FanFic.nl

Densetsu no Akio.

Behind me, behind you.

De pokémon die voor hen stond gaf geen kik. Zijn gezichtsuitdrukking stond neutraal, waardoor niks aan hem was af te lezen. ''Kom op Weavile, we hebben niet de hele dag,'' hoorde Akio Kenshin zeggen, iets tussen grommen en mompelen in. ''Men noemt mij Kunai,'' sprak uiteindelijk de pokémon. ''Wat brengt jullie hier?'' vroeg hij direct na zijn naam te hebben gezegd. ''We moeten naar Solaceon Town,'' antwoordde Akio. Kenshin keek hem kort aan. Waarom vertelde hij nou een vreemde waar ze heen gingen? Voor hetzelfde geld was het misschien wel één van híºn. ''Aha,'' mompelde Kunai, en trok even een nadenkend gezicht. ''Ik kan jullie hier wel ongezien doorheen loodsen.'' De Arcanine keek hem argwanend aan. Hij wist uit ervaring niet zomaar vreemden te vertrouwen. ''Sorry, maar we gaan liever alleen,'' antwoordde hij en liep langzaam langs de Weavile af, die stokstijf bleef staan. De drieling liep achter hun vader aan, terwijl Yasu en Akio nog even achterbleven om de Weavile in zich op te nemen. Deze zuchtte, en liep vervolgens in tegengestelde richting, weg van de ingan van Mount Coronet. ''Ga je niet met ons mee?'' De Buizel keek de blauw-rode pokémon vragend aan, terwijl ze op een antwoord wachtte, die ze wel verwachtte. Ze kreeg hem niet. ''Ik word hier omringd door doven,'' mompelde ze, terwijl ze haar wangen had bolgeblazen, geïrriteerd over het feit dat ze alweer genegeerd werd. Ze liep weg, achter Kenshin aan, waardoor Akio zich ook omdraaide. Hij wierp nog één laatste blik op de Weavile, voordat hij uiteindelijk in de opening verdween.

''Kenshin, waar was dat goed voor?'' vroeg Akio, met een kwade ondertoon. ''Nooit zomaar iemand vertrouwen,'' antwoordde de Arcanine meteen. ''Maar we weten nieteens waar we heen moeten in deze grot!'' De enorme hond stopte met lopen, draaide zijn hoofd naar Akio en keek hem ongelovig aan. ''Kijk eens wie we daar hebben.'' Het groepje pokémon keek geschokt om zich heen. Die stem, die was zó bekend. Het duurde dan ook niet lang of de pokémon kwam tevoorschijn. ''Hebben de rebellen ruzie?'' Een enorme grijns stond op de pokémon zijn gezicht, terwijl hij geamuseerd naar het groepje keek. Ze herkenden hem, stuk voor stuk, ook al hadden ze hem niet zo lang gezien. Het was een ramp dat ze juist hém tegen moesten komen, alhoewel het vast erger was geweest als ze die andere waren tegengekomen. Het was de Mightyena die onlangs nog met Isamu het Eterna Forest geterorriseerd had.

Iedere keer gebeurde dit weer, telkens als hij een pokémon wilde hebben. Niemand vertrouwde hem, omdat hij van het dark-type was. Iedereen wist dat het leger van de Lucario meerendeel bestond uit het dark-type, waardoor ze hem ook opeens niet meer vertrouwde. Het enige wat hij wilde, was dat pokémon hem eens gingen zien zoals hij was, en niet om wat hij was. Die Riolu.. Die had niet aan hem getwijfeld. Als de Arcanine niks had gezegd, hadden ze toegestemd. Dan kon hij eindelijk helpen. Maar dat beest moest het weer voor hem verpesten. De Weavile snoof. Hij was weer op een tak in een boom gaan zitten, die nogal hoog boven de grond zat. Hij was wel in de buurt gebleven van de berg, ook al had hij daar geen rede voor. Hij zuchtte even. Kon hij toch niet beter erachter aan gaan? Je verdwaalde nogal makkelijk, en aangezien de Lucario en hun troepen er woonde was het nog moeilijker erdoor heen te komen. Goed, misschien was het inderdaad beter geweest om ze te volgen. Zou hij nu al te laat zijn? Hij sprong vlug uit de boom, belandde soepel op de grond en liep weer richting de ingang van de grot. Voor de ingang bleef hij staan, dacht nog even na of dit wel een slim idee was, en liep uiteindelijk toch naar binnen. Nu geen twijfels meer, dit was zijn kans. Misschien wel zijn enige.

''Jullie hebben wel lef om jezelf opeens hier te laten zien,'' sprak de zwart-grijze hond, en sprong van het rotsblok af waar hij al die tijd op had gestaan. Nu stond hij op gelijke hoogte met het groepje dat net de grot in was gekomen. ''Vinden jullie het erg als ik wat vrienden uitnodig voor deze reünie?'' Een vuile blik werd naar de Mightyena geworpen, maar dat deerde hem niet. ''Matsu, Namiko!'' Twee schaduwen waren te zien die steeds kleiner werden, wat betekende dat die twee er bijna waren. Uiteindelijk werden zowel een Bayleef als een Croconaw zichtbaar. ''U riep?'' sprak de Bayleef, zonder een blik op het groepje te werpen. ''Ja, wil je onze gasten even vermaken, Matsu?'' grijnsde de Mightyena. De Bayleef was Matsu, dus dat betekende dat de Croconaw Namiko was? ''Maar laat die Riolu maar aan mij over,'' voegde de Mightyena eraan toe, waarna hij zich op het blauwe wezentje richtte. ''Men noemt mij Takumi.'' Akio fronste even. ''Waarom vertel je mij je naam?'' Takumi begon zacht te lachen. ''Ik vertel altijd pokémon mijn naam voor een gevecht. Dan weten ze door wie ze gedood zijn.'' De Riolu knarste kwaad op zijn tanden. ''In dat geval,'' begon hij uiteindelijk grijnzend. ''Men noemt mí­j Akio.'' De Mightyena snoof, en rende vervolgens op een hoog tempo op Akio af, die zich omdraaide en zelf wegrende. Yasu wilde erachteraan gaan, maar werd tegengehouden door de Bayleef. ''En waar denk jij heen te gaan? Je hebt hem gehoord, wij zouden jullie vermaken.'' Yasu gromde lichtjes. Hier had ze dus echt geen zin in. Een paar dagen geleden had ze al gevochten, en dat vond ze al een keer teveel. Kenshin was vast en zeker ook nog niet volledig hersteld van zijn gevecht met Isamu, en de kleine Growlithes konden ook niet veel doen. Yasu hief verbaasd haar wenkbrauwen op toen ze hoorde wat Kenshin tegen zijn pups zei. ''Jullie zoeken een veilig plekje op, ik maak dit wel af.'' Was hij werkelijk zo stom bezig, of lag het aan haar? Zij was toch normaal degene wat de verkeerde beslissing nam? Ze zuchtte. Als ze tegen de Bayleef moest vechten, had ze een groot probleem. Het was een evolutie, dus vele malen sterker. Daarbij was het een grassoort, waar water in een enorm nadeel lag. De vraag was dus niet of ze het zou kunnen volhouden, maar voor hoelang ze het zou volhouden

Reacties: