FanFic.nl

Het voorstel

Het voorstel

Edwin stond tegenover het dressoir en bekeek even de verschillende foto’s die Lucas daar door de jaren heen ingelijst had neergezet. Foto’s van vakanties, speciale momenten met of zonder familie en vrienden gaven een overzicht van hun tijd samen. Sjoerd noemde het gekscherend het gayste plekje in hun huis, maar Edwin vond het stiekem altijd leuk om even bij de foto’s te blijven kijken en herinneringen op te halen. Met een glimlach pakt hij de meest recente foto op, genomen op het zesde verjaardagsfeestje van Lana, als zijn oog valt op de foto daarnaast. Ironisch was het een foto van Lucas en hij samen met Nina en Noud. Even blijft zijn blik hangen op de witte jurk, die Nina nog meer deed stralen als dat ze normaal deed bij Noud, als zijn gedachten afdwalen..

´Wat leuk dat je even langskomt, lieverd´ glimlachte Bianca warm, terwijl ze twee kopjes neerzet en in de fauteuil gaat zitten, `Is Lucas aan het werk?’
Edwin knikte, en reikte naar voren om zijn kopje te pakken, ‘Ik moest even wat ophalen in het centrum, dus dacht dan kom ik daarna even langs jullie’
Bianca glimlachte begrijpend, ‘Heel gezellig’ verzekerde ze haar zoon, ‘we zien jullie zo weinig de laatste tijd’
Edwin knikte schuldig, ‘We hebben het erg druk’ verontschuldigde hij zich, maar Bianca onderbrak hem, ‘Zo bedoel ik het helemaal niet’ zegt ze meteen, ‘ik weet dat Lucas en jij beide hard werken’
‘Ik dacht al dat ik iets hoorde’ hoort Edwin dan achter zich, en als hij omdraait ziet hij zijn vader met een brede glimlach de kamer binnenkomen. Hij begroette zijn vader, die vervolgens even naar de keuken liep om voor zichzelf een kop koffie in te schenken. Als die vervolgens naast hem wil gaan zitten, legt hij even Edwins jas opzij, die hij even daarvoor naast hem had neergelegd.
‘Nog steeds niet gewend aan kapstokken?’ glimlacht Bianca speels, als ze Antons gezicht vragend ziet fronsen. ‘Wat is dat?’ vraagt hij, als zijn hand bij toeval iets hards voelde zitten in de jas. Edwin keek gewaarschuwd op en pakte de jas over, ‘Niets’ zegt hij snel.
Even werpen Anton en Bianca en blik uit, verbaasd over Edwins zenuwachtige houding. Zwijgend nemen ze echter bijna gelijktijdig een slok van hun koffie, tot Edwin eindelijk opkijkt. ‘Wat moest je eigenlijk ophalen in het centrum?’ vraagt Bianca dan ineens.
Edwin zucht, ‘Okay’ besluit hij voor zichzelf, terwijl hij even in zijn jas vist, ‘Dit ben ik gaan ophalen’ vertelt hij zijn ouders.
Hij ziet de ogen van zijn ouders groot worden, als hij het doosje laat zien en openklapt.
‘Betekent dit?’ vraagt Bianca als eerste met een voorzichtige glimlach, waarop Edwin knikt, ‘Ik wil Lucas vragen of hij met me wil trouwen’ bevestigt hij. Bianca springt op en omhelst haar zoon, maar toomt in als ze ziet dat Anton geruisloos was blijven zitten. Even blijft het stil, tot Edwin ook zijn vader aan durft te kijken, ‘Pap?’ vraagt hij tenslotte.
Anton kijkt op, ‘Weet je zeker dat je dat wilt?’ vraagt hij. Edwin knikt, ‘Ik hou van Lucas, pap’ verzekert hij zijn vader simpel.
Anton knikt op zijn beurt, ‘Dan kan ik je alleen maar feliciteren jongen’ besluit hij. Edwin glimlacht en bedankt zijn vader, terwijl de mannen elkaar even snel omhelzen.
‘Hij moet alleen nog wel ‘ja’ zeggen’ zucht Edwin dan, terwijl hij de ringen terugstopt in zijn jaszak. ‘Lucas houdt ook van jou’ glimlacht Bianca, terwijl ze opstaat om de kopjes te hervullen, ‘Ik weet zeker dat hij ‘ja’ zegt’.

‘Ed?’ hoort hij een bekende stem vanuit de gang, ‘Kun je even helpen?’. Edwin stapte meteen weg van het dressoir en liep de gang in, waar zijn vriend hem met twee handen vol boodschappentassen begroette. Snel nam hij een tas over en volgde Lucas naar de keuken.
‘Ik dacht dat we morgen samen boodschappen zouden doen?’ vraagt hij verbaasd, als hij zijn tassen naast die van Lucas op de keukentafel zette.
Lucas draaide zich om en begroette Edwin eerst met een zoen voor hij antwoord gaf, ‘Ik kwam er toch langs’ legt hij uit, ‘En ik dacht, kunnen we morgen iets leukers doen’
‘Zoals?’ vroeg Edwin, terwijl hij Lucas nog een zoen gaf. Lucas haalde zijn schouders op, ‘Geen idee’ antwoordde hij simpel, voor hij overging tot het opruimen van de boodschappen. Edwin hielp hem snel, zodat alles snel opgeruimd was. Even wierp Lucas een blik in de pan soep, die Edwin eerder op had gezet, en glimlachte tevreden, ‘Ik kwam trouwens Wiet nog tegen’ merkt hij ineens op, ‘Ze deed vreemd’.
Edwin, die intussen de tafel alvast aan het dekken was, keek gewaarschuwd op, ‘Vreemd?’ herhaalde hij.
Lucas knikte, ‘Ja, gewoon vreemd’ legde hij uit, ‘vroeg wat we gisteren hadden gedaan en wat we vandaag gingen doen’
Edwin glimlachte, ‘Dat heet interesse, lieve Lucas’ kaatste hij speels terug. Lucas schudde echter zijn hoofd, ‘Nee, ze deed vreemd’ reageerde hij stellig.
Edwin wendde subtiel even zijn gezicht af en pakte twee soepborden uit het kastje, hopend dat Lucas niet verder zou gaan over het onderwerp.

‘Tum- tum- tudum’ neuriede Noud veelwetend, als Edwin bij zijn vrienden in Dansatoria aanschuift. Even werpt Edwin meteen een geschrokken blik naar Lucas, die gelukkig buiten gehoorafstand bij Bing stond, voor hij zijn blik op Noud richt. Die glimlacht heel onschuldig, terwijl Sjoerd naast hem bijvalt en hetzelfde melodietje begint te neuriën.
‘Kop dicht’ bijt Edwin zijn broer toe, terwijl Rikki en Nina zich ook kostelijk vermaakten, ‘Ik vertel jou ook eens wat’
Sjoerd glimlacht onschuldig, ‘Ja, drie weken geleden’ voegde hij toe, ‘En je hebt het nog steeds niet gevraagd’
Edwin haalde zijn schouders op, als Noud veelwetend glimlacht, ‘Dadelijk kun je de ring niet meer ruilen’ knipoogt hij.
‘Ring?’ hoort Edwin dan achter zich, ‘Heb je het eindelijk gevraagd?’
Edwin kijkt op en ziet Wiet met een enthousiaste glimlach kijken. Meteen draait hij zich weer om, waar zijn vier overige vrienden allen onschuldig glimlachen. ‘Ik zei niets’ verzekerde Sjoerd hem als enige, ‘Ik zei het alleen tegen Rikki’.
Rikki knikt en werpt een blik op Nina, die haar wenkbrauwen fronst, ‘Ja sorry’ bekent ze dan, ‘Ik moest het toch aan iemand kwijt?’
Edwin zucht, ‘Waren Noud, Janine, Ludo, Maxime, Jef en Bing niet genoeg dan?’ kaatst hij terug.
Nina haalt even haar schouders op, ‘Als jij het nu gewoon eens vraagt’ mompelt ze, ‘Dan hoef ik niet meer mijn mond te houden’
Edwin rolt met zijn ogen, terwijl de rest geamuseerd glimlacht. ‘Vanaf nu houden jullie allemaal jullie mond’ besluit hij streng. Ze knikken braaf, waarna Edwin nog even een extra blik op Nina werpt. Die rolt even met haar ogen en steekt tenslotte twee vingers op, ‘Ik zweer het’ zucht ze dramatisch, ‘zo goed?’
Edwin leek niet geheel overtuigd, maar knikte.
‘Het is echt een wonder dat Lucas nog niets doorheeft’ merkt Noud vervolgens op, ‘Maar ik zweer het je, hij kan er echt ieder moment achter komen’
‘Waarachter?’ klinkt plots een nieuwe stem achter hen. Iedereen kijkt geschrokken op naar Lucas, zwijgt en richt dan zijn blik op Edwin. Die glimlacht, ‘Niets belangrijks’ verzekert hij zijn vriend. Die keek echter even rond in de groep en ploft dan met een glimlach naast Edwin neer. ‘Het is een verrassing, of niet?’ concludeert hij enthousiast, ‘Het is toch wel voor mij hè?’
Edwin schudde zijn hoofd, ‘We zijn bezig met een verrassing voor mijn ouders’ zegt hij snel, waardoor de rest meteen instemmend begint te knikken. Lucas kijkt even met een achterdochtige frons langs de rest en glimlacht tenslotte veelwetend, ‘Ja, doe maar zo’ concludeert hij, ‘maar ik kom er wel achter’

Lucas plofte naast Edwin neer, die intussen zijn voeten al op de tafel had gelegd en onderuit was gaan zitten. Hij pakte de afstandbediening en zapte even langs de verschillende kanalen. Even bleven ze hangen bij een achtervolgingsscene, als Lucas even vragend opkijkt naar Edwin.
‘Heb je deze al gezien?’ vraagt hij, als Edwin niet direct antwoord geeft.
Edwin keek op en haalde zijn schouders op, ‘Kan wel’ antwoordde hij vaag. Lucas kwam iets meer omhoog en keek zijn vriend met een frons aan. ‘Kan wel?’ herhaalde hij verbaasd.
Edwin zuchtte en richtte een nieuwe blik op het scherm, zichzelf dwingend om daadwerkelijk te kijken. Al snel herkende hij het en knikte, ‘Ik heb hem al gezien’ antwoordde hij stelliger, ‘Maar als jij deze wilt zien vind ik het prima’
Lucas keek zo mogelijk nog verbaasder, ‘Sinds wanneer vind je het niet vervelend om een film die je al kent nog een keer te kijken?’ vroeg hij, ‘Je vind het altijd irritant als je het einde al weet’
Edwin zuchtte, ‘Ik zeg alleen dat ik het prima vind als jij deze graag wil zien’ verduidelijkt hij zich. Lucas knikt even en richt zijn blik weer op het scherm, ‘Je doet vreemd’ zegt hij dan uit het niets.
‘Wat?’ vroeg Edwin verbaasd. Lucas keek weer op, ‘Dat je vreemd doet’ herhaalde hij, ‘Eerst Wiet en nu jij’
‘Misschien ben je gewoon achterdochtig’ zuchtte hij, terwijl hij zijn blik op het scherm richtte. Lucas zuchtte, ‘Is er iets?’ vroeg hij tenslotte, als Edwin geen aanstalten maakte iets te zeggen. Edwin schudde zijn hoofd, ‘Er is niets’ zei hij snel, ‘Kunnen we nu film kijken?’
Lucas knikte, maar pakte daarna de afstandbediening van de DVD-speler, ‘Maar wel een film die jij ook wilt zien’
Edwin kijkt even gewaarschuwd op, als Lucas opstaat om een DVD’tje uit het dressoir te pakken. Het blijft stil en als Edwin op durft te kijken ziet hij dat Lucas blik was gevallen op het lege fotolijstje op de kast, dat een maatje groter was dan de overige lijstjes. Als hij omkijkt om Edwin te vragen waar dit lijstje vandaan kwam, zag hij dat zijn vriend ook om de bank was heengelopen en even diep ademhaalde.

‘Mag ik ze nog eens zien?’ vroeg Nina nieuwsgierig, als Edwin gehoorzaam de ringen uit zijn zak viste. Ook Wiet, die naast Nina zat, wierp een nieuwsgierige blik in het doosje, die ze nog niets eerder had gezien.‘Het zijn er twee’ merkte ze verbaasd op. Edwin beet even op zijn lip en knikte.
‘Hij vind ze vast mooi’ verzekerde Nina hem nogmaals, ‘En je wilt het vanavond gaan doen?’
Edwin knikte nogmaals, terwijl hij de ringen weer veilig in zijn zak opborg, waar ze de afgelopen weken bijna constant hadden gezeten. Lucas had namelijk de gewoonte om spullen kwijt te raken en zocht daarbij vaak grondig door het huis.
‘En wat ga je zeggen?’ vroeg Wiet tenslotte nieuwsgierig. Edwin keek verbaasd op, ‘Wil je met me trouwen?’ antwoordde hij toen niet-begrijpend. De meiden glimlachten, ‘Ja, dat snappen we’ zuchtte Nina, ‘Maar HOE ga je het zeggen?’
Even zweeg Edwin, als Wiet hem te hulp schiet, ‘Bij jullie thuis of ga je ergens heen?’
Edwin beet op zijn lip, ‘Thuis?’ zei hij, met een lichte vragende toon, ‘Is dat..?’
De meiden knikten echter meteen, ‘Dat kan goed’ verzekerde Nina hem, ‘En heb je al nagedacht wat je hem wilt zeggen?’
Edwin dacht even na, maar net als hij antwoord wilde geven kwam Noud de kamer binnen. Die keek even van Wiet naar Nina en zuchtte, ‘Zitten jullie die arme jongen weer te vervelen?’ concludeerde hij beschuldigend.
Nina keek op en schudde haar hoofd, ‘We helpen hem met zijn aanzoek’ verbeterde ze haar echtgenoot, ‘Dat is iets heel anders’
Noud knikte, ‘Vast’ zei hij sarcastisch, terwijl hij in de stoel neerplofte.
Wiet zette intussen haar glas neer en keek op, ‘Als je maar weet Edwin, dat iemand zijn aanzoek niet snel vergeet’ adviseerde ze hem toen, ‘dus denk goed na over wat je zegt’
Even ziet Nina Edwin zenuwachtig slikken, en glimlacht warm, ‘Wat Wiet probeert te zeggen’ voegt ze toe, ‘Is dat je gewoon moet zeggen wat je voelt’.
‘Gewoon iets als, ik hou van je, ik wil voor altijd bij je zijn en mijn leven en bankrekening met je delen’ knipoogt Noud dan speels. Edwin glimlacht dankbaar naar Noud, terwijl hij even nadenkt over wat hij kon zeggen.

‘Heb jij die gekocht?’ vraagt Lucas als eerste, waarop Edwin knikt. ‘Ik bekeek onze foto’s laatst en vond ik dat er toch nog een hele belangrijke ontbrak’ legde hij uit.
Lucas fronst even vragend zijn wenkbrauw, ‘Maar het lijstje is leeg’ merkte hij tenslotte op.
Edwin glimlachte, ‘Nog wel ja’ bevestigde hij, ‘Maar dat komt omdat de foto waar ik het over heb nog niet bestaat’
Lucas knikte, maar bleef hem vragend aankijken. Even glimlachte Edwin nogmaals, ditmaal wat zenuwachtiger en deed een stap naar voren.
‘Lieve Lucas’ begon hij toen, terwijl hij de hand van zijn vriend pakte, ‘Jij bent het beste wat me ooit is overkomen en al deze foto’s laten zien hoe fijn wij het samen hebben. Bij jou kan ik mezelf zijn, voor jou heb ik alles over en met jou kan ik de wereld aan’. Edwin knielde neer op een knie en zag Lucas’ ogen groot worden, ‘Er is alleen nog een ding wat voor mij ontbreekt, en dat is de belofte om voor altijd bij elkaar te blijven’ sprak hij toen, terwijl hij het ringdoosje uit zijn zak haalde en openklapte, ‘Ik hou van je, Lucas Sanders en daarom wil ik je vragen of je alsjeblieft met me zou willen trouwen?’

Reacties: