FanFic.nl

Cause I'll Be Damned If I Do Ya, Damned If I Don't!

Epilogue: We Are Just Chapters On A Page.

“Lex, waar breng je me nou weer naartoe?”�
Alex lachte zacht en trok me mee.
“Ik moet nog een scene overdoen,”�zei hij geamuseerd en trok me het strand op.
“Ik voel het zand, Alex. Ik weet welke scene je wilt overspelen.”�
“O, ja?”� grijsde hij.
“Ja, heb je weer vijf uur over het hartje dat je in het zand had getekend gedaan?”�
“Nee, ik heb in het groot onze liefde opgeschreven.”�
Ik lachte.
“Sinds we weer bij elkaar zijn voor de volle 100% word ik gek van die permanente stift, wist je dat?”�zei ik scheef.
“Het was moeilijk genoeg om dit weer te krijgen zoals het eerst was.”�
“Dat is waar,”�zei ik.
We ploften neer op het zand, in de letter P.
“Dus over de hele Noordkust staat: ‘Permanente stiften zijn voor…”�
“Ja,”� onderbrak Alex me, “Met de hulp van je vriendinnen en mijn band was het zo gepiept.”�
Ik lachte.
“Revolt Against The Mistery is officieel uitgebracht,”�zei ik opeens.
“Er zijn al een heleboel exemplaren verkocht en er zijn veel positieve reacties op gekomen.”�
Alex pakte mijn hand, terwijl de ander een akoestische gitaar vast hield.
“Waarom zo zielig?”� vroeg hij.
“Als we beroemder worden, gaan we elkaar minder zien,”� zei ik.
“Permanente stiften, Rose.”�
“Ja, weet ik,”�lachte ik.
“Die dop blijft erop zitten,”� zei Alex.
Er viel een stilte.
“Hé, wist je dat ik tijdens onze emo periode mezelf had opgesloten in mijn kamer?”�
“Dat heb je al tig keer gezegd, Lex.”�
“En ik had ook een liedje geschreven…”� begon hij.
“Ja, dat weet ik,”�zei ik geamuseerd.
“En ik zou die nu willen spelen.”�
Ik lachte.
“Dus ik hoef niets te doen?”�
“Alleen te luisteren,”�zei Alex en pakte de akoestische gitaar op.
“Het heet Daydream Away, en het komt op ons nieuwe album.”�

Alex kuchte en hij begon te zingen en te spelen. Het strand werd overspoeld met de muziek die Alex maakte, en het leek of de zee het mooi vond.
En toen was het liedje afgelopen.
Ik applaudisseerde zacht.
“Dat was de nieuwe Remembering Sunday,”�lachte ik.
“Ik heb je nooit vergeten,”� bloosde Alex, “Zelfs toen je me niet vertrouwde.”�
“Ik merk het.”�
Er viel een stilte.
“Ik ga een lied schrijven over permanente stiften,”� grapte ik.
Alex grijnsde.
“Rose, weet je wat ik bij me heb?”�
“Nee, hoor,”� zei ik sarcastisch, “Alex ik kan de originele scene als de dag van gisteren herinneren.”�
Alex haalde het fluwelen doosje uit zijn hoodie en ademde diep in.
“Alex, je weet wat ik ga antwoorden,”� lachte ik. Alex keek me daarentegen serieus aan. Blijkbaar wist hij dat dus niet.
“Lieve Rose Bedford, zou je mijn verloofde willen worden?”�
“Nee,”� lachte ik en sloeg mijn armen om hem heen. Ik voelde hoe hij zich weer depressief ging voelen. Negatieve energie bundelde zich.
“Alex, ik wil niet met je verloofd zijn.”�
“Waarom niet?”� vroeg Alex sip.
“Omdat ik met je wil trouwen,”�fluisterde ik zacht.
Voordat ik het wist, lag Alex op me en onze lippen kwamen elkaar tegen. Alex zoende me van blijdschap, terwijl de zon onderging. Ergens leek het of ik onze broers hoorde lachen, maar dat was waarschijnlijk verbeelding.
Ik liet Alex nooit meer gaan.
Want anders droogde de stift uit.

Reacties: