FanFic.nl

Forget About It.

Hoofdstuk 3:I’m Dead Set On A Getaway.

2005

Ik zat op een bankje op het schoolplein, te wachten.
Ik was al die tijd nog steeds niet veranderd. Oké, ik deed beter mijn best op school en was nu meestal op tijd. Ik plukte aan mijn beanie en zag toen een lange slungelige jongen het schoolplein opkomen waggelen. Hij zwaaide naar me en ik stak mijn hand op als een teken van herkenning.
“Hoi Jackpot,”� mompelde ik toen Jack plaats nam op het bankje, “Waar zijn je vrienden?”�
“Ze komen er zo aan, Alex gedroeg zich niet in de schoolbus.”�
“Aha,”� zei ik bitter.
Jack greep allebei mijn schouders vast en draaide me zo, dat ik in zijn ogen keek.
“Iet, we zijn nog steeds beste vrienden, toch? Voor eens en altijd?”�
Ik lachte.
“Ja, Jacko. Rustig maar. Het is alleen…”�
Jack bleef me aan kijken.
“Alleen wat?”� grijsde hij.
“ Daar is Gaskarth,”� knarsetandde ik en keek naar de jongen die naar Jack rende. Ik ontsnapte uit Jacks grip en stond op.
Alex viel in Jacks armen en knuffelde hem.
“Jackpot!”� schreeuwde hij.
Hij had mijn koosnaampje voor Jack gestolen. En mijn plek naast Jack in zoveel lessen, zodat ik vaak alleen zat.
Alex was Jacks tweede beste vriend. Alex was net zoals ik was, maar toch anders. Er was iets wat hun samen niet perfect voor elkaar maakten, in tegenstelling tot mij en Jack.
Maar meestal is het zo dat iemand maar één hele goede vriend heeft, of is die gedachtekronkel verkeerd?
En daarom waren Alex en ik als water en vuur: We wilden allebei de beste vriend van Jack zijn.
Ik weet dat het niet iets is om elkaar daarom zo te verafschuwen, maar blijkbaar in mijn geval wel.
En de twee hadden nog twee andere goede vrienden: Zachary Steven Merrick en Rian Dawson - die ik trouwens wel mocht - en ze waren met zijn vieren een band begonnen. Vraag niet hoe die heette.
Toen ik dat voor het eerst hoorde van Jack, was ik een beetje boos. Ik wilde namelijk ook een bandje beginnen, alleen zaten mijn ouders in de weg. Die vonden het al ‘erg’ genoeg dat ik me als een jongen zag, en ze wilden het liefst dat ik rechten ging studeren.
Ik wilde geen rechten studeren. Ik was niet zo’n politiek iemand.
Alex zag me en liet Jack los.
“’K heb gehoord dat Maria een baantje heeft als stripper,”� mompelde ik.
“Dat verbaast me niet,”� zei Jack en lachte.
Er viel een stilte, terwijl Alex zichzelf aan het overhoren was. We zaten namelijk in ons examenjaar.
“Uhm, heb je -“ vroeg ik.
“Nee, hij heeft geen tijd om bij je langs te komen, we gaan weer jammen, toch, Jacko?”� zei Alex opeens en grijnsde.
Ik keek heb geïrriteerd aan. “Doei Jack,”� zei ik en keurde Alex verder geen blik waardig, “ Dat jullie trouwens blijven jammen en leren voor de examens tegelijkertijd. Ik dacht dat alleen meisjes konden multitasken.”�
“Ik kom morgen langs, beloofd!”� riep Jack me na. Ik reageerde er niet op.
Maar morgen werd overmorgen, overmorgen werd van het weekend, en dat werd volgende week.
Na ons diploma hebben gehaald, sprak ik hem eigenlijk niet meer.
Tot er op een dag een wit busje langs reed en voor onze deur stopte.

De deurbel ging. Vertwijfeld keek ik op de klok. Zeven uur in het weekend. Dat ik nou moest werken… Maar wie kon dat nou weer zijn?
Moe slofte ik naar de deur toe en deed die open. Jack stond daar, met twee koffers in zijn handen, een tas hing aan zijn schouder en op zijn rug zag ik de tas van zijn gitaar.
“Ga je verhuizen ofzo?”� lachte ik en wreef in mijn oog.
“Ik knijp er een maandje tussenuit,”� zei Jack.
“Vakantie?”� vroeg ik.
“Nee, ik ga op tour met mijn bandje,”�zei hij nonchalant.
Mijn mond zakte open.
“Hoe heb je dat voor elkaar gekregen? Het - Je - Je hebt net je diploma!”�
“En een contract bij de platenmaatschappij,”� grijnsde Jack en haalde een geblondeerde pluk uit zijn gezicht.
“Wat geweldig voor je!”� lachte ik en een traan van blijdschap ontsnapte uit mijn oog.
Jack werd rood en keek naar de grond.
“Ja… Maar ik moet bekennen dat ik je wel ga missen.”�
“Je hebt Gaskarth,”� zei ik.
“Je vindt het toch niet erg dat ik wegga?”�
“Nee, joh. Ik vind het fantastisch voor je!”� Ik ging op mijn tenen staan en sloeg mijn armen om Jack heen. Knuffelend zei ik: “ Doe voorzichtig.”�
“Zal ik doen.”�
“Wees niet te hyper,”� lachte ik.
“Dat kan ik niet garanderen.”�
Ik liet los.
“Ga je missen, Jackpot.”�
Jack lachte en zei: “Ik zou proberen je te bellen, oké?”�
“En als ik het niet uithoud, dan bel ik wel uit mezelf,”� glimlachte ik.
“Je bent in mijn gedachte,”� sprak Jack.
“Jij in de mijne.”�
Het witte busje toeterde.
“Volgens mij moet je gaan,”� zei ik.
“Hehe, ja. Doei Ietje. Niet gaan huilen!”� lachte hij en veegde een traan van mijn wang.
“Belooft.”�
Jack deed een pluk haar achter mijn oor en dat maakte me best zenuwachtig.
“Doei, Jack,”� zei ik zenuwachtig.
Hij glimlachte.
“Tot volgende maand.”�
Jack draaide zich om en liep terug naar het busje.
Ik zwaaide hem uit en ging weer naar binnen toen het busje uit het zicht was. Ik vroeg me af hoe ik ooit een maand zonder Jack kon uithouden.

Reacties: