FanFic.nl

Cause I'll Be Damned If I Do Ya, Damned If I Don't!

I'll Keep You A Daydream Away...

POV Alex
Ik wreef met mijn wijsvingers over beide slapen en keek naar de schuilnaam. E-card. Wie heette er in hemelsnaam e-card?
Jack legde weer een arm over mijn schouders heen.
“Jack,”�mompelde ik.
“Hm?”� zei Jack slaperig.
“Jack, waarom probeert iemand ons uit elkaar te halen?”�
“Ik weet het niet, Lex,”�zei Jack.
Er viel een stilte en ik keek Jack aan.
“Zou jij in plaats van Rose met me willen trouwen?”�
Jack lachte zacht, maar antwoordde niet. Ik tastte naar het kleine doosje en opende het. Een ring was zichtbaar. De initialen A en R fonkelden in het licht van de bureaulamp.
“Als er niets was gebeurd had ik het vandaag gevraagd,”� grijsde ik pijnlijk.
“O, Lex. Er is gewoon iemand met die naam die jullie hart probeert te breken.”�
“Het is hem aardig gelukt.”�
“Nee, joh. Jullie houden toch - “
Ik viel in.
“Jack, ik hou van haar, daar heb je gelijk in. Maar hoe is het andersom?”�
Jack viel stil.
“Juist, ik weet het ook niet,”�zei ik.
Ik oogde naar de klok.
“Je moet naar huis gaan. Het is al half twaalf geweest.”�
“Dat is nog vroeg,”�grijnsde Jack.
“Jack…”� begon ik.
“Alex, je bent echt emo.”�
“Jij weet niet hoe het voelt als je hart gebroken is.”�
“Lisa wel.”�
“Hou haar erbuiten,”� zei ik scherp.
Jack stond op.
“Misschien kom je erachter wie het is. Slaap er een nachtje over.”�
“Makkelijker gezegd dan gedaan, Jacko,”�lachte ik scheef, “Bedankt dat je tijd had om langs te komen.”�
“Niet al te veel nachtmerries krijgen..!”� zei Jack en lachte.
“Anders dan bel ik haar wel.”�
“Dat doet toch meer pijn? En ze neemt heus niet op.”�
“Het is het idee. Ik weet dat ze haar voicemail niet zal beluisteren als ik in heb gesproken.”�
Jack grijnsde.
“Doei Alexander,”� zei hij.
“Doei Jack. Blijf leven.”�
“Jij ook.”�

Snel kleedde ik me om en dook in mijn bed. Na een paar keer te hebben omgerold kon ik nog steeds niet slapen. Ik pakte mijn mobiel en begon Rose te bellen. Haar voicemail stond aan.

“Zoals je hoort is dit de voicemail van Rose. Ben weer in mijn emo periode. Wie dit ook maar beluisterd, ik beantwoord voorlopig niet. Dat geldt ook voor jou, Alex.”�

Er klonk een pieptoon.
Ik schraapte mijn keel.
“Rose. Ik mis je. Het is nu half een ’s ochtends en ik kan niet slapen. Waarom vertrouw je me niet? Het is een beetje mijn schuld, maar ik weet dat iemand ons uit elkaar probeert te drijven. Dat gaat nooit gebeuren, hoor je me? Ik zal altijd van je blijven houden, ook al negeer je me compleet. Het kan me niets schelen. Ik wilde dat je nu bij me was, ik wil je zachte lippen op de mijne voelen. Ik wil dat je me moed inspreekt. Dat je me in slaap zingt. Maar jij wil dat waarschijnlijk niet. Ik ben nu gewoon mijn tijd aan het verspillen. Je gaat dit toch nooit beluisteren, toch? Nou, ik zit hier bijna te huilen, dus ik hang op, voordat je nog medelijden met me krijgt. Doei, Rose. Vergeet de permanente stift niet.”�

Ik hing op en begroef mijn hoofd in mijn kussen. Mensen zeiden dat ik er altijd goed uitzag. Daar ging verandering in komen.

POV Jack
De volgende dag toen ik bij Alex was, zag hij er niet uit. Ik wist zeker dat hij Rose had gebeld. Hij zag erg bleek en dat zorgde voor een oncharmant contrast met zijn dikke wallen die triest onder zijn hingen. Het werd erger.
Op een gegeven moment had Alex nergens meer zin in. Hij at niet, hij dronk niet. Hij sloot zich voortdurend op in zijn slaapkamer, die hij op slot deed. Zelfs als ik Zack en Rian optrommelde ging hij niet naar buiten. Persoonlijk dacht ik dat hij zijn verdriet wegschreef met liedjes schrijven. Of dat hij opgekruld in zijn bed lag na te denken.
Hij droeg teveel schuld op zijn schouders. Hij had niets gedaan. Rose moest hem gewoon vertrouwen.
Op een avond zaten ik, Zack en Rian op de bank bij Alex thuis. We hadden hem geprobeerd uit zijn kamer te komen met koekjes. Dat had ik zelf voorgesteld, maar mijn plannen stellen eigenlijk nooit wat voor.
“Dit kan zo niet langer,”� zuchtte Rian.
“Je hebt gelijk. Op zo’n manier gaat de band nog uit elkaar,”� zei Zack droog.
“We moeten het zien uit te vogelen,”� begon ik en wreef in mijn oog.
De anderen keken me schaapachtig aan.
“Wat?”� vroegen ze in koor.
“Wie die e-card is,”� zei ik licht geamuseerd en vertelde het verhaal.
“Nou, ik denk dat het iemand moet zijn die ons kent… En haat,”� merkte Rian op.
“Nou, ons niet, maar Alex en Rose samen,”� vulde Zack aan.
“Dan vallen er al een heleboel mensen af,”� lachte ik.
In stilte dachten we na. Het werd steeds donkerder. Ik stond op en deed het grote licht aan.
“Ik heb een idee!”�schreeuwde ik. Het kon me niets schelen of Lex sliep of niet.
“Geweldig. Je moe vaker het licht aan doen,”�zei Zack en gaapte.
“Ik ga de anderen bellen,”�zei ik en viste mijn mobiel uit mijn broekzak.
“De anderen?”�vroeg Zack.
“Ja, die meisjes van December.”�
Rian keek me ongeloofwaardig aan.
“Maar Rose dan? Die komt niet meer naar Alex als het aan haar ligt.”�
“Alleen Amy, Charley en Laura, jongens. Jullie zijn niet echt bij de les vandaag.”�
“Jij deed het licht aan, Jacko,”� lachte Rian.
“Maar zijn ze überhaupt wel wakker, Jack?”� vroeg Zack.
Zonder te antwoorden gleden mijn vingers over de nummers en al snel had ik Amy aan de lijn.
“Slaap je?”� vroeg ik.
“Jack, what the hell, het is bijna twaalf uur. Wat moet je nou weer,”� klonk de schorre, licht geïrriteerde stem van Amy aan de andere kant van de lijn.
“Zijn Char en Lau ook bij je?”� vroeg ik.
“Wat denk je zelf?”�
“Trommel ze alsjeblieft op, ik, Rian en Zack zijn een mysterie aan het oplossen bij Alex thuis.”�
“Oh, geweldig,”�zei Amy sarcastisch, “Omdat jullie het zijn kom ik er wel aan met de rest. Geef me een half uur.”�
Amy hing op en ik grijnsde naar de anderen.
“Drie vierde van Goodbye December komt eraan,”�lachte ik.

Drie kwartier later zaten we met zijn zessen aan de eettafel van Alex. Een klein briefje lag in het midden, met het woord e-card erop geschreven.
“Dit is het mysterie?”� gaapte Laura.
“Ja. Misschien kunnen we erachter komen wie het is. Zes is beter dan drie,”� lachte Zack.
Er viel een doodse denkstilte. Het was moeilijk om je te concentreren terwijl je doodmoe was.
“Ik geef het op,”� zei Amy.
“Nu al?”� lachte ik.
“Misschien moeten we met de letters husselen!”� riep Laura luid en pakte een papiertje. Ze begon hevig te schrijven en haar tong kwam uit haar mondhoek van de inspanning.
We staarden haar voor een kwartier aan.
“Nee. Ik heb niets,”�zei ze en gooide het papiertje mijn kant op.
Ik staarde naar de letters.
“Heb je echt alles geprobeerd?”� vroeg Zack.
“Ja.”�
Rian griste het papiertje uit mijn hand.
“Je bent het vergeten om te draaien,”�mompelde hij.
“Hoezo?”� vroeg Amy.
“Ik weet wat je bedoeld, maar omdraaien ligt zo voor de hand…”� zei Laura.
“Want als je e-card…”�mompelde Rian.
“Haal het streepje weg… ecard… draai het om… drac- DRAKE!”� schreeuwde Rian en iedereen viel bijna om van de schrik. Als pluspunt waren we allemaal klaarwakker.
“Gatver, Rian, ik wil nog niet dood van de schrik,”� lachte Charley.
Rian stond op.
“HET IS DRAKE!”� schreeuwde hij en bonsde op de tafel van enthousiasme.
“Doorgedraaide drummers…”� zei Zack en lachte.
“GASTEN, SNAPPEN JULLIE-“
“RIAN WE SNAPPEN HET! Doe eens rustig,”� schreeuwde ik nu ook.
“Alle puzzelstukjes passen!”� zei Rian vol ongeloof, “Hij houdt niet van Alex en Rose, kent ons en hij gaat verhuizen om te ontkomen! Ik wist niet dat ik zo slim was,”� lachte Rian en ging weer zitten.
“Mogen we nu naar huis?”� zei Laura slaperig.
“Ja, mogen we naar huis?”� vroeg Zack.
“Maar we hebben geen bewijs!”� zei Charley.
“O nee?”� vroeg ik en grijsde, “Toevallig heb ik het tijdschrift met de bewerkte foto’s…”�
“Echt?”�
“Uh-huh.”�
Charley besprong me.
“Geweldig! Nu kunnen onze bands gewoon bij elkaar blijven!”�
Ik liet los en lachte.
“Morgen gaan we hem ontmaskeren,”� zei Rian en het leek net of hij dacht dat we in CSI waren.
“Tot morgen!”� lachten we in koor en we liepen de deur uit, die ik zachtjes dichtdeed, de zwoele nacht in.

Reacties: