. Ik moet door rennen. De angst is te groot. Ik ren verder en verder. Al mijn spieren doen zeer. Ik blijf rennen, ook al verzuren ze. Mijn ademhalen gaat onregelmatig, raspend en pijnlijk. Toch blijf ik rennen, hoe pijn mijn borstkast ook doet. Schrammen van de takken die ik half ontwijk, zitten overal op mijn armen en benen. Sommige branden nog, zo nieuw zijn ze. Toch moet ik blijven rennen, de pijn negerend. Ik mag niet stoppen. Enkele keren kijk ik angstig een keer achter me. Niemand. Toch durf ik niet te stoppen. Wat als ze dan ineens uit het struikgewas springen. Ik moet blijven rennen. Hoe vermoeid ik ook ben. Rennen tot ik er bij neerval.

Pas als ik op de grond lig besef ik wat er is gebeurt. Ik ben gevallen, gestruikeld over een omhoog stekende boomwortel. Dan gebeurt waar ik bang voor ben. Mijn vader komt uit het struikgewas. Al snel gevolgd door mijn broer. Lachend stoppen ze met rennen. Angstig kruip ik nog wat verder. Ik probeer overeind te krabbelen, maar mijn vader staat al langs me. Hard voel ik een voet in mijn rug en ik zak door mijn armen terug op de grond. De ene schop volgt na de andere, tegelijkertijd met een tirade van scheldwoorden. Me schrap zettend voor nog meer trappen in mijn rug, hoor ik opeens dierlijk gegrom. En niet zo’n beetje ook niet. In mijn ooghoek zie ik een enorme zwarte, grommende wolf aankomen, gevolgd door een iets kleinere roestbruine, grommende wolf en daarna weer een donkerzilveren, grommende wolf. Ik kan niet zien of het er nog meer zien of in ieder geval meer wolven zijn die mee grommen, maar het klinkt van wel. Samen komen ze dreigend op ons afgelopen. Ik maak me zo klein mogelijk, hopend dat ze mij niet zullen zien. In mijn andere ooghoek zie ik Niels en mijn vader wegrennen. Gevolgd door het gedreun van poten op de grond. Na een tijdje durf ik pas op te kijken. Denkend dat ik alleen ben. Als ik langzaam omhoog kom, zie ik gelijk dat ik niet alleen ben. Er is nog een wolf over. De roestbruine. Twijfelend kijkt hij zijn roedel na. Ik zie zijn blik even naar mij gaan, maar dan rent hij toch door. Achter zijn roedel aan. Mij verbaast achterlatend.

Nog geen twee tellen later komt Jacob uit het bos. Recht uit de plek waar de roestbruine wolf is verdwenen. Trillend van angst kijk ik hem aan. Tranen stromen over mijn wangen.
“Mijn vader…… Mijn broer…… Grote wolf……”� Het is het enige wat eruit kan komen.
“Mijn vader…… Mijn broer…… Grote wolf……”� Jacob tilt me op mijn benen en neemt me in zijn armen.
“Rustig maar. Er gebeurt je hier niets.”� Zijn stem klinkt rustig en warm.
“Mijn vader……. Mijn broer…… Grote wolf……”� Weer zeg dezelfde riedel.
“Sssst. Rustig maar.”� Jacob zegt met nog een paar andere kalmerende woorden, terwijl hij zijn warme handen over mijn rug wrijft en me nog iets dichter zich aandrukt. Ik klem mezelf om hem heen. Verwelkom zijn hitte die op mij afstraalt. Mijn hoofd leg ik tegen zijn schouder. De tranen stromen steeds sneller over mijn wangen.

Later op de dag, tegen de avond zit ik weer bij Jacob thuis. Nog steeds in zijn armen. Om de zoveel tijd kijk ik naar buiten of Niels of mijn vader eraan komt om me hier weg te sleuren. Billy, Jacob’s vader, zit in zijn rolstoel tegenover ons. Jacob vertelt het hele verhaal over wat er met mij is gebeurt in het bos. Toch heb ik het idee dat hij iets weet wat belangrijk is voor mij, maar ik niet weet. Hoe hij naar me kijkt af en toe.
“Ik moet even naar de WC.”� Beschaamt kijk ik naar de grond.
“Ik laat je wel zien waar het is.”� Jacob staat op en sleept me achter zich aan. Een grijns op zijn gezicht verraad dat dit nog niet één, twee, drie over is. Jacob begeleid me braaf naar de WC toe, maar, zoals ik al heb verwacht, gaat hij er demonstratief voor staan.
“Jacob.”� Ik probeer hem zielig aan te kijken. Ook al weet ik dat ik dat niet kan.
“Als ik een kusje mag.”� Zijn stem klinkt als een kleuter die perse een verhaaltje wil horen voor het slapen. Zijn vinger wijst op zijn wang. Toch kijk ik een beetje twijfelend.
“Het hoeft niet hoor. Ik wil je niet dwingen…”� Blijkbaar is er iets in mijn gezicht te zien geweest dat hem schuldig deed voelen, maar nog voor hij kan uitspreken duw ik mijn lippen al zacht tegen de zijne. Niet langer heel lang, maar lang genoeg om hem zijn ogen te laten sluiten en hem de kans geeft terug te zoenen.

Als ik terug in naar de woonkamer loop, hoor ik Jacob tegen Billy praten.
“Wanneer ga je het haar vertellen? Of wil je het laten zien?”�
“Ik weet niet.”� Zijn trieste stem veroorzaakt een steek in mijn hart.
“Ik ben zo bang dat ze dan niets meer met me te maken wil hebben. Dat ze dan nog liever naar haar vader en broer terug wil dan bij mij zijn.”� Weer eens teek in mijn hart. Langzaam loop ik de kamer in.
“Nooit, Jacob, nooit ga ik meer bij je weg. Al kun je bewijzen dat je het monster van Loch Ness bent. Ik zal bij je blijven”� Ik zeg het terwijl ik hem om de hals vlieg.

Reacties: