FanFic.nl

Gebroken leugens

6

Ik sloeg mijn armen om Toms lichaam. De rillingen liepen over zijn hele lijf. Ik wist niet of het nou kwam door de kou omdat we buiten stonden, of door de hele gebeurtenis. Ik trok hem dichter tegen me aan toen hij weer zacht begon te murmelen, zijn handen voor zijn gezicht terwijl hij zacht snikte. Ik had met hem te doen, ik wist hoe het voelde om geen ouders te hebben. Tom had namelijk geen contact meer met zijn biologische vader en zijn stiefvader was ergens op de aardbol voor zijn werk. Zijn nummer was onbekend, die wist alleen Toms moeder.

De moord op zijn moeder zorgde voor wat problemen, aangezien zij een deel van de sleutel had van ons project. Zij had alle contactgegevens van haar huidige man, Gordon. Hij was één of andere spion en zo geheim in zijn beroep dat niemand iets van zijn werk af wist. Op zijn vrouw na.

“Ik snap het allemaal niet meer,”� jammerde Tom. Ik suste hem en wreef hem over zijn rug. Zijn zwarte rommelige vlechtjes hingen over zijn schouders en ‘ontblootten’ zijn rug. Zijn witte shirt raakte licht gekreukt onder mijn greep, maar dat deerde niet.

“Het komt wel goed. De politie weet de dader vast wel te vinden.”� Ik zei het zacht terwijl ik het in mijn gedachten afklopte. Tom zuchtte eens diep terwijl hij vervolgens luid zijn neus ophaalde. Erg onsmakelijk, maar vergeeflijk in deze situatie.

Ik besloot aan Tom voor te stellen om een eindje te gaan wandelen. Ik wist dat Tom zwak was op dit moment en daar kon ik gebruik van maken. Ik bedoel; wie heeft hij nou nog? Alleen mij en een stiefvader die niet te bereiken is.

“Zullen we een wandeling maken langs het meer hier vlakbij? Dan kun je misschien even je gedachten ergens anders naar zetten.”�

“Ik weet het niet hoor. Ik vind het eigenlijk fijner om hier te blijven, zo weet ik of het opschiet en of ze al resultaten hebben.”�

“Hier zul je ze alleen maar in de weg lopen, Tom. Dan heb je minder snel kans op resultaat en even je gedachten verzetten kan je misschien helpen opknappen. Ik bedoel, er moet nog genoeg gebeuren deze week,”� zei ik en doelde op de begrafenis en alles wat erbij hoorde. Ik hoorde Tom zacht zuchten en hij keek me twijfelend aan. Ik zette een glimlach op en gaf hem een zacht zetje in zijn rug richting de schutting van zijn tuin.

“Je hebt gelijk,”� gaf Tom toe, “ik kan me beter richten op het werk wat nog komen gaat. Alle ellende. Ik weet niet eens wat mijn moeder graag voor muziek zou willen hebben op haar begrafenis!”� Tom greep zijn haar beet en sloeg zijn hoofd in zijn nek. Een luide zucht was hoorbaar. “En wat moet ik tegen Bill zeggen op zijn begrafenis? Nou ja, ik weet het wel, maar ook weer niet,”� legde Tom vaag uit.

“Maak je geen zorgen Tom. Ik zal je helpen,”� knipoogde ik en wreef over zijn rug. Hij glimlachte door zijn verdriet.

“Ik ben blij dat ik jou nog aan mijn zijde heb.”�

De stevige wind die was komen opzetten, speelde met ons haar. Toms vlechten vlogen wild in de lucht en het leek hem te irriteren. Ik had Toms hand beetgepakt en keek vanuit mijn ooghoeken naar zijn gezicht. Ik zag hoe diep hij was verzonken in zijn gedachten. Ik moest hem helpen zijn gedachten te verzetten, anders zou ik nooit wat informatie kunnen vrijspelen.

“Heb je wel eens huisdieren gehad?”� vroeg ik, iets wat ik eigenlijk al wist. Tom knikte en een droevige glimlach kwam op zijn gezicht.

“Hij is vorig jaar overleden. Een maagkanteling. Arm beestje, hij was altijd een luisterend oor wanneer mijn broer of mijn moeder geen tijd voor me hadden. Met hem kon ik altijd lekker wandelen, een goed excuus wanneer ik mijn gedachten buiten moest verzetten terwijl het regende. Ik vond het heerlijk om met hem te wandelen.”�

Het bleef even stil. Tom keek bedenkelijk voor zich uit, alsof ik hem op een idee had gebracht. Zijn mond was vervormd in een scheve glimlach, terwijl hij zijn gedachten hardop uitsprak.

“Door hem kreeg ik ook altijd nieuwe inspiratie voor mijn nieuwe teksten. Door hem is mijn boek ook uitgekomen. Het was iets wat lang in mijn gedachten heeft gezetten, maar op de één of andere manier leek hij me te stimuleren om het te schrijven.”�

Ik glimlachte kort. Het was vertederend om hem zo liefdevol over zijn hond te horen praten. Uit medelijden zou ik hem wel mee willen nemen naar een dierenasiel om een lieve hond uit kiezen.

“Zou je niet weer een hond willen?”� vroeg ik voorzichtig terwijl ik mijn arm twijfelend rond zijn middel sloeg wanneer ik zijn droevige gezicht zag door alle herinneringen die weer naar boven kwamen. Tom haalde zijn schouders op en mompelde dat hij het niet wist.

“Zo’n nieuwe hond is natuurlijk wel leuk, maar ik weet niet of ik dat wel kan. Het voelt alsof ik Oskar dan in de steek laat,”� zuchtte hij zacht.

“Nou, eerlijk gezegd denk ik niet dat Oskar het nou zo leuk zou vinden om zijn baasje zo verdrietig te zien. Ik denk dat hij het fijner zou vinden als je met iemand je gedachten kan wisselen en je geheimen tegen kan vertellen. Net zoals nieuwe ideeën voor je teksten en misschien helpt hij je daar wel bij, net zoals Oskar,”� probeerde ik slim naar voren te komen. Dit leek Tom aan het denken te zetten.

“Misschien moet ik het gewoon proberen. Tegen mensen kan ik immers mijn geheimen niet vertellen, meestal wordt het toch doorverteld,”� zei Tom zacht. Hij had gelijk, maar ik moest hem van die gedachten af zien te helpen.

“Nou ja!”� zei ik verontwaardigd. “Dus je vertrouwt me niet hè?”� vroeg ik en porde hem in zijn zij. Tom sloeg zijn arm om me heen terwijl hij me dicht tegen zich aan trok en zijn hand door mijn haar haalde.

“Tuurlijk wel gek. Maar je begrijpt me toch wel?”�

Ik knikte maar kort, terwijl Tom had besloten om een nieuwe hond uit te zoeken, waarop ik meteen een nieuw idee kreeg.

Reacties: