FanFic.nl

Cause I'll Be Damned If I Do Ya, Damned If I Don't!

Change My Mind, Change My Heart And Let Me Start Over.

POV Drake
Het was zo vroeg. Maar ik moest gaan. Ik kon het niet langer uithouden hier. Elke keer als ik haar zag was er weer een stukje van haar hart afgebroken. Ik was de klootzak geweest. En ik kwam er nu pas achter. Waarom dacht ik dat Rose Alex zou vergeten? Dat ik zijn plek zomaar kon innemen? Ze waren voor elkaar geboren. Ik stopte voor Alex’ huis. Ik durfde de brief niet te adresseren bij Rose. Ik belde aan, gooide de envelop neer en rende weg. Zo snel als ik kon. Hoe eerder ik weg was hoe beter. Mijn auto startte op en ik reed weg. Weg van Baltimore. Weg van de herinneringen. Weg van alles.


POV Rose
Ik keek naar de vampier in de spiegel. Ik was dat niet. Het was iemand anders. Mijn rode ogen en dikke wallen staken af tegen mijn ietwat bleke huid.
Ik had het bericht toch beluisterd. Hij hield nog steeds van me.
Na het bericht geluisterd te hebben, heb ik mijn twijfels of ik hem wel terecht heb beschuldigd. Misschien had iemand ons in de val laten lopen. Ik pakte de permanente stift op van de grond.
“Permanente dingen zijn er voor dingen die altijd blijven…”� mompelde ik schor.
Misschien had Alex gelijk. Misschien had hij inderdaad niemand.
Ik tastte naar de kam. Dit nieuwe huis was ik nog steeds niet gewend. Het was te groot, te licht en te duur voor woorden.
Ik hoorde de deurbel, die anders klonk dan bij mijn ouders.
Ik slofte naar beneden en deed open, maar er stond niemand. net toen ik de deur weer wilde sluiten, merkte ik een papiertje op.
Ongeloofwaardig pakte ik het op en las het. Dit was raar.

Hé Rosalie! Kom naar Alex’ huis. Ook al wil je het niet, alsjeblieft. Je krijgt een koekje als je komt! De tijd dringt! Snel! Kom nou! Ik zie je nog niet!
Doeidoei,
Jacko & de rest

Alex zijn huis? Waarom moest ik van Jack naar Alex’ huis terwijl hij een eigen huis had?
Ik verfrommelde het papiertje. Een stemmetje achterin mijn hoofd zei dat het belangrijk was. dat ik erheen moest gaan. Dadelijk was Alex er niet, maar was hij er alleen. Wat moest hij van me? En wie was ‘de rest’? Avontuur, schreeuwde het stemmetje, kom nou Rose, ga er nou heen, anders blijf ik zeuren! Ik lachte zacht en liep naar binnen.
Vooruit dan maar. Een beetje lol kan geen kwaad, toch?

Ik werd met open armen ontvangen door mijn vriendinnen.
“Kom erin! We hebben goed nieuws!”� zei Amy.
In de woonkamer zag ik bijna iedereen zitten. En mijn ouders. Wat gebeurde er? Mijn blik viel op Alex. We keken elkaar voor een tiende van een seconde aan. Het leek wel alsof hij zich voor weken had opgesloten in een kamer. Misschien was dat ook zo. Hij was een stuk magerder. Hij had een baardje, ongekamde, vette haren en ogen die afstaken met zijn wittige huid. Hij zag eruit als ik. Doods, geen zin in het leven. Ik was eigenlijk benieuwd hoe zijn stem klonk. Hij keek weg.
Samen zaten we rond de eettafel en een paar op de bank. Een A4’tje lag op de tafel.
“Hij is voor jou,”� zei Alex schor. Mijn ouders keken me aan en langzaam liep ik naar het tafeltje om de brief te pakken.
“Lees voor!”� zei Charley enthousiast.
“Waarom is hij hier geadresseerd?”� vroeg ik en keek naar het handschrift. Ik kreeg geen antwoord.

Lieve Rose en Alex,
Ik voel me een slecht persoon. Elke dag heb ik naar jullie gekeken vol haat en jaloezie. Ik had een plan waardoor jullie vertrouwen in elkaar verzwakte. Ik moet bekennen dat ik jullie heb gevolgd naar het strand. Ik heb alles gezien. Ik had foto’s gemaakt en opgestuurd naar een vaag blad. Ik weet niet wat me bezielde, maar ik dacht dat jullie zo uit elkaar groeide, vanwege Rose haar ouders.
En ik heb jullie daarna bespioneerd, moet ik bekennen. Ik zag dat jullie nu een geheime relatie hadden, bijna niemand wist er vanaf. Dus ik pakte het weer aan.
Alex, ik had foto’s van mij en mijn ex. Een andere dan Rose, natuurlijk. Google is vol met plaatjes van je, dus ik haf mezelf zo veranderd, dat ik op jou leek. Alleen de mensen die heel goed keken, zagen het verschil.
En het werkte. Jullie gingen uit elkaar. Ik heb altijd al geweten dat Rose een emotioneel meisje is, en vaak huilbuien heeft.
Ik kwam vaak bij haar op bezoek en probeerde haar terug te winnen. Maar ze had een kater van Alex die niet over ging. Elke dag ging er weer een stukje van haar dood omdat ze niet wist of ze je vertrouwde, Alex. Maar ik begon haar pijn steeds meer te voelen. En ik kreeg steeds meer medelijden met haar.
Dus daarom besloot ik op de ochtend dat ik vertrok naar mijn nieuwe stad, een brief te schrijven en te zeggen dat het me spijt. Het is niet in woorden of zinnen uit te drukken. Ik wenste dat ik meer kon doen om het te laten zien, maar nu is het te laat.
Bel me niet, ik heb mijn mobiel expres stuk gemaakt. Ik weet dat jullie boos op me zijn en tegen me gaan uitvallen als jullie me zien. Ik heb misbruik gemaakt van de liefde die tussen jullie speelde. En nog steeds speelt. Lieve Alex en Rose, ik wil dat jullie weer bij elkaar komen. En laat het de hele wereld weten.
Want permanente stiften zijn er voor dingen die voor altijd blijven. Ook al streep je het bericht door, je weet dat het er nog steeds staat, onder die hele grote vlek. Het was fout om te denken dat ik jullie liefde door kon strepen. Het was als een permanente stift.
Vergeef me niet. Vergeet me in plaats daarvan. Zorg dat ik compleet uit jullie levens verdwijn. Ik beloof dat ik geen spoor zal achterlaten.
I’ve broken down these Walls. I've broken down myself.

Drake

Een traan gleed over mijn wang naar beneden.
“Hij…”�stamelde ik.
“Ja, hij,”� zei Alex schor. Ik was vergeten dat de rest er was.
“Waarom- Waarom is hij hier bezorgd?”� vroeg ik.
“Hij voelde je pijn, haha,”� lachte Zack.
Ik keek mijn ouders aan.
“Wat denken jullie ervan?”�
“Wij denken dat wij enorme stommerds zijn geweest om jou geen relatie te permitteren,”� lachte mijn vader.
“Het is ook een klein beetje onze fout,”� zei mijn moeder.
“We wilden gewoon niet dat je weer een hoopje ellende werd als het weer uitging,”�lachte mijn vader.
“Maar jullie liefde is omschreven als een permanente stift,”�zei mijn moeder.
“Ik vergeef jullie,”� zei ik en gaf ze beide een knuffel.
Ik draaide me om naar mijn band en drie vierde van All Time Low.
“Jongens, hoe kan dit?”� lachte ik.
Charley lachte.
“Eergisternacht trommelde Jack ons op om het mysterie van Drake’s schuilnaam, e-card, uit te pluizen.”�
“En dat lukte dankzij Rian,”� lachte Rian en wees naar zichzelf.
We lachten.
“Groepsknuffel?”� vroeg Zack.
“Zonder jullie was ik nergens!”� lachte ik en we vielen elkaar in de armen.
In het midden van de knuffel zag ik Alex zitten. Hij keek niet blij, maar meer depressief. Ik wurmde me uit de grote groepsknuffel.
“Alex,”�fluisterde ik.
“Hoi,”� mompelde hij en keek op.
“Alex,”�stamelde ik.
“Ik zei hoi,”� grijnsde hij bitter.
Langzaam nam ik plaats naast hem en mijn vingers zochten zijn hand. Zijn hand was koud, maar zweterig. Zijn bruine ogen keken me aan.
“Dit is raar,”� zei ik zacht.
“We moeten weer naar elkaar groeien,”� zei hij hees.
Ik oogde naar zijn mond, en alsof hij mijn gedachten kon lezen, knikte hij. Ik kwam met mijn lippen langzaam naar de zijne. Ik raakte ze aan. Zacht beet ik op zijn ruwe onderlip en bleef hangen. Alex’ lippen reageerden niet en ik liet los.
“Het is moeilijk,”� zei hij.
“Ik weet het.”�
Ik slikte.
“Het spijt me. Ik vertrouwde je niet. Ik had het wel moeten doen…”�
“Je bent al sinds die dag dat je me sloeg vergeven.”�
“In het geheim hem ik sinds die dag nog steeds van je gehouden…”� fluisterde ik. Alex keek me goed aan.
“Je lijkt wel een vampier,”�lachte hij en kuchte. Het was moeilijk om weer te lachen.
“Jij ook, lelijkerd,”� glimlachte ik.
“Betekend dit dat we weer samen zijn?”� vroeg ik.
“Jij bent de dop van de permanente stift,”�zei hij.
“Jij met je permanente stiften, grijsde ik.
Ik hoorde hoe onze vrienden en familie lachten.
“Laat me nooit meer gaan,”� zei hij,“Anders droogt de permanente stift uit.”�

Reacties: