FanFic.nl

Cause I'll Be Damned If I Do Ya, Damned If I Don't!

Who Could Deny These Butterflies That Are Filling His Gut?

Alex POV
Met lege handen stond ik daar. Wat was er nou precies net gebeurd? Ik werd van iets vals beschuldigd, dat was zeker. Voorzichtig raapte ik het tijdschrift van de grond en begon het artikel te herlezen. Fronsend keek ik naar de foto. Het deed haar pijn. Want ik stond op de foto, lachend met een meisje wat ik niet kende. Ze gaf me op de foto een zoen op mijn mond.
Ik kon me niet herinneren dat deze foto was genomen.
Mijn telefoon trilde in mijn broekzak en ik keek naar het nummer, waar ik nooit van had gehoord. Ik nam op.
“Een verbijsterde Alexander William Gaskarth,”� zei ik.
De jongensstem aan de andere kant van de telefoon lachte.
“Hoi Gaskarth,”� zei het scherp, “Heb je het artikel al gelezen?”�
Ergens herkende ik de toon waarop het sprak. Maar ik kon me er geen gezicht bij halen. Ik gaf geen antwoord.
“Hé, Gasky, luister eens,”� zei het, “Ik wilde alleen zeggen dat je niet zo verbaasd moet zijn. De foto’s heb ik namelijk bewerkt. Ze waren origineel van mij,”� lachte het.
Had ik dus toch gelijk. Mijn adem stokte.
“Wie- Wie ben jij?”� vroeg ik.
“E-card. Ja, dat is mijn nickname, vraag niks.”�
Een meneer X dus. Een raadsel.
“Maar, ik moet nu gaan. Ik zou je niet verder storen, hoor, nu je kleine hart in tweeën breekt, haha.”�
Een meneer X die liedjesteksten steelt.
“Dag Alexander.”�
De hoorn werd erop gegooid en ik hoorde de toonloze, lage piepjes. Tuut, tuut, tuut.
Iemand die me haatte moest dit doen.
Waarom?
Waarom wilde het mij en Rose scheiden? Ik voelde hoe een traan opkwam. Het was mijn schuld. Als ik gewoon één relatie had gehad, had Rose me misschien meer vertrouwd. En me nu niet gedumpt.
Ik voelde me slecht. Misselijk. Een traan ontsnapte uit mijn ooghoek en ik zuchtte.
“Shit,”� mompelde ik.
Nu had ik iemand nodig, voordat ik weer naar Rose zou gaan, voor haar raam ging wachten totdat ze me geloofde.
Ik draaide Jacks nummer.
“Jacko? Ik heb een knuffel nodig,”� snikte ik.

POV Rose
Agressief deed ik de motor aan. Ik haatte Alex. Ik wilde nooit meer terug naar dit huis. Ik wilde mijn mond wassen, al de plekken waar Alex’ mond was geweest wilde ik schoonmaken. Het was waar: Niets kan voor altijd stand houden.
Ik reed weg.

“Ben thuis,”� zei ik zo opgewekt genoeg, en het kostte me veel moeite. Ik sprintte naar boven. Ja, ik had weer die periode dat ik een hoopje puin werd. Dat mocht niet gebeuren. Mijn ouders zouden het merken. En maar al te snel.
Ik maakte een bolletje van mezelf op bed en klemde mijn mobieltje vast. Ik wiste de berichten. Ik wiste zijn nummer. Ik wiste alle liedjes van All Time Low. Ik wiste de foto’s.
En op een gegeven moment was alles weg.
Ik draaide me om en zag Buttercup op haar standaard staan. Achterop had Alex wat geschreven. Ik stond op en liep naar de gitaar. Vertwijfeld keek ik wat hij had geschreven.

Permanente stiften zijn voor dingen die voor altijd blijven. Jij en ik. Rose en Alex.

Een traan rolde over mijn wang en voordat ik wist kon ik moeilijker adem halen. Vertrouw niemand. ik was dat ook niet van plan. Niet na dit incident. Ik hoorde de deurbel van beneden. De deur ging open.
“Rosalie! Het is Drake!”� gilde mijn moeder.
“Stuur hem naar boven,”� zei ik en hoorde hoe mijn stem trilde.
Ik hoorde hoe iemand de trap op stommelde en de deur van mijn kamer ging open.
“Hé, Rose,”� zei de grootste klootzak ooit. Het kon me nu niets schelen.
Drake gaf me een knuffel en ging naast me zitten, terwijl hij Alex’ woorden die op mijn gitaar waren gekalkt citeerde. Hij lachte schamper.
“Nou, hij had het mis,”� zei hij.
Ik knikte langzaam.
“Ik heb gehoord dat je ouders een huis voor je gaan regelen. Helemaal voor jezelf. Of niet, als je dat wilt.”�
“Flirt niet met me, Drake. Ik mag je nog steeds niet.”�
“ik ben over twee weken weg, hoor.”�
“Wat?!”� ik stond op.
“Ik ga verhuizen.”�
“Normaal zou ik gaan feesten, maar…”�
I Feel Like Dancing kwam op in mijn hoofd en ik stortte op de grond. Een traan rolde over mijn wangen. En nog een. En nog een.
“Je hebt iemand nodig na het incidentje, hè?”�
Ik knikte.
“Rose, ik heb me zo ook gevoeld. Zo schuldig. Gebroken. En het kwam door jou.”�
“Sorry,”� brabbelde ik.
“Sorry is niet genoeg, schat.”�
“Ga weg.”�
“Mis je hem?”�
“Ja. Ik snap het niet. Hoe- Hoe kon hij.”�
“Ik zou hem nooit meer willen zien.”�
“Ik ook niet, Drake. Maar ergens zegt iets dat ik iets voor hem moet voelen, of het nou uit is of niet.”�
Drake stond op.
“Ik laat het hoopje wel hier,”�lachte hij bitter.
“Waarom noem je me een hoopje,”� mompelde ik.
“Je bent er een. Stel nou, hè. Stel nou dat hij onschuldig is. Hoe zou je je dan voelen?”�
“Nog slechter,”� lachte ik pijnlijk.
“ Maar hij is niet onschuldig, toch?”� vroeg Drake.
“Nee. Daarom snap ik ook niet waarom ik nu zo zielig doe. Drake, waarom ben ik zo over emotioneel?”�
Drake gaf geen antwoord.
“Je hebt Goodbye December nog. Je zit bij Reprise. Het komt wel goed.”�
“Revolt Against The Misery,”�lachte ik, “Dat heb ik nu best wel nodig.”�
Drake lachte.
“Ik moet maar eens gaan,”� zei hij.
“Ja, doe dat. Laat mij hier maar alleen achter.”�
“Heh. Ja.”�
Drake deed zonder enige vorm van medelijden de deur open en liep naar beneden. Ergens had hij wel medelijden. Maar ook niet. Wat was er met die jongen? Waarom deed hij opeens zo mysterieus? Hield hij iets achter?
Langzaam pakte ik pen en papier en begon zonder enige inspiratie woorden op te schrijven. Woorden die zinnen werden. Zinnen werden coupletten, bruggen en refreinen. Voor dat ik het wist, had ik een heel lied geschreven.
Ik herlas het, maar schonk er geen aandacht aan. Verveeld staarde ik voor me uit, totdat ik mijn beltoon hoorde. ik gleed met mijn blik over de naam, en besloot het te negeren.
Hoe kwam ik door deze tijd heen? Hoe ging ik het verschuilen voor mijn ouders?

Reacties: