FanFic.nl

He... and Me?

Hoofdstuk 5.2

Een diep gegrom komt uit mijn borst. Al mijn gaven schieten door mijn hoofd, maar ik leg ze ter zijde. Ik wil Jacob zelf aanvallen, zonder gaven. Als vanzelf, geleerd door Caius, neem ik de verdedigings houding aan. Ik buig mijn knieën iets om makkelijker weg te kunnen springen voor een plotselinge aanval. Leun iets naar voren met mijn bovenlichaam, om zelf makkelijker aan te kunnen vallen. Mijn armen zijn voor me in verdedigende houding. Jacob veranderd voor mijn ogen in een wolf. Een scheurend geluid laat hem even omkijken. Zijn broek. Een glimlach siert mijn gezicht. ‘Je wist het.’ Grommend kijkt hij mij aan.
“Ja, ik wist het.”� Lachend antwoord ik. Ik spring gemakkelijk weg, terwijl hij een uithaal naar me probeert. ‘Je hoort me?’
“Ja, niet meegekregen toen straks? Of was je nog aan het bijkomen toen?”� Ik zeg het koud. ‘Isabella Maria Swan, wat ben je aan het doen?’ Mijn eigen gedachtegang brengt me even van mijn stuk. ‘Wat is er met mij aan de hand?’
Echter kan ik er niet lang bij stilstaan. Jacob maakt nog een uithaal naar me. Behendig als eerder spring ik net op tijd weg. Ik probeer een uithaal naar hem te doen. Ik spring recht bovenop zijn rug. Jankend zakt hij door zijn poten. Ik mijd zijn gedachten, wetend dat ze vol pijn zullen zijn. Hij weet dat hij er geweest is. Langzaam, om zijn lijdend te rekken, breng ik mijn hoofd naar zijn nek.
“Nu weet je hoe ik me toen voelde bij Victoria.”� Koud en vol haat zeg ik het. Ik voel een rilling over zijn rug trekken. Mijn mond vult zich met gif. Ik scheel nog maar een halve centimeter tot zijn nek. Hevig probeert hij zich onder mij uit te worstelen. Het lukt hem niet, maar mij ook niet. Ik kan hem niet bijten. ‘Nee, je wilt hem niet bijten.’ Ik schrik op, weer die rare stem. Onbewust geef ik hem iets meer ruimte, met als gevolg dat hij me krachtig van zich af schud. Ik val door de lucht heen een eind bij hem vandaan. Net voor hij me aan wil vallen, hoor ik iets kraken. Ik spring omhoog in een boom. Maak een draai om het toch nog op een aanval te laten lijken. Zie in mijn ooghoek Jacob ook een aanval inzetten. Samen vallen we elkaar aan. Allebei worden we onderuit gehaald, net voor we elkaar raken.

Als ik opkijk, wat niet al te gemakkelijk gaat, zie ik een grote, zandkleurige wolf bovenop me staan. Seth. Ik lach naar hem. Naast hem staat een grote, chocolade kleurige, Quil.
“Hoi, lang niet gezien.”� Het komt er moeilijk uit. Half vrolijk, blij dat ze er zijn, maar ook half hatend, jaloers dat Jacob hen toen belangrijker heeft gevonden dan mij. Ik weet bijna zeker dat dat in mijn ogen is af te lezen. ‘Wacht even Seth, ik ga even veranderen.’ Ik voel Seth zijn gewicht meer op mij drukken.
“Hoeft niet Quil, ik kan je zo ook horen.”� Verbaast kijken twee wolven mij aan. Ik glimlach onschuldig, al lachen mijn ogen niet mee.
“Mag ik alsjeblieft tegen een boom aan zitten?”� Ik kijk hun smekend aan. Seth stapt langzaam van me af. ‘Waag het om weg te rennen, Bella. Ik wil je geen pijn doen, maar een Alfa bevel kan ik dan niet negeren.’
“Ik beloof het Seth.”� Samen lopen we weg, richting de boom die het dichtst bij staat.
“Jullie laten haar los?”� Jacob stem klinkt door Quil en Seth’s gedachten. Ik krimp ineen. Maak een sprongetje naar de boom en ga op een tak zitten. Beneden me kijken twee ogen me bedrogen aan. ‘Je wilt niet zo’n persoon zijn.’ Weer die rare gedachtegang. Toch laat ik me zakken en ga tegen de stam zitten. Ik steek mijn benen uit.
“Ga er maar opzitten, zodat je zeker kan zijn dat ik niet nog een keer weg-spring.”� Ik zeg het in het algemeen. Ik voel dat er wel degelijk iemand op gaat liggen, maar besteed er geen aandacht aan. Gepijnigd kijk ik naar hoe Embry en Leah Jacob in toom proberen te houden. Hij heeft het nog niet zo snel opgegeven. Een vlaag Kind komt mijn kant op, gevolgd door een vlaag Alec en de rest. Nu zul je het krijgen.

Reacties: