Hoofdcategorieën
Home » Overige » Emily's 101 Songfics » Lights Out
Emily's 101 Songfics
Lights Out
Ik liep steeds sneller, omdat ik wist dat mijn moeder achter me aankwam. Ik had nu echt geen zin meer in onenigheden:ik was immers niet voor niks weggelopen.
'Mam,' zei ik over mijn schouder. 'Kom me nou niet achterna.'
Ze stopte met lopen en ik vertraagde. Ik wist niet meer wat ik moest doen.
'Kom terug,' zei ze smekend. 'Alsjeblieft.'
Ik stopte ook met lopen. Moest ik teruggaan naar huis?
'Dat kan ik niet,' zei ik vastberaden. 'Ik moet doorgaan.'
Dus ik liep harder door dan eerst en wist deze keer wel waar ik heen wilde.
De kamer was donker en ik kon de slaap maar niet vatten. Waarom moest dit mij juist gebeuren? Ik sloeg mijn witte deken om me heen en liep naar het balkon. Het was midden in de nacht, maar toch was Tokio nog steeds wakker. Hier en daar reden wat auto's en de lichtjes in de hoge kantoren brandden nog. Dit was zo anders dan thuis. Zou ik...? Nee, dat zou ik niet durven. Niet kunnen. Mijn vriendin, vriendengroep, thuis... Dat kon ik niet. Ik leefde al ruim tien jaar op straat, dus waarom zou ik het nu opgeven? Maar dat was juist het probleem. Ik moest het opgeven. Niet voor mezelf, maar voor de anderen. Mijn moeder haatte me. Mijn hele familie haatte me. Maar toch hield ik van ze.
Ik ging op het lage muurtje staan dat ervoor zou moeten zorgen dat je niet naar beneden kon vallen. Ik keek van vijftien hoog naar beneden, naar het verkeer dat er rondreed. En terwijl ik sprong dacht ik aan mijn familie.
Ik deed het voor hen.
Reacties:
O gosh... Wat zielig
Hij is echt heel mooi
Snel meer songfics, je schrijft ze echt geweldig!
xxxx
Oh god, dit vind ik zo zielig..........
Ik hoop dat er snel eer een nieuwe komt!
Ik vind het zo knap hoe je zoiets in zo weinig woorden kan zeggen zonder dat er iets te kort komt.